بریده‌های کتاب سپیده اسکندری

آدمی که خود از حقیقت بی‌خبر است هر کس را که از حقیقت دم می‌زند دیوانه می‌خواند.

حقیقت جاودانه است و آدمی آهی و دمی.

اگر سیر بوی گل سرخ نمی‌دهد، توی سرش نزنید.

هاینه می‌گوید: اساساً هیچ اتوبیوگرافیِ دقیق و مطمئنی وجود ندارد و نمی‌تواند هم وجود داشته باشد؛ چون انسان حتماً به خودش دروغ می‌گوید.

با مرگ یک انسان دنیایی ناشناس ناپدید می‌شود.

ولتر: «این دو روز زندگی ارزش آن را ندارد که در برابر ناکسان نفرت‌انگیز به تعظیم و تکریم بپردازیم.»

زندگی چه بسا که ما را از رفیقان دور می‌دارد و نمی‌گذارد که زیاد به آن‌ها بیندیشیم، ولی آن‌ها هستند. کجا؟ نمی‌دانیم، و خاموشند و از یاد رفته، ولی چه وفادارند و اگر روزی به آن‌ها برخوریم، با چهره‌هایی از شادی شعله‌ور شانه‌های ما را می‌گیرند و تکان می‌دهند. حقیقت آنست که ما به انتظار خو گرفته‌ایم... اما کم‌کم درمی‌یابیم که خندهٔ روشن آن یکی را دیگر هرگز نخواهیم شنید. در می‌یابیم که درِ این باغ تا ابد بر ما بسته خواهد ماند. آن‌گاه ماتم راستين ما آغاز می‌شود، که به هیچ روی جانسوز نیست اما اندکی تلخ است. و به راستی هیچ‌چیز هرگز جای رفیق گمشده را پر نخواهد کرد. نمی‌توان برای خود دوستان قدیمی درست کرد هیچ‌چیز با این گنجینهٔ خاطرات مشترک، این همه رنج‌ها و مصائب باهم‌چشیده، این همه قهرها و آشتی‌ها و هیجان‌های تند همسنگ نیست. این دوستی‌ها تکرار نمی‌شوند. کسی که نهال بلوطی به این امید می‌نشاند که به زودی در سایه‌اش بنشیند خیالی خام می‌پرورد.

گنج راستين يكى بيش نيست و آن روابط ميان آدم‌هاست.

خوشبختی دیگران موجب تسلای کسانی است که خود نمی‌توانند خوشبخت باشند.

اگر خداست که شوق و شعور خوشبختی را به ما داده است پس آیا نباید به فکر جان‌های معصومی باشد که در این دنیا جز رنج و اندوه چیزی ندیده‌اند؟ یا همین است، یا آنکه خدایی وجود ندارد و زندگی ما شوخی تلخی بیش نیست.

زنی که دوستش دارند مگر همیشه زیباترین زن دنیا نیست؟

مگه شما برای به دنیا اومدن درخواست داده بودید؟ مگه کسی از شما پرسید می‌خواید به دنیا بیاید یا نه؟ تمام حکمت دنیا توی این ندونستنه. کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود؟

آخر این جنایت است که انسان موجودات بیچاره‌ای به دنیا بیاورد که از پیش محکوم به درد و رنج دائم باشند.

محبتی که آلوده به خودخواهی باشد کمتر عاطفه‌ای در انسان برمی‌انگیزد؛ آری، قلب انسان از هرگونه حسابگری و غرض بیزار است.

آدمی که بلندپروازی نداشته باشه چه کنه؟ خیال بزرگه که آدم رو بزرگ می‌کنه.

نظریه ارسطویی: سعادت انسان در به کار گرفتن توانایی‌های برجستهٔ اوست.

عشق حقیقی جاودانی و بی‌پایان است، همیشه بر یک نهج می‌ماند، یکنواخت و پاک است و از تظاهرات شدید مبری است. ص ۱۵۰