بریده‌ای از کتاب کمی دیرتر اثر سیدمهدی شجاعی

پرنده‌ای که بال پرواز ندارد یا به پای خودش یا همتش، بند و زنجیر دارد، از انهدام قفس استقبال نمی‌کند، چرا که ناتوانی‌اش به چشم می‌آید و درماندگی‌اش آشکار می‌شود. تا وقتی که میله‌های قفس هست، هر کس می‌تواند ادعا کند که اهل پروازهای بلند است. تا وقتی‌که میله‌های قفس هست، بندهای مرئی و نامرئی، خواسته و نخواسته یا دانسته و ندانسته‌ی آدم‌ها، مغفول یا مکتوم یا مستتر می‌ماند؛ حتی برای خودشان...