بریده‌های کتاب امیرحسین ملکی

فاطمه! وای به روزی که باور کنیم انقلاب، انجام گرفته است؛ چرا که «انجام گرفتن»دقیقاً به معنای «پایان یافتن»است و پایان یافتنِ انقلاب، آغاز سوگواری.

تو در برابر «عصر حرکت» مسؤلی ای فاطمه نه در برار «مبدء حرکت»

زیر و رو کردنِ زندگی به ارادۀ زمانسازِ پیمان بستگان و دوام این اراده احتیاج دارد نه روزِ پیمان بستن.

برای آنکه همه چیز درست شود، هیچ ستمی را تحمل مکن؛ و اگر کردی، خود، بنیانگذار ستمی نه آن کس که ستم کرده است..

صبر انقلابی، نگه داشتنِ سلاحِ نفرت از ظلم است و به کار بردن این سلاح تا مرگِ ظلم و ظالم؛ و نه گوسفندوار سر به سلاخِ تازه سپردن و نعره برنیاوردن، مبادا که بچه‌یی از خوابِ ناز بپرد و مادری نگران شود و وزیری اعلام کند که نمی‌تواند در میان جار و جنجال، به راحتی بیندیشد...

مظلوم‌ها همیشه یک‌جوری باید انتقام بگیرند، حتی توی خیالات!

آقای صدری گفت: من از آدم‌های که بی‌تفاوت نیستند خوشم می‌آید. از کمکت هم ممنون! متوجه نشدم کدام کمک را می‌گوید. شاید هم هر دو را می‌گفت. اما چه اهمیتی داشت؟ چیزی نگفتم. گفت: گاهی ممکن است کاری از دست ما بر نیاید. گاهی ممکن است تلاشمان به جایی نرسد. ولی این مهم نیست. مهم این است که به وظیفه مان عمل کنیم. به قول شاعر: به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل/ که کر مراد نیابم به به قدر وسع بکوشم.

آن‌چه را چشمانت بهت می‌گویند باور نکن. فقط محدودیت‌ها را نشان می‌دهند. به بصیرت جان اتکا کن، حقیقتی را دریاب که در عمق وجودت پنهان است، و به برکتش می‌فهمی چه‌طور باید پرواز کرد.

هر حیوونی که از گرگ زیادی بترسه، گرگ‌زده می‌شه و به‌جای جنگیدن یا فرارکردن، خودش میوفته دنبالش. استسباع، یعنی همین گرگ‌زده؛ یعنی آدمایی که دشمن رو زیاد بزرگ می‌بینن و خودشون رو می‌بازن؛ آدمایی که به‌جای جنگیدن، راحت تسلیم می‌شن تا کشته بشن...