بریده‌های کتاب راضیه بابایی

《چگونه ممکن است ایزدان زخمی شوند؟ مگر نه اینکه آسیب‌های زمینی بر ایزدان آسمان کارگر نیست،پس چرا؟》 جوان گفت:《زمین ساحت رنج است پسر کیومرث. ساحت مرگ. همین که بر آن فرود بیاییم،فانی خواهیم شد،اما زمین بخشی از جان آسمانی ما هم هست...وقتی زمین آلوده شد و آب‌ها به گنداب بدل شد،جان هریک از ما آسیب دید. ضعیف شدیم.تا جایی که چاره را در فرود آمدن بر زمین و یافتن راهی برای شفا دیدیم...》

آبتین نمی‌خواست سکوت کند؛با لحن ملایم اما قاطع‌ پدرانه‌اش گفت: وطن جایی است که تو آبادش می‌کنی فرزند! جایی که تو را سیر می‌کند و پناهت می‌دهد و تو از آبادانی‌اش مراقبت می‌کنی، نه این‌که‌ رهایش کنی تا بمیرد و پس از آن برایش سوگواری کنی.

صدای پدربزرگش از پس سالها در سرش پیچید:"به یاد داشته باش فرزند که زمین خون را فرو نمی‌برد. چنان‌که مادر گوشت فرزند نمی‌خورد. خون بر زمین می‌ماند. دلمه می‌بندد و روی هم تلمبار می‌شود؛گاه به شکل مرداب ما را می‌بلعد و گاه به شکل نفرینی از آسمان فرو‌ می‌ریزد..."

با توجه به اینکه اسراییلی‌ها در جامعه‌ای نظامی مسلک زندگی‌ می‌کنند که ساز مخالف زدن در آن مجازات دارد، این ایده که می توان اسراییلی‌های یهودی را با گفتگو متقاعد کرد فلسطينيان را انسان ببینند، مهمل است!

برای مایی که رنج بی‌پایان دیگران را از دور می‌بینیم، انسان ماندن در لحظه‌ی فاجعه یعنی ساکن شدن در رنج، نه روی گرداندن از آن:"پس بیایید همین‌جا بمانیم؛ همین‌جا صادقانه‌ترین مکان برای سخن گفتن است."

من حسرت مردم توی دره و زندگی آسوده ‌ی آنها را نمی‌خورم.زیرا درست نیست که بگویم ما اینجا هیچ وسیله‌ی راحتی و آسایش نداریم. ما مالک امید و آزادی هستیم. ما اکنون میان مردمی زندگی می‌کنیم که افکارشان از آن خودشآن است و تن به تسلط سه پایه ‌ها نمی دهند.......در نهایت بر همه‌ی سه پایه ها پیروز خواهیم شد و انسان‌های آزادی خواهیم بود که از خوبی‌های زمین بهره می‌گیرند.

سفر به آینده نسبتا (نسبت به سفر به گذشته)ساده تر است. جهان پر از نقاطی است که در آن زمان ها کند یا متوقف می شود.

بشر به محض اینکه معجزه را انکار کرد، خدا را هم انکار کرد.

نخ تسبیح لطف خداست که هر روز جلوه می‌کند...اگر یک آدم خوب، خیلی خوب، میان یک جمع نباشد، آن جمع بشمار سه از بین می‌رود . گرگها هم را پاره می ‌کنند...پس نخ تسبیح همان آدم خوب است، همان کار خوب است.

تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود دل است! دلِ آدمی‌زاد.

کسی که به ملتش اعتقاد نداشته باشد، نمی تواند به خدا معتقد باشد! بدانید همه کسانی که از فهم و درک ملت‌شان دست کشیده‌اند و رشته‌ها را گسسته‌اند،پا‌به‌پای آن بی دین و خدانشناس یا لاابالی و بی قید شده اند.