بریده‌های کتاب سحر ایمانی

امدادهای الهی متنوع است، حتی آن‌هایی هم که انتظارش را دارند بعضی مواقع نمی‌دانند خداوند چه‌طور قرار است کمک کند، این هم خوبی‌اش است که نمی‌دانیم؛ وگرنه می‌گوییم خودمان این کار را کردیم.

خداوند می‌تواند در یک لحظه، به یک‌نفر که چیزی هم بلد نیست، آن‌چه را لازم دارد به او بدهد؛ بعد او به حدی برسد که متخصص آن، بعد از سال‌ها، به آن نرسد. به این اعتقاد دارم... و این لیاقت‌ها ممکن است اندازه‌ی چندثانیه‌ای باشد و پس از انجام کار، خداوند آن را پس بگیرد. و منظور از نقطه‌های بصیرت همان نقطه‌های کوتاهی است که می‌آیند. منتها نباید آن را رها کرد. باید آن را گرفت و نگه داشت.

- ریاضیات سرشار از زیبایی است. و اگر کسی دل‌بسته‌ی آن شود هرگز نمی‌تواند از او دل برکَند. - برای ایجاد خلاقیت ریاضی باید بدانیم که از کجا شروع کنیم. تنها چیزی که لازم است آن است که فرد خود را برای درک مطلب آماده کند. - مقدمات خلاقیت تنها یک چیز است: صَرف وقت و تلاش. این اولین و آخرین شرط است. - در ستایش ِ کار ِ گروهی. آقای شهریاری در ابتدای یک سال تحصیلی، در مدرسه و کلاس درس‌اش چنین عمل می‌کند: بچه‌ها را به گروه‌های سه‌نفره از یک درس‌خوان، یک متوسط و یک درس‌نخوان تقسیم کردند و اعلام کردند که از این به بعد، نمره‌ی هر یک از شما، برابر نمره‌ی میانگین سه‌تایی شما خواهد بود. ابتدا اعتراضات زیاد بود. اما در کمال معجزه، در آخر سال که نمر‌ه‌ی هرکسی برای خود منظور می‌شد، کمترین نمره ۱۵ونیم بود! پی‌نوشت. این بریده، آخرین گزارشم از صفحه‌های پایانی کتاب است که طبق سفارش به‌دست رسیده از بهخوانی‌های دانا، و با نیت ِ در دسترس بودن ِ بیشتر ِ توضیحات برای علاقه‌مندان ِبه کتاب‌هایی از این دست، این‌جا آن را اضافه کردم. همچنین در تاریخچه‌های مطالعه‌ام از کتاب، از دیگر بخش‌هایش هم گزارش‌هایی نوشته‌ام. :)

پرنده‌ای که بال پرواز ندارد یا به پای خودش یا همتش، بند و زنجیر دارد، از انهدام قفس استقبال نمی‌کند، چرا که ناتوانی‌اش به چشم می‌آید و درماندگی‌اش آشکار می‌شود. تا وقتی که میله‌های قفس هست، هر کس می‌تواند ادعا کند که اهل پروازهای بلند است. تا وقتی‌که میله‌های قفس هست، بندهای مرئی و نامرئی، خواسته و نخواسته یا دانسته و ندانسته‌ی آدم‌ها، مغفول یا مکتوم یا مستتر می‌ماند؛ حتی برای خودشان...

عجیب نیست؟ این‌که او به این‌چیزها فکر می‌کرد... اصلا اگر کنار تو بود، امکان نداشت برایش علی‌السویه باشی. به همه‌چیزت کار داشت، وقتی کنارت بود. کارش را بلد بود. راهش را بلد بود... آن‌قدر دوست‌داشتنی بود که تو فکر نمی‌کردی یک‌نفر مدام دارد به تو درس زندگی می‌دهد. احساس می‌کردی یک نفر همیشه مراقب توست. یک نفر هست که تو را می‌بیند... هر وقت با او بودم، در آسمان‌ها سیر می‌کردم...