بریده‌های کتاب فریبا سلطانی

در طول مسیر مرتب به آنچه در واشنگتن دیده ام، فکر می کنم. سرخوشی بچه هایی که بادبادک بازی می کنند، جست وخیزهای زیر درختان گیلاس، آن اتاقک شیشه ای به یاد بچه های کشته شده ی عراقی، به عکس روزنامه واشنگتن پست که پیش رویم است و از یک انفجار عظیم در شمال بغداد خبر می دهد... چشم هایم را بسته ام و به حرف «ری» فکر می کنم که می گفت :«کاش می شد سیاست مداران را به مرخصی فرستاد و جهان را به هنرمندان سپرد.»

با آن که وقتی در رم هستید انگار توی دل تاریخ زندگی می کنید، با این که وقتی در میلان هستید، می توانید به هرچه، هرچه، هرچه که بخواهید در لحظه دسترسی داشته باشید، با آن که ونیز به گمان من حیرت انگیزترین نقطه ی دنیاست...اما همه ی اینها به یک وجب خاک ایران نمی ارزد. باور کنید. این جمله ام را شبیه شعارهای مجموعه های تلویزیونی ندانید. همه ی اینها خوب است اما برای خود آنها. برای ما تنها دیدنش لذت بخش است. و مدتی کنارشان بودن. وقتی آنجا هستید تازه می فهمید که چه لذت هایی را در زندگی در سرزمین خود دارید.

اولین لحظه ی ورود به هر کشوری، لحظه ی غریبی است. پر از غریبگی است. به خصوص اینکه معمولا لحظه ورود در فرودگاه های عریض و طویلی است که عظمت شان آدم را مرعوب می کند.

یکی از دوستانم توی ای میلش نوشته، این سفرهایی که می رود یک بار دیگر این تئوری را ثابت می کند که آدم های دیوانه توی دنیا وجود دارند. شاید راست می گوید. شاید من دیوانه ام که دو هفته تنهایی با یک کوله پشتی، چندهزار کیلومتر آن طرف تر از خانه، ایرانی ترین روزهای سال را در غربت می گذرانم. اما چه کسی گفته دیوانگی بد است؟

سلاح گاندی اندیشه بود و احترامی که آن را به راحتی به دست نیاورده بود. او چنان محترم بود که آتش اختلافات خونین قومی تنها با روزه گرفتن او خاموش می شد.

نوشتن درباره ی هند به شدت ساده و به شدت دشوار است. ساده است چون آدم آن قدر چیزهای شگفت انگیز می بیند که به راحتی می تواند هزاران کلمه درباره ی آن بنویسید و سخت است، چون درک فلسفه ی زندگی در آنجا و نوع نگاه مردم به جهان هستی برای ما که با نگرش رشد کرده و بزرگ شده ایم، کار آسانی به نظر نمی رسد.

درست است که وضعیت بد اقتصادی باعث می شود پولی برای سفر باقی نماند، اما فراموش نکنیم که ما بیش از جوانان دیگر نقاط دنیا درگیر تجملات هستیم. برای یک جوان استرالیایی یا ژاپنی یا انگلیسی، رفتن به سفر مهم تر از داشتن موبایل است.

کتاب خواندن در پاریس حسابی حرص آدم را در می آورد. هرکسی را می بینی، یک کتاب در دست دارد و تندتند مشغول مطالعه است. سن وسال هم نمی شناسد، سیاه و سفید و مرد و زن و بچه هم نمی شناسد. انگار همه در یک ماراتن عجیب درگیر شده اند و زمان درحال گذر است.

در نگاه تربیت شده ما ایرانیان همیشه سفر به خارج یک کار غیرضروری، تجملاتی واز سر سیری بود وهیچ کس سعی نکرده بود ضرورت دیدن جهان و آشنایی با دیگر سرزمین ها و ملل را برای مان تشریح کند.

خسیس نباشیم، چون بعضی خساستا باعث خسارت وهزینه بیشتر میشه. اگه مارک جابه جایی وسایل آزمایشگاه رو به شرکت محول کرده بود، نه به خودش ونه به ما این قدر فشار نمی اومد ونیاز نبود با شرکت بیمه برای جبران خسارت مکاتبه کنه.

لحظه ای که اون جوونا کنارهم نماز می خوندن یکی از زیباترین و شگفت انگیزترین صحنه های زندگی من بود. توی دل لندن، توی یه فروشگاه وسط ساعت کاری، یه عده مسلمون دوش به دوش هم ایستاده بودن وعبادت می کردن.این اگه معجزه نبود، پس چی بود؟!

ریشه در آب توصیف مهاجرانی است که هجرت می کنند و در مکان و کشوری جدید ریشه می دوانند. بعضی ها ریشه های قوی و بلند می سازند و بعضی ها می پوسند اما همه در تلاش اند که زندگی و دنیای جدید خود را بسازند.

آنکه از رویدادها و پیش آمدهای گوناگون روزگار و دگرگونگی های گیتی، پند آموخت و عبرت اندوخت، به هنگام شک و تردید در ایمان به خدای یگانه و چگونگی های شبهه آمیز، پروردگار مهربان او را یار و مددکار است.

دکتر مجید گفت: درعین حال میدانم که خداوند در من و تو و همه ی انسان ها نیرویی ارزانی داشته است که باید از آن نیرو حداکثر استفاده را ببریم، تحرک، مهاجرت، قبول نکردن وضع موجود، اعتراض به تصمیم دیگران درباره سرنوشت ما، کار و تلاش و مساعدت و یاری دیگران، سرنوشت مارا می سازد.

پسرم، اگر کوه های استوار از جا کنده شوند و برخود بلرزند، تو هرگز دست از پایداری مشوی و گامی بلغزش برمدار. بر اثر این استواری دندان بر دندان بفشار و در راه خدا سر و جان در طبق اخلاص گذار و بسان میخی پا برجا، گام بر سرخاک استوار کن. از ابتدا تا انتها، دیده بر صفوف لشکر بدوز و چشم ترس از درخشش تیغ ها به زیر افکن و بیمی به دل راه مده، آگاه باش و دل آسوده دار، که فتح وظفر از جانب یزدان سبحان است و بس.

آنکه در تسلیم، کنج عزلت گیرد و معتکف نشیند، همچون آبی است که راکد بماند و بوی تعفن پذیرد ویا مانند لقمه ای گلوگیر و خفقان زا باشد. آنکه میوه نارس را نا به هنگام از شاخه چیند، به سان کسی است که در زمین دیگری بذر افشاند و خرمن خواهد.

آن زمان که تاریکی گناه بر دل هاتان سایه افکنده و در این تیرگی کفران درمانده بودید، ما مشعل پر فروز ایمان هدایت را فرا راهتان گرفتیم و چشم جان و دلتان را آگاه و بینا کردیم و شما تا به اوج سیادت و سعادت رسیدید. با نخستین فروغ و طلیعه آفتاب هدایت، از نهایت شکنجه نادانی و شرک و تیرگی شب های کفران، نجات یافتید و به وصال توحید نائل شدید. ناشنوا باد آن گوشی که ندای حق جل علا را شنید و آنرا نشنیده گرفت! چگونه آن گوش آوای نرم و آرام مرا تواند شنید که فریاد پر طنین فرستاده خدا را نشنیده گرفت. هرگز نمیرد آن دلی که از خشم پروردگار لرزان و گریان است.

بدین سان شیطان، ایمان و امید آدمی را، به نومیدی و تردید دگرگون ساخت...

سرآغاز دین، شناخت ذات پاک یزدانیش بوده و کمال شناختش، ایمان به اوست و ایمان کمال یافته، به او پیوستن و از خود گسستن است.

ای سپیده ها و نیزه های نور که طلیعه ی صبح و پیام آور روزید، شما هرگز نتوانستید پیش از علی بیدار شوید.