بریده‌های کتاب دانه در تمنای جوانه

هر جدایی چیزی رو از آدم کم می‌کنه... کارتر فکر کرد که : و هر جنایتی.

"دارم به این فکر می‌کنم که همه‌‌ی دنیا مثل یه زندان بزرگه و زندان‌ها فقط شکل اغراق‌آمیزی از اون هستن." آن شب سعی کرد، اما نتوانست منظورش را به‌طور کامل برای هیزل توضیح دهد. منظورش این بود که در جهان بیرون از زندان هم قواعد و مقرراتی حکم‌فرماست که گاهی به نظر می‌رسد معنایی ندارند؛ به‌جز اینکه محصول ترس باشند و در جهت کاهش ترس حرکت کنند. گاهی حس می‌کرد این قواعد و مقررات با هم تلفیق شده و دنیایی دیوانه‌وارتر از زندان ساخته‌اند که در اعماق ذهن همه‌ی افراد لانه کرده است. اگر مابقی دنیا نبودند که به آدم بگویند چه وقتی بخوابد، چه وقتی بخورد، چه وقتی کار کند، چه زمانی دست از کار بکشد و اگر کس دیگری نبود که این چیزها را تقلید کند، چه بسا آدم عقلش را از دست می‌داد.

سهم بعضی آدم‌ها عشق است، سهم بعضی‌ها هم زغال‌سنگ برای شام.

از دست دادن اعتماد او از آدم کشتن هم بدتر بود.

رمان‌نویسی گفته بود تمام مشکلات بشریت ریشه در این حقیقت دارد که انسان نمی‌تواند ساکت و آرام در جایی بنشیند و هیچ‌کاری انجام ندهد.

انسان‌ها فقط با یک بو آشنا هستند و آن هم بوی گند و پیش‌پاافتاده‌ای است که خود ساطع می‌کنند؛ بویی که در آن زندگی می‌کنند، در پناهش امنیت می‌یابند و فقط کسی را از تیره و تبار خویش به شمار می‌آورند که این بو از ناحیه‌اش منتشر شود.

"خواهرم خیلی یه دفعه‌ای مُرد. اصلاً فرصت نشد ازش خداحافظی کنم؛ ولی می‌دونست که من چقدر دوستش دارم. منم می‌دونستم که اون چقدر منو دوست داره. لحظه‌ی مرگ اونقدرا هم مهم نیست، لحظات قبل از مرگ مهمه."

می‌گفت ما از تکه‌های مختلفی ساخته شده‌ایم؛ بعضی‌هایش خوب و بعضی‌هایش بد. ذهن سالم می‌تواند این ملغمه را تحمل کند و همزمان هم خوب باشد و هم بد. بیماری روانی دقیقاً یعنی فقدان این نوع درآمیختگی. در نهایت تماس‌مان را با بخش‌های ناپذیرفتنی خویشتن‌مان از دست می‌دهیم.

"بهم یاد داد همزمان به سه چیز فکر کنم : گذشته، چون مهمه که یادت باشه قبلاً چی پیش اومده تا ببینی چی ممکنه دوباره پیش بیاد؛ حال، چون آدم تا اول ندونه چه منابعی در اختیار داره، نمی‌تونه برنامه ریزی کنه؛ و آینده، برای اینکه بدونی حریفت می‌خواد چی‌کار کنه و چه‌موقع اون کار رو بکنه و در موقعیتی قرار بگیری که با تک تک حرکاتش مقابله کنی."

بیان کردن امید با صدای بلند کار خطرناکی بود. اگر در دل می‌ماند، می‌شد سرکوب و انکارش کرد؛ ولی به محض بیرون آمدن دیگر نمی‌شد آن را پس گرفت.

"آدم یا می‌تونه اجازه بده شکست‌هاش تعریفش کنن یا اون شکست‌ها رو با هر چی که براش باقی مونده، تعریف کنه."

آین سرش را به علامت منفی تکان داد. "برای تبدیل شدن به یه شخصیت شرور باید یه عمر پلید باشی؛ ولی تبدیل شدن به یه قهرمان فقط کار یه لحظه‌ست." ظاهرا این تنها چیزی بود که پسر حاضر بود در این خصوص بگوید و چو مدتی به حرف‌هایش فکر کرد. به نظرش آمد که پسر برعکس گفته است.

چو به خوبی می‌دانست که هیولاهایی در این دنیا وجود دارند؛ ولی هیچکدامشان در هیولا بودن به گرد پای انسان نمی‌رسند.

"از نظر من که کاملا منطقیه. حتی بجا. اگه کسی نباشه که وضع موجود رو زیر سوال ببره، چطور می‌تونیم امیدوار باشیم به تصمیمات کاملاً منطقی برسیم؟"

به قول فولایی‌ها :"خلق شدن انسان تا زمان مرگش کامل نمی‌شود."

فهمیدم، خدا شاهد است فهمیدم، که آن‌ها در میدان جنگ تنها دیوانگی زودگذر می‌خواهند. دیوانه‌های خشم، دیوانه‌های درد، دیوانه‌های خشن، اما موقت. بدون هیچ دیوانه‌ای دائمی. همین که نبرد تمام شد باید خشم، درد، و خشونتمان را بایگانی کنیم.

این‌که آدم خودش مستقل فکر کند، به این معنی نیست که همه‌چیز را بفهمد.

باید مراقب باشید، وقتی باور دارید که آزادید به آن‌چه می‌خواهید فکر کنید، نباید اجازه دهید افکار دیگران پنهانی وارد ذهن شما بشوند، افکار غلط پدر و مادرتان، افکار جعلی پدربزرگتان، افکار نقاب‌دار برادر یا خواهرتان، یا دوستانتان، یک کلام، دشمنانتان.

مادرم سرش را تکان داد. "نمی‌دونم آنابل... ولی فکرش رو بکن چه حسیه وقتی دست‌هات از شدت سرما بی‌حس می‌شن. درست وقتی دارن گرم می‌شن، تازه می‌فهمی چه دردی دارن."

به این نتیجه رسیدم که چیزهایی ممکن است وجود داشته باشند که هرچقدر هم تلاش کنم، هیچ‌وقت قادر به درکشان نخواهم بود. البته که باید سعی خودم را می‌کردم. و آدم‌هایی هستند که هیچ وقت صدای حقیر من را نمی‌شنوند و فرقی نمی‌کند چه حرف‌هایی برای گفتن داشته باشم. و بعد فکر بهتری به ذهنم رسید؛ همان فکری که آن‌روز با خودم از آنجا بردم: اگر زندگی من تنها نُتی از یک سمفونی طولانی بود، چه دلیلی داشت آن را هر چه طولانی‌تر و بلند‌تر ننوازم؟