بریده‌های کتاب 𝙰𝙽𝚂𝙴𝙻★

«میدونی،آدم یه جور گاوصندوقن،خزانه ای از راز ها و آرزو ها.بعضیا خشونت به خرج میدن،ولی من نرمش رو ترجیح میدم...فشار مناسب باید در لحظه‌ی مناسب و در جای مناسب اعمال بشه،یه مقدار ظرافت می‌طلبه.»

-یه روز تاوان این کاراتو پس میدی،برکر. +اگه عدالتی تو این دنیا وجود داشته باشه،پس میدم.ولی همه‌مون می‌دونیم احتمالش چقدر ضعیفه..!

باید از نو شروع کرد.این چیزی است که دیگران میگویند؛ولی زندگی مثل بازی نیست و با از دست دادن یک عزیز هرگز نمیتوان از ابتدا شروع کرد.بیشتر مثل این است که بدون او ادامه میدهیم.

حتی شجاع ترین ها هم میتونن سقوط کنن.

ما همان موجوداتی نیستیم که در گذشته بودیم.

"هرگز اعتماد نکن.هرگز تسلیم نشو.همیشه از قلبت محافظت کن."

«تنها راهی که دو نفر می‌توانند یک راز رو نگه دارند این است که یکی از آنها مرده باشد.»

«حقیقت!حقیقت هم زیباست هم وحشتناکه...»

من تاب و تحمل کتک خوردن های گاه و بی گاه را دارم،من سرسختم.من یک ستاره ام.سینه ام از پولاد و چشم هایم از الماس است.سایبروگ ها زندگی میکنند و بعد نابود می‌شوند.من اما هرگز نابود نمی‌شوم،نه حتی وقتی که گرد استخوان هایم روی دیوار های شهر پاشیده شوند.من زنده می‌مانم و من پرواز خواهم کرد و دست تکان خواهم داد و خواهم خندید.

عشق،ترس زیبایی بود.

او نور من بود.او غروب من بود.خشن اما رنگی.با آرامش در تاریکی غرق شده بود.

تمام آدم ها نیاز دارند عاشق کسی باشند،کسی که وقتی شب ها چشمانشان را میبندند او را با قلبشان حس کنند.این تنها چیزی است که باعث میشود فکر کنند آنقدر ها هم تنها و بی کس نیستند.

((گریه کن! داد بزن! اگه دلت میخواد من رو بزن. هرکاری میکنی بکن، فقط مثل غریبه باهام رفتار نکن. وانمود نکن حالت خوبه وقتی میدونم که اینطور نیست.))

بعضی وقت ها دوری کردن از دردسر برای اینکه آدم در امنیت باشه کافی نیست،

جهنم خالیست و همه شیاطین اینجا هستند.

زندگی کردن نادر ترین اتفاق جهان هستی است.بیشتر مردم فقط وجود دارند،همین.

من اقیانوسی بودم عمیق و پر از زیبایی اما تو از کوسه ها میترسیدی

به آدمی که وانمود میکردی هستی معتاد شده بودم...

وقتی کسی را نداری تا به او توجه کنی یا به تو توجه کند، بهتر زندگی کردن یک جور هدر دادن وقت است.

"به نظرت بزرگترین راه هدر دادن وقت چیه؟" موش کور گفت:"اینکه خودتو با بقیه مقایسه کنی."