بریده‌های کتاب سارا شادمهر؛

《او کیست ؟》 《نفرت است ، سراپا نفرت.》

روزی که رفتی میدانستم هیچوقت تو را نخواهم دید چهره ات در روشنی خونرنگ آفتاب تیره میزد لبخند بر لب داشتی روستا را پشت سرگذاشتی و چه بارها به من گفته بودی: « به خاطر توست که دوستش دارم در صورتی که به هزار دلیل از آن بیزارم. حتی با اینکه تویش به دنیا آمده ام. فکر :کردم برنمیگردد.» و بارها با خودم " گفتم « سوسانا برنمیگردد سوسانا هیچوقت برنمیگردد. »

《...اما این بار برنگشت . حالا صدایش را می‌شنوی ؟ گوش کن!》 _ من چیزی نمی‌شنوم. +پس باز همان فکر و خیال است ، خب باز هم می‌گویم آنها خیال می‌کردند که او برنگشت . اما او برگشت !

《اگر این را به کسی توی کونتلا بگویم مرا دیوانه می‌داند. برو برگرد هم ندار.》 《نه! تو دیوانه نیستی میگل !تو مرده‌ای.》

به خودش گفت هر چه اتفاق افتاد تقصیر خودم بود. ترسید آدمهای پولدار را سرزنش کند چون زندگیم را آنها تأمین میکنند گداها هیچوقت پولی کف دستم نمی گذارند، و دعا شکم آدم را سیر نمیکند تا بوده همین بوده. نتیجه کار هم همین است که میبینم تقصیر خودم است. همه کسانی را که داشته اند فریب داده ام و آنها هنوز هم به من اعتماد دارند و از من میخواهند تا پیش پروردگار شفاعتشان را بکنم. اما از این اعتماد چه چیزی به دست آوردهاند؟ کلید بهشت را؟ آمرزش روحشان را؟ و چرا باید به دنبال آمرزش روحشان باشند وقتی که در لحظه آخر ... هنوز هم ماريا ديادا در نظرم هست روزی که آمد تا ببیند برای خواهرش ادوویخس، طلب آمرزش دوستم کرده ام یا نه .

《پدرت را کشتند!》 《و چه کسی تو را کشت مادر؟》

زن از من پرسید:《هیچ‌وقت ناله‌ی مرده‌ای را شنیده‌ای؟》

دی. بی. از من پرسید که دربارۀ این چیزهائی که همین الان برای شما تعریف کردم چه فکر میکنم. نمیدانستم چه بهش بگویم . اگر حقیقتش را بخواهید، نمیدانم دربارۀ آنها چه فکر می کنم. خیلی متأسفم که این چیزها را به خیلی از اشخاص گفتم . تنها چیزی که میدانم اینست که دلم برای تمام آنهائی که چیزی در باره شان گفتم تنگ میشود. مثلا حتی استراد لیتر وآکلی. فکر میکنم که حتی برای موریس بی پدر و مادر هم دلم تنگ میشود . جداً مسخره است . اگر از من میشنوید، هیچ وقت چیزی به کسی نگوئید . اگر بگوئید ، یواش یواش دلتان برای همه تنگ میشود .

به عقیده من این سؤال از آن سؤالهای خیلی احمقانه است . منظورم این است که تا وقتی آدم کاری را تمام نکرده، چطور میتواند بفهمد که چکار میخواهد بکند ؟ جوابش این است که نمیشود فهمید. من فکر می کنم که قصدش را دارم، اما چطور می توانم بفهمم؟

گفت «این پرتگاهی که من فکر میکنم تو به طرفش میری ، پرتگاه مخصوصیست ، پرتگاهی وحشتناک . کسی که به این ورطه میافته توانائی اونو نداره که افتادن خود رو به اعماق اون حس کنه و یا صدای اونو بشنوه . او همچنان به اعماق اون فرو میره . این حادثه تماماً سرانجام کسانیست که زمانی در زندگی خود جویای چیزی بوده ن که محیطشون نمی تونسته او نو عرضه کنه . یا اینکه فکر میکردند که فقط محیط خود اونهاست که نمیتونه او نو فراهم کنه ازین جهت از جست و جو دست کشیدن . حتی پیش از آنکه به جست و جو بپردازن ، از اون دست کشیدن . توجه میکنی ؟ »

بعد فکرم رفت پیش آن جمعیتی که توی يك ،قبرستان مرا چپاندند توى يك قبر ، و بعد سنگی روی آن گذاشتند که اسم من رویش کنده شده بود . وسط مرده ها . پسر موقعی که آدم میمیرد، این مردم خوب آدم را از چهار طرف محاصره میکنند . من امیدوارم که وقتی مردم، يك آدم با فهم و شعوری پیدا بشود و جنازه مرا توی رودخانه ای ، جائی بیندازد . هر جا که میخواهد. باشد ، ولی فقط توی قبرستان، وسط مرده ها ، چالم نکنند . روزهای جمعه می آیند و روی شکم آدم دسته گل میگذارند، و از این جور کار های مسخره . وقتی که آدم زنده نباشد ، گل را میخواهد چه کار ؟ مرده که به گل احتیاج ندارد .

ناراحت کننده تراز همه این بود که وقتی این سؤال را از او کردم جدی میگفتم . ناراحت کننده تر از همه همین بود به خدا قسم من آدم دیوانه ای هستم .

برایم مهم نیست خداحافظی غمناک باشد یا سخت ، ولی دلم می‌خواهد وقتی دارم از جایی می‌روم خودم بدانم که دارم می‌روم. اگر آدم نداند حالش بدتر می‌شود.

اما مردم این‌‌جور چیز‌ها را نمی‌بینند ، مردم هیچ‌وقت هیچ چیز را نمی‌بینند.

《این ماجرا با آب شروع به خون ختم می‌شود. احتمالا با خون من و تو دانک.》

《حقیقت داریم تا حقیقت کله خر جان. بعضی ار حقایق بهتره ناگفته بمانند.خدایان باعث خشکسالی می‌شوند. آدم درباره‌ی خدایان کاری نمی‌تواند بکند ، اما بیوه‌ی سرخ...》