به اندازه جلد اولش قوی نبود ولی بازم تجربه جالب و لذت بخشیه.
خوبیه این مجموعه اینه که شما حس نمی‌کنید یک فرد جدای از داستان هستید. انگار لحظه به لحظه کنار پیپ حرکت می‌کنید و تلاش می‌کنید سرنخ‌هارو پیدا کنید‌. فکر می‌کنم یکی از چیز‌هایی که باعث به وجود اومدن این حس می‌شه نوجوون بودن پیپ و دوستاشه.
یه چیزیم که ازش دوست دارم اینه که نشون می‌ده همه‌ی داستان‌ها قرار نیست به خوبی و خوشی تموم بشه، در نهایت همه به آغوش عزیزانشون برگردن و عدالت به درستی اجرا بشه. 
توصیه می‌کنم خیلی بین خوندن جلد اول و دوم فاصله نندازید چون حداقل پنجاه صفحه طول کشید تا یخورده دستم بیاد داستان چی به چی بوده.
      

        ریتم داستان تنده بخاطر همین یک نفس می‌خونیدش. ولی من قبل از نیمه‌های داستان کاملا متوجه قضیه شدم و دلیل اینکه تا انتها خوندمش این بود که ببینم آیا حدسم درست بوده یا نه. به نظرم پایان بندیش می‌تونست خیلی بهتر باشه‌ و حداقل عمق بیشتری داشته باشه. یخورده زیادی سطحی به نظر می‌رسید.
در کل اگه حوصلتون سر رفته انتخاب خوبی می‌تونه باشه.
      

        راستش من توی خوندن این کتاب کمی تردید داشتم چون اونقدر نتونستم با مردی به نام اوه ارتباط بگیرم. ولی موقع مطالعش متوجه شدم که خیلی باهم متفاوتن. و من این کتاب رو از مردی به نام اوه خیلی بیشتر دوست داشتم.
به نظرم داستان چند تا نکته قوت داشت که من کمتر توی کتاب‌های دیگه دیده بودم. 
یکیش این بود که داستان از زبون السای هشت ساله روایت می‌شه. خوندن این که یه بچه‌ی چه دیدگاهی نسبت به جهان اطراف و ادما داره به نوبه خودش جذاب هست. 
دومیش مربوط به دنیای جادوییه که مامابزرگ و السا ساخته بودن.  میاماس. انقدر این دنیا برای من جذاب بود که می‌تونستم خودمم توش تصور کنم. 
فکر کنم باید تا ۵۰ صفحه اول بهش فرصت بدید. هر چقدر که جلوتر می‌ره و ارتباط بین شخصیت‌ها مشخص می‌شه جذاب‌تر می‌شه. 
در کل اگه به اینجور رمان‌های غیر عاشقانه علاقه دارید این رو هم از دست ندید‌.

*اگه دوست دارید بدونید چه اتفاقی برای بریت ماری افتاد باید کتاب بریت ماری اینجا بود رو مطالعه کنید.

      

        شاید اگه طرفدار سر سخت ثافون نبودم و کتاب‌های دیگش رو نخونده بودم امتیاز کمتری می‌دادم. 
در اینکه قلم ثافون جادوییه اصلا شکی نیست. موقعی که داستان‌هاش رو می‌خونی انگار دیگه روحت توی اون مکان نیست و دقیقا رفتی همونجا که ثافون توصیف کرده. من به شدت طرفدار اون حس مورمورکننده‌ای هستم که با خوندن کتاب‌هاش به آدم دست می‌ده. 
در مقایسه با مجموعه گورستان کتاب‌های فراموش شده، مارینا کمی تخیلی تر بود و شاید همین بود که کمی نا‌امیدم کرد.
 ولی در کل اگه از قلمش خوشتون میاد مارینا رو از دست ندید. قول می‌دم بهتون باز اون حس هیجان زیر پوستتون بدوعه.
      

        کتاب های آبنبات پیچیدگی خاصی ندارن. معمایی رو حل نمی‌کنن یا زندگی کسی رو نجات نمی‌دن. فقط بیان کننده جریان حیات یک خانواده هستن. ولی خیلی برام عجیبه که چرا بعد از تموم کردن هر جلدش ساعت‌ها بهش فکر کردم و در نهایت با تموم کردن آبنبات لیمویی حس کردم یک دوست خیلی عزیز رو از دست دادم. شاید این همون چیزیه که در نهایت از یک کتاب انتظار داریم. یه دوست خوب. 
کتاب‌های آبنبات می‌تونن توی روز‌‌های غمگین، شلوغ و آشفتتون به یه دلخوشی بزرگ براتون تبدیل بشن و در نهایت یکدفعه خودتون رو وقتی پیدا می‌کنید که دارید همراه محسن و ملیحه و بی‌بی سر ته دیگ دعوا می‌کنید!

      

        خوندن این کتاب برای من حدود یک ماه طول کشید.
من به شخصه از داستان‌هایی که توی فرهنگی‌هایی شکل گرفتن که با ما خیلی متفاوتن و اونقدر‌ها برامون آشنا نیستن، خیلی خوشم میاد. انگار اون کتاب تبدیل می‌شه به یه سفر مجانی تو دل اون کشور. 
وقتی اسم مکزیک رو می‌شنوید یاد چه چیز‌هایی می‌افتید؟ من یاد نون تورتیلا، بوریتو، سس سالسا، کلاه‌های کابویی و لباس‌های رنگارنگ می‌افتم.
این داستان اون تصور‌های رنگارنگ من رو از مکزیک کنار زد و یک تصویر کدر و غبار آلود رو نشونم داد. یه منظره پر از باند‌های قاچاق مواد مخدر که کشتن آدم‌ها توی روز روشن براشون عادی ترین کار ممکنه و مردمی که حتی کارهای روزمرشون هم با تن و بدن لرزون انجام می‌دن.
این داستان از چند بعد من رو تحت تاثیر قرار داد که دوست دارم دربارش صحبت کنم.
اول اینکه چقدر ریشه‌های زندگی می‌تونن قوی باشن. اینکه یه آدم حتی با وجود از دست رفتن تمام خانوادش به یک چیز کوچیک برای ادامه دادن چنگ می‌زنه. یک بهانه رو انتخاب کرده تا خودش رو قانع کنه که همچنان شایسته زندگی کردن هست. 
دوم اینکه ما خیلی بیشتر از چیزی که فکر می‌کنیم توانایی داریم. بیشتر از چیزی که فکر می‌کنیم طاقت داریم و همون جایی که حس می‌کنیم قراره از بین بریم می‌تونیم دوباره بلند شیم.
سوم اینکه از چیزی نترسیدن خیلی ترسناکه. باید تا لحظه مرگت چیزی وجود داشته باشه که ازش بترسی، چیزهایی وجود داشته باشن که هنوز برات غیر عادی باشه و دلت رو آشوب بکنه.
شاید این حرفا اگه در قالب چند تا جمله بود خیلی به نظرم مسخره می‌رسیدن. اما وقتی در قالب جریان یک زندگی نشون داده شدن، انگار تونستم برای اولین بار درست درکشون کنم. به نظرم خیلی جالب و همزمان عجیبه که چیز‌‌هایی رو بتونیم درک کنیم که هیچ وقت به طور کامل توی زندگیمون تجربشون نکردیم. فکر ‌می‌کنم این همون چیزیه که همیشه از کتاب‌ها انتظار داریم.
من تا لحظه آخر همش حس می‌کردم که انتخاب اشتباهی کردم و شاید اصلا نباید این کتاب رو می‌خوندم. به نظرم حوصله سر بر می‌اومد و نمی‌فهمیدم دقیقا چی می‌خواد بگه. به نظرم حتی اگه تا صفحه آخر هم بهش مهلت بدید موردی نداره.
اگه به مسائل اجتماعی علاقه دارید و با خوندن کتاب‌‌هایی که صفحاتش بیشتر از ۵۰۰ صفحه است مشکلی ندارید، قطعا بهتون توصیش می‌کنم.
      

        
رادیو سکوت یه داستان نوجوانانه بود. اون چیزی هم که در نهایت ترغیبم کرد بخرمش مقایسه‌ای بود که با ناطور دشت شده بود. (اونقدر باهاش موافق نیستم ولی شباهت‌های کوچکشم انکار نمی‌کنم)
من خودم از چیزای که حس نوجوونی می‌دن خیلی خوشم میاد. مثل اهنگ، فیلم، کتاب و کلا هر چیزی با این حس و حال. انگار خیلی رنگارنگ و خاطره انگیز می‌تونن باشن. البته که رادیو سکوت اونقدر هم رنگی نبود. شاید اگه وقتی هنوز دانش‌آموز بودم می‌خوندمش خیلی بیشتر ازش خوشم می‌اومد. چون الان پایین تر از انتظارم بود.
این کتاب شمار و وادار می‌کنه که حداقل یکبار به ارزو‌های پنهانیتون و اون چیزی که زمان نوجوونی دوست داشتید، فکر کنید و بهشون برگردید. این سوال رو از خودتون بپرسید که چیزی که هستم اون چیزی هست که دوست داشتم باشم؟ یا صرفا راهی رو رفتم که بقیه می‌رفتن.
شخصیت‌های داستان شاید اونقدر دوست داشتنی به نظر نمی‌رسیدن اما خیلی از اتفاقاتی که براشون میفتاد رو خودمونم تجربه کردیم بخاطر همین می‌شد باهاشون ارتباط گرفت.
در کل اگه تصمیم به خوندنش گرفتید فکر کنم بعد یه کتاب سنگین تجربه‌ی خوبی باشه.

● اگه این حال هوا رو دوست دارید می‌تونید ناطور دشت و مزایای منزوی بودن رو هم مطالعه کنید. خیلی ها معتقدن رادیو سکوت و مزایای منزوی بودن، نسخه‌ی امروزی ناطور دشت هستن.
● احتمالا بعد خوندنش شماهم دلتون بخواد یه کار هیجان انگیز برای خودتون انجام بدید. راه حلش اینه که به ارز‌وهای پنهانیتون رجوع کنید.
      

        بیشتر از اینکه داستان و معمای این مجموعه ۳ جلدی شمارو همراه خودش بکشونه، شخصیت‌هاش هستن که باعث می‌شن شما تا صفحه آخر مشتاق خوندن کتاب باشید. 
شخصیت‌های بامزه‌ای که فکر نمی‌کردم انقدر دوسشون داشته باشم. 
تمام مدتی که داشتم کتاب رو می‌خوندم به این فکر می‌کردم که کاش منم وقتی پیر شدم بتونم این شکلی زندگی کنم. با یه فلاسک پر از چایی و دستبندهای دوستی‌ای که به بقیه هدیه می‌دم. درست مثل جویس.
      

        توضیح دادن اینکه چقدر از این مجموعه کتاب لذت بردم واقعا سخته.
وقتی این کتاب رو تموم کردم بزرگترین ناراحتیم این بود که حالا چطوری قراره روز‌هام رو بدون دانیل، فرمین، داوید و کتاب فروشی سمپره بگذرونم. 
خوبی این مجموعه این هستش که در پایان، تقریبا به تمام سوالاتی که ایجاد می‌شه پاسخ داده می‌شه و ابهامی نمی‌مونه.

      

        اگر عاشق قلم کارلوس روئیس ثافون شدید در خوندن این کتاب تردید به خودتون راه ندید. فقط لطفا اگر نمی‌خواید این مجموعه رو تا آخر بخونید پس این کتاب رو هم شروع نکنید چون گره‌های ذهنتون با تموم شدت داستان باز نمی‌شه و نیازمند تموم کردن کل مجموعه هست.
تنها چیزی که می‌تونم بگم اینه که اگه با سایه باد از دانیل خوشتون اومد حیفه که داوید مارتین عزیز رو نشناسید و براش غصه نخورید.
      

        واقعا پشیمونم که چرا وقتم و برای خوندن این کتاب گذاشتم.   شاید تنها چیزی که باعث شد بعد از ۴ سال از توی کتابخونم درش بیارم و شروع کنم به خوندن اسمی بود که نویسنده توی صفحه اول از هولدن کالفیلد آورده بود. که البته چه اشتباه بزرگی کردم.
در کل می‌تونم بگم یه داستان بی سر و ته با شخصیت‌های آواره و ژستی از روشنفکری همراه قهوه و سیگار.
      

        در این که شما با یک کتاب فوق العاده طرف هستید که شکی نیست ولی لطفا اول از همه به خودتون لطف کنید و جلد‌های بعدی این مجموعه رو هم مطالعه کنید. قطعا پشیمون نمی‌شید.

      

        اگر دلتون یک عاشقانه خوب می‌خواد که در عین حال فقط عاشقانه نباشه و حوصلتون رو سر نبره و همچنین عاشق کتاب‌ها هستید، قطعا این کتاب برای شماست. 
به شدت از خوندنش لذت بردم و حس خوبی بهم داد.

      

        تا تقریبا آخرهای داستان  خواننده با یک عاشقانه لطیف رو به رو هستش که  من هم از خوندنش داشتم لذت می‌بردم. اما نمیدونم چرا پایان داستان همچین چیز عجیب و غریب و فانتزی ای شد. خوندنش رو پیشنهاد نمیدم چون خیلی خوب توی ذوقتون میخوره.
      

        این کتاب رو حتما توی بهار و زمانی که نیاز به آروم شدن ذهنتون دارید سراغش برید.
خیلی اروم لطیف بود و باعث می‌شد دلتون بخواد یک بلیط یک طرفه به ژاپن بگیرید و حالا حالا بر نگردید.
به نظرم نویسنده می‌خواست اون بعد سنتی ژاپن رو که زیر سایه تکنولوژیش مخفی شده بود رو دوباره به خواننده‌های کتابش نشون بده و کاملا هم به هدفش رسید.
عاشقانه این کتاب کمی کلیشه ای بود اما چون در کنار اون حال و هوای ژاپنی قرار گرفته بود حس خوبی رو به خواننده منتقل می‌‌کرد.
اگر به ژاپن علاقه دارید این کتاب رو از دست ندید.