بریده‌های کتاب زهرا عامریان

ما فرزندان امام حسین هستیم و می‌گوییم: همانا حرامزاده فرزند حرامزاده مرا بین دو چیز مخیر کرده است؛ شمشیر و تن دادن به خواری و هیهات که ما به خواری تن دهیم.

السا می‌داند توی قصه‌ها قبل از آنکه همه چیز به خوبی و خوشی تمام شود کلی سیاهی و مصیبت اتفاق می‌افتد، چون همه قصه‌های خوب همینطورند.

و مثل اکثر بدبختی‌ها، همه چیز با یک خوشبختی ظاهری شروع شد.

جدی نگیریدشان، آقای باتلر عزیز! چه ما اینجا باشیم چه نباشیم، به هر حال، در آرزو‌هایشان، اندوهی اقلیمی جاری‌ست. همان‌طور که آب‌هایشان، کمی شور و قدری تلخ است، آرزوهایشان هم کمی تلخ و کمی بیشتر، شور است.

ما به ملت خشم و خاطره تبدیل شده بودیم؛ به ملت به ظاهر مفقودی با یک ذهن تاریخی خسته و انباشته از خاطره‌ی ازلی اما هنوز همچنان وابسته به فردا. قرن هاست که ما، ملت فردا هستیم. در زندگی غم‌انگیزمان، امروز نداریم، و همه چیزمان شده ان‌شاءالله درست خواهد شد، برادر!

اگر نهایتا جایی در کنار لاماها زندگی کنید، شاید وضعیتتان زیاد بد نباشد.

راستش احتمال اینکه پاپی داگلاس را بکشد بیشتر از این است که عاشقش شود‌. ولی این مرز معمولا باریک است. مگر نه؟

عاشق شدن چیزِ بدی نیست. ولی کسی که زیاد عاشق مِشه یعنی که هنوز عاشق نشده.

همسر آقای جاجرمی چادرش را روی صورتش کشید تا من گریه کردنش را نبینم، زیر چادر، سرش داشت تکان می‌خورد و معلوم بود بی صدا دارد گریه می‌کند. حیف که من چادر نداشتم.

به نظر می‌آد که توی این صحنه‌ی نمایشِ مضحکی که این عالم پر از حماقت جلوی چشم ما قرار داده، کمبود فکر و عقیده داره با افراط در ایدئولوژی جبران می‌شه.

عشق میاد و می‌ره و دوباره میاد، ولی اگه این قدر خوش شانسی که یه دوست واقعی داشته باشی، قدرش رو بدون. از دستش نده.

او مانند طلوع خورشید، مثل نان روی میز، همیشه آنجا بود، با سر و صدا قهوه‌اش را با شیر و شکر می‌خورد، بعد از مسواک زدن دندان‌هایش غرغره می‌کرد، موقعی که باهم کتاب می‌خواندیم، وز وز می‌کرد. رمی تنظیم کننده موسیقی روز‌های من بود. حالا بدون او، زندگی بی صدا بود.

وابی سابی. این بخشی از فرهنگ ژاپنه. یعنی لذت بردن از چیز‌هایی که ناقصن و یا کامل نشدن و جذابیت اون‌ها به همینه. این یعنی پذیرفتن ارزش چیز‌ها _یه ظرف قدیمی، یه آدم قدیمی_ این جور چیز‌ها هم با وجود نقصشون از ارزش بالایی برخوردارن.