بریده‌های کتاب 𝒜𝗅︎𝗅︎𝗂𝗌𝗈𝗇︎

نترس از اینکه عاشق کسی بشی. وقتی عاشق می‌شی، دلم می‌خواد سرتاپا عاشق بشی. حتی اگه آخرش با دل‌شکستگی تموم بشه، لطفاً زندگیت رو تنها و بدون عشق نگذرون. عشق فوق‌العاده‌ست. خاطرات آدم‌هایی که عاشقشونی هیچ‌وقت از بین نمی‌رن …

آدم هرجا که بره یا هرچقدر هم که کتاب بخونه، هنوز هیچی نمی‌دونه و هیچی ندیده. زندگی یعنی همین. ما زندگی‌هامون رو در تلاش برای پیدا کردن راهمون می‌گذرونیم.

آدم‌ها چیزهای گوناگونی را به دست فراموشی می‌سپارند. بااین‌همه، افکارمان باقی می‌ماند، همان‌طور که موج‌ها رد خود را روی شن‌ها به جا می‌گذارند.

وقتی غصه‌دارم، کتاب می‌خونم. چون وقتی غرق دنیای یه کتابم، ممکن نیست کسی آسیب ببینه.

دایی‌ام یک‌مرتبه ساک‌هایم را از دستم گرفت و به داخل کتاب‌فروشی راهنمایی‌ام کرد. بوی… رطوبت بعد از یه بارون صبحگاهی…

معبد جایی نیست که آدم برای چیزی دعا کنه، جاییه که قدردانی خودش رو نشون می‌ده. ‘ممنونم که همیشه مراقبم هستید.’

رازها مثل برف می‌مانند، دیر یا زود زیر نور خورشید آب می‌شوند.

انسان‌ها همیشه دروغ نمی‌گویند تا حقیقت را پنهان کنند؛ گاهی دروغ می‌گویند تا چیزی را که دوست دارند، نگه دارند.

اعتماد، چیزی است که اگر یک بار شکسته شود، دیگر هیچ‌وقت مثل قبل نمی‌شود.

سرنخ‌ها همیشه جلوی چشم ما هستند، فقط کافی است که یاد بگیریم درست نگاه کنیم.

هیچ‌کس به‌جز قاتل نمی‌تواند آن‌قدر آرام و بی‌تفاوت باشد.

گاهی اوقات برای کشف حقیقت، باید به چیزهایی نگاه کنی که دیگران نادیده می‌گیرند.

گاهی انسان در میان جمع هم تنهاست.

اگه بعضی‌ها از من یا کار‌هام خوش‌شون نیاد چی؟ + تو باید راه خودت رو بری. بهتره اون‌ها رو از دست بدی تا خودت رو

همه‌چی یه بازیه، تنها چیزی که ما می‌تونیم توی زندگی درباره‌ش تصمیم بگیریم اینه که آیا برای برد بازی می‌کنیم یا نه.

دردش تسکین نمی‌یافت اما با کوشش بسیار خود را مجبور می‌کرد که خیال کند حالش بهتر است و تا وقتی که چیزی نبود که اسباب تنگ‌خلقی‌اش بشود یا حالش را به‌هم بزند موفق می‌شد که خود را فریب دهد.

آدم‌ها فقط یک‌بار واقعاً عاشق می‌شن، حتی اگه نفهمن. بعدش فقط دنبال اون حس می‌گردن، هر جای دیگه‌ای هم باشه.

ولی من خوبم. اگر راستش را بخواهید همیشه خوبم و این تنها عیب من است. چون آدم همیشه نباید خوب باشد.

اگر دوباره به دنبال آرزوی قلبی‌ام بروم، دیگر دورتر از حیاط خانه‌ام نخواهم رفت؛ زیرا اگر آنجا نباشد، اصلاً آن را گم نکرده‌ام.