بریده‌های کتاب راضیه بابایی

با توجه به اینکه اسراییلی‌ها در جامعه‌ای نظامی مسلک زندگی‌ می‌کنند که ساز مخالف زدن در آن مجازات دارد، این ایده که می توان اسراییلی‌های یهودی را با گفتگو متقاعد کرد فلسطينيان را انسان ببینند، مهمل است!

برای مایی که رنج بی‌پایان دیگران را از دور می‌بینیم، انسان ماندن در لحظه‌ی فاجعه یعنی ساکن شدن در رنج، نه روی گرداندن از آن:"پس بیایید همین‌جا بمانیم؛ همین‌جا صادقانه‌ترین مکان برای سخن گفتن است."

من حسرت مردم توی دره و زندگی آسوده ‌ی آنها را نمی‌خورم.زیرا درست نیست که بگویم ما اینجا هیچ وسیله‌ی راحتی و آسایش نداریم. ما مالک امید و آزادی هستیم. ما اکنون میان مردمی زندگی می‌کنیم که افکارشان از آن خودشآن است و تن به تسلط سه پایه ‌ها نمی دهند.......در نهایت بر همه‌ی سه پایه ها پیروز خواهیم شد و انسان‌های آزادی خواهیم بود که از خوبی‌های زمین بهره می‌گیرند.

سفر به آینده نسبتا (نسبت به سفر به گذشته)ساده تر است. جهان پر از نقاطی است که در آن زمان ها کند یا متوقف می شود.

بشر به محض اینکه معجزه را انکار کرد، خدا را هم انکار کرد.

نخ تسبیح لطف خداست که هر روز جلوه می‌کند...اگر یک آدم خوب، خیلی خوب، میان یک جمع نباشد، آن جمع بشمار سه از بین می‌رود . گرگها هم را پاره می ‌کنند...پس نخ تسبیح همان آدم خوب است، همان کار خوب است.

تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود دل است! دلِ آدمی‌زاد.

کسی که به ملتش اعتقاد نداشته باشد، نمی تواند به خدا معتقد باشد! بدانید همه کسانی که از فهم و درک ملت‌شان دست کشیده‌اند و رشته‌ها را گسسته‌اند،پا‌به‌پای آن بی دین و خدانشناس یا لاابالی و بی قید شده اند.

این راه حل را مسیح به داستایفسکی آموخته است:آن کس که بخواهد زندگی خویش را نجات دهد، آن را از دست می‌دهد. آن کس که زندگی‌اش را در راه عشق من فدا کند، حیات واقعی به آن بخشیده است.

در مغرب زمین مسیح را فراموش کرده‌اند... و مغرب زمین به همین دلیل سقوط خواهد کرد.

هر اندیشه باروری که از خارج بیاید نمی تواند در کشور ما ریشه بدواند. هیچ ملتی در دنیا هیچ اجتماعی نمی تواند با یک برنامه تحمیلی دوام یابد.