بریده‌های کتاب Hanā

واقعیت با تصوری که در کودکی از واقعیت داشته‌ایم، فرق می‌کند.

از همه عاقل‌تر کسی است که حداقل یک‌بار در ماه خودش را دیوانه خطاب کند.

اما ما غیر از آرزوهای بزرگ تقصیری نداشتیم.

گاهی شدت اندوه بیش از توانایی و بردباری بشر است!

ما از مرگ دوریم، همان اندازه که از زندگی دوریم.

من قبل از اینکه با دیگران زندگی کنم، باید بتونم با خودم زندگی کنم. وجدان انسان تنها چیزیه که نمی‌تونه تابع نظر اکثریت باشه.

آثار زجر، بدون به جا گذاشتن نشانی از خود ناپدید نمی‌شود.

انسان در رویای معجزه است و وقتی از خواب برمی‌خیزد دست‌هایش خالی است.

باید همیشه، فقط و فقط از آدم‌ها ترسید.

هیچ کاری بی‌ معنی تر از این نیست که بخواهی برای کسی که برایش مهم نیستی از خودت بگویی.

هنر رویایی است که آگاهانه ساخته شده.

آدمیزاد یک بار به دنیا می‌آید اما در هر جدایی یک بار می‌میرد.

حتی ابلیس هم نمی‌تواند پیش‌بینی کند که انسان چه چیزی را به یاد می‌اورد و چرا آن را به یاد می‌اورد.

آدم حتی اگر شخصیت شرورِ داستانِ کس دیگری باشد، همچنان قهرمان داستانِ خودش باقی می‌ماند.

عمری به سر دویدم در جست و جویِ یار جز دسترس به وصلِ ویم آرزو نبود. دادم در این هوس، دلِ دیوانه را به باد این جست و جو نبود.

خیلی از ما دخترها باید تن به زندگی می‌دادیم که مادرانمان نمی توانستند آن زندگی را داشته باشند.

نیاز مادرِ اختراع است، و هیچ نیازی چون نیاز به زنده ماندن انگیزه‌بخش نیست.

به قول پاسکال: دل، منطقی دارد که منطق از آن بی‌خبر است.

در گذر زمان آنچه از ما باقی می ماند، حرف های ماست.

_آدمیزاد چه‌قدر بی کس است، آقای بقراطی! و شنید که: همه بی کس‌ایم دختر جان، خوب است که ناکس نباشیم!