بریده‌ کتاب‌های سمیه جمشیدی

همین که گوشی اش زنگ خورد،دیدم نوشته:«عیال» چشم هایم براق شد. _عیال؟شبیه اسمی که جلال آل احمد به سیمین دانشور می گفت؟ _آره دیگه.از این به بعد تو عهد و عیال منی. خندیدم. _آقا،اهل و عیال درسته،نه عهد و عیال. _نه دیگه.تو از این به بعد هم عهد منی،هم عیال من!

گریه دیوانه ها در روضه کربلا،تنها گریستن بر مظلومیت نیست. اشک،سوزش قلب یک دیولنه است برای نبودن در کربلا. من هیچ کجا در شهر دیوانه ها 《یا لیتنا کنّا معک》 را که از عمق جان باشد نشنیدم.

امام حسین از باغچه که کمتر نیست! آب گِل آلود وارد باغچه می شود اما در نتیجه گُل می شود. باغچه،گِل را گُل می کند. امام حسین(ع) از باغچه که کمتر نیست! امام حسین(ع) را که اصلاً حرفش را نزن! شهیدان حسین هم این هنر را دارند! از جون سوال کن!

گفتم:قبله ات؟ گفت:کربلا گفتم:مولایت؟ گفت:حسین علیه السلام گفتم: بهشتت؟ گفت: لبخند حسین علیه السلام گفتم:جهنمت؟ گفت: دوری از حسین علیه السلام گفتم: دنیایت؟ گفت: خیمه ی عزای حسین علیه السلام گفتم:مرگت؟ گفت: شهادت گفتم:مدفنت؟ گفت:بی نشان گفتم: حرف آخرت؟ گفت: یا حسین....

خیلی از واژهها در سپهر سیاسی ما وجود نداشتند و یک باره به وجود آمدند. مثلا همین «سپهر سیاسی» را من یادم نمی آید از کجا آمد؟ ولی واژه ها و عباراتی مانند؛ «کنترل تورم» «جای نگرانی نیست!» «مهار گرانی»و.... همیشه بخشی از ادبیات سیاسی کشور بوده اند؛ یعنی حتی اگر یک شهاب سنگ مستقیم به ماه بخورد و آن را منفجر کند و بعد با همان سرعت به سمت ایران بیاید،باز هم مسئولین میگویند جای هیچگونه نگرانی نیست و مردم از بابت برخورد خیالشان راحت باشد.... #به_عقب_برنمیگردیم #نه_به_دولت_سوم_روحانی

بر بستر من بنشین ،دانا و حکیمانه دستت بنه بر نبضم،پُر مِهر و طبیبانه/ وانگهه بر دهانم ریز،یک یا دو سه پیمانه از اکسیر شفابخشت،آرام و حکیمانه

می گفت؛ "لبی که خورد به وافور،شسته میشه با کافور" "اعتیاد مرخصی دارد،ترخیصی ندارد..."

اعتیاد تا دو راهی بهشت زهرا همراهت هست، سر دوراهی تو می روی می خوابی سینه قبرستان اعتیاد،هم می رود سراغ فرد دیگری....

_می دانی آقای دکتر؟ آدم های مصرف کننده اغلب بسیار ساده هستند. هر کس و ناکسی هر چه بهشان می گوید باور می کنند؛ چون واقعاً قصدمان نجات پیدا کردن است. به همین دلیل ساده است که این چنین ناجوانمردانه از ماها سوء استفاده می شود چه می گفتم؟

امیرالمؤمنین(ع) در نامه ۴۵ نهج البلاغه فرمود: «هر مأمومی امامی دارد که به آن امام اقتدا میکند،دنباله رو آن امام است و باید دنبال آن امام برود؛والّا امامِ او نیست و او هم مأموم او نیست.پس مسئله ی اقتدا کردن و دنبال خطّ سیر و زندگی امام رفتن،مطلبی است لازم و مقتضای لفظ امام و مأموم. مثل اینکه فرضاً در نماز جماعت،امام در حال سجده است شما به یک باره بلند شوید بایستید یا به یک باره بروید به ركوع، بعد هم بگویید بنده نماز جماعت میخواندم و مأموم این امام بودم.خب این حرف و این ادّعا،جز خنده و تمسخر،هیچ عکس العملی را ایجاد نمیکند.

قدمت دست تحریف ائمه به اندازه ی قدمت امامت

پدر چه وجود عجیبی است ،حانیه! توی دلش غصه می خورد. حرف هایش هرچند از ایمان و یقینش نمی کاست اما او در همه چیز سرآمد بود و کامل. ♡ هم در دلش غم نداشت و هم همۀ غم در دلش بود♡ من حس کردم،حانیه دیدم که سرخ شد و رنگش گشت دیدم که دانه های معطر عرق روی پیشانی اش نشست و بعد لبخند زنان لبهایش شروع کرد به حرکت. فصیح و غرا قرائت کرد: «إنا أعطيناك الكوثر ...

رو کرد به جمشید:ساکتی جمشید خان! _چی بگم؟ یه چیزی هم تو بگو! _جمشید نگاه کرد به چراغ های پیش رو: آقام می گفت، دستگاه امام حسین لنگ هیچکس و هیچ جا نمی مونه