بریده‌های کتاب عارفه

آن‌ها که نمی‌جویند و نمی‌پرسند و نمی‌شناسند، خیل کوران را مانند، دلبسته‌ی بُن عصای بینایی؛ و وای اگر آن بینا به راه خویشتن برود نه راهی که کوران را آرزوست؛ و وای اگر آن به ظاهر بینا، خود در معنا کوری باشد که بُن عصای بیگانه‌یی را گرفته باشد... "و تا روزگار چنین است، خوب یا بد، ستاره حکومت خواهد کرد."

انسان فقط وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند که ممکن است خیلی‌ها، خیلی چیز ها را بهتر از او بفهمند.

هیچ‌کس حق ندارد قیمت بزرگ‌ترین آرزوی دیگری را معین کند.

" اصل اینه که کاری رو که باید بکنی، بکنی و تا آخرش هم پاش وایستی. "

تا وقتی در هر جایی از دنیا گندم کم باشد، هیچ زمینی حق ندارد گل بدهد.

تنها چیز انسانی که تو وجود من هست میل من به اینه که به هرچی دلم می‌خواد برسم و برای رسیدن به چیز هایی که دلم می‌خواد حاضرم هرچیزی رو که سر راهمه خرد و نابود کنم.

تا چند زنم به روی دریاها خشت بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت خیام که گفت دوزخی خواهد بود که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت

مرد‌ها هیچ‌وقت نمی‌دونن چه‌جوری باید عاشق باشن، نمی‌دونن عشق واقعا چیه. هیچی مردها رو واقعا راضی نمی‌کنه. اونا فقط با خواب و خیالهاشون خوشن، با خواب و خیالهاشون و با وظیفه‌هایی که برای خودشون می‌تراشن، با رفتن دنبال جاهای تازه، خونه‌های تازه، وطن تازه.

"ما جاهایی را پر می‌کنیم که پدر و مادرمان خالی گذاشته‌اند."

"چرا همیشه روبه‌رو شدن با حقیقت خیانت است؟ ما که با پوشاندن حقایق به خود خیانت می‌کنیم، چگونه می‌توانیم پیروز شویم؟"

فکر می‌کردم باید همه ‌ی کارها را مثل پدرم در مقیاسی عظیم انجام بدهم یا هیچ کاری نکنم. اعتراف می‌کنم اکثرا هیچ کاری نکردن را انتخاب می‌کردم که منجر می‌شد به این حس که هیچی نیستم.

آیا هرگز می‌توان آثار ویرانی بناها و انسان‌ها را ترمیم کرد تا هر چیزی به همان وضعی که بوده بازگردد؟ درست همان‌طور که بوده؟

من و امثال من با نادانی تمام می‌خوانیم و سپس به گوش‌ها می‌رسد و به کلمات بدل می‌شود و مردم، بی خبر از سم نهفته در دروغ‌های حساب‌شده و اکاذیب ابلهانه‌اش، آن را دریافت می‌کنند.

تنها از یک چیز می‌شود مطمئن بود: آدمی برای بقا باید ادا در بیاورد.