بریده‌های کتاب SETAYESH

در ناشناسی نوعی آزادی وجود داشت

راستش ترسیدم اگر مشغول نوشتن نشوم، از درون منفجر شوم. گاهی جمله هایی که درونم نگه می‌دارم، برایم دردسر ساز می‌شوند.

اگه آخرش آن‌ قدر دردناک باشه، نمی‌دونم اصلا ارزشش رو داره یا نه.

چند‌تا دوست پیدا می کنم. اگه هم نشد، از کتابخونه کتاب قرض می‌گیرم.

روز ها خورشید از جهان مراقبت می‌کرد. شب ها هم باید ستاره ها از آن ها مراقبت می‌کردند.

من هم خندیدم و آرزو کردم ای کاش جرئت داشتم حرف خنده‌داری بزنم، اما دل و جرئتش را نداشتم چون وقتی پیش دوستانم بودم، آدم بامزه‌ای نمی شدم. من فقط حوصله سربر بودم.

چیزی نمانده از خستگی بمیرد، اما به راهش ادامه می‌دهد.

اون روزی هم که در نتیجه کار طاقت فرسا و هیجان بیش از حد دیگه در این دنیا نباشی، روح تو همچنان زنده خواهد بود... برای همیشه و به همراه اون عشق من نسبت به تو.

آدم‌ها برای مورف مثل برنامه‌های تلویزیون شده بودند؛ فایده ای نداشت زیاد به آن‌ها دل ببندد، چون اصلا معلوم نبود کی کسی از راه می‌رسد و کانال را عوض می‌کند.

وقتی ذهنت پر از فکر های جدید است، انگار آدم دیگری هستی در یک جای دیگر.

وقتی مشغول کاری هستی که تمام ظرفیت مغزت را درگیر می‌کند، مثل این است که دنیا ازت دور می‌شود و راحتت می‌گذارد.

چشمانش در عین افسردگی، شمه‌ای از شوق زندگی‌ را در خود می‌گنجاند

از عجیب غریب بودن، از خیال بافتن و دنبال آن خیال ها رفتن، نترسید.

زخمهای یکدیگر را مرهم گذاشتیم، التیام یافتند، دردمان کاسته شد اما از هر کدام یادگاری بر جان و روانمان جا مانده است تا یاد آور شود هر خدشه و سایشی بهایی برای توانمند شدن و بلوغمان بود.

《تنها انسان است که می‌ تواند پناه انسان باشد و تنها انسان است که می تواند انسان را از پای درآورد.》

برنده‌ترین تیغ جراح رو در دست داشتم "واژه"

چیزی که اهمیت داره خود زندگیه، زندگی کردن به بهترین و شاد‌ترین شکل ممکن، در واقع درست زندگی کردن و درست زندگی کردن یعنی این که نذاری سوالی در وجودت باشه و جرئت بیانش رو نداشته باشی.

دوست خوب من! در جهانی که صداقت و دوستی بی‌ معنا شده، وجودت چنان ارزشمند است که چراغی سوسوزنا از دور دست ها، که به ره گم کرده‌ای در کولاک امید می‌دهد و به نجوا می‌گوید طاقت بیاور، زنده بمان، به رسایی در تنهایی ایمان داشته باش و تسیلم نشو!