بریده‌های کتاب خادم کتاب

گفت: اگر صد برابر این ثروت را هم در دست من بگذارید، دست از اسلامم و پیامبرم بر‌نمی‌دارم. او می‌دانست این‌کارها به ضررش تمام می‌شود و آخرش او را می‌کشند، اما بارها به دوستانش گفته بود: من خودم را برای شهادت آماده کرده‌ام و می‌دانم روزی من را خواهند کشت!

روزی زینب کبری (س) قرآن می‌خواند. پدرش علی (ع) رسید و گفت دخترم میدانی که خداوند برای فردای تو چه تقدیر کرده؟ زینب (س) فرمود مادرم زهرا همه قصه زندگی ام را برایم گفته؛ از ظلمی که به برادرم حسین در کربلا می‌رود تا اسارت خودم و قرآن می‌خوانم تا برای آن روزها خودم را آماده کنم.

من همیشه می‌نوشتم که هنوز دریای صور، هر ذره از خاک "جبل‌عامل"، صدای ابوذر را به من می‌رساند. این صدا در وجودم بود. حس می‌کردم باید بروم، باید برسم آن‌جا، ولی کسی نبود دستم را بگیرد؛ مصطفی این "دست" بود. وقتی او آمد، انگار سلمان آمد؛ "سلمان منا اهل البیت." او می‌توانست دست مرا بگیرد و از این ظلمات، از روزمرگی‌ها بکشد بیرون. قانع نمی‌شدم که مثل میلیون‌ها مردم ازدواج کنم، زندگی کنم و... دنبال مردی مثل مصطفی می‌گشتم، یک روح بزرگ، آزاد از دنیا و متعلقاتش.

به خدا یک دقیقه زندگی با عزت و کرامت، از هزار سال زندگی مثل قیرِ کف پوتین سربازان رژیم اشغالگر بهتر است.

خدایا حکمت دلبستنم را دیر فهمیدم/ مقدّر کرده‌بودی دل‌بریدن را بیاموزم

من، (آهوی رم‌کرده‌ی تهران)، آقا/ ازبس که نیامدم خراسان، آقا/ اوضاع دلم وخیم شد...حالا هم/ دیوانه‌ام- از شما چه پنهان_ آقا 😭😭😭😭😭😭😭😭😭

امضا بعد از جنگ، معلم به بچه‌ها می‌گفت: (( کارنامه‌تان را فقط مادرتان امضا کند.))

افتاده به خاک، جسم بی‌پیرهنت/ قطعه قطعه شده تنِ بی‌کفنت/ حمد است و برائت است و اعراف و فجر/ سی‌پاره‌ی قرآن مجید است تنت