بریده‌های کتاب راضیه بابایی

من حسرت مردم توی دره و زندگی آسوده ‌ی آنها را نمی‌خورم.زیرا درست نیست که بگویم ما اینجا هیچ وسیله‌ی راحتی و آسایش نداریم. ما مالک امید و آزادی هستیم. ما اکنون میان مردمی زندگی می‌کنیم که افکارشان از آن خودشآن است و تن به تسلط سه پایه ‌ها نمی دهند.......در نهایت بر همه‌ی سه پایه ها پیروز خواهیم شد و انسان‌های آزادی خواهیم بود که از خوبی‌های زمین بهره می‌گیرند.

سفر به آینده نسبتا (نسبت به سفر به گذشته)ساده تر است. جهان پر از نقاطی است که در آن زمان ها کند یا متوقف می شود.

بشر به محض اینکه معجزه را انکار کرد، خدا را هم انکار کرد.

نخ تسبیح لطف خداست که هر روز جلوه می‌کند...اگر یک آدم خوب، خیلی خوب، میان یک جمع نباشد، آن جمع بشمار سه از بین می‌رود . گرگها هم را پاره می ‌کنند...پس نخ تسبیح همان آدم خوب است، همان کار خوب است.

تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود دل است! دلِ آدمی‌زاد.

کسی که به ملتش اعتقاد نداشته باشد، نمی تواند به خدا معتقد باشد! بدانید همه کسانی که از فهم و درک ملت‌شان دست کشیده‌اند و رشته‌ها را گسسته‌اند،پا‌به‌پای آن بی دین و خدانشناس یا لاابالی و بی قید شده اند.

این راه حل را مسیح به داستایفسکی آموخته است:آن کس که بخواهد زندگی خویش را نجات دهد، آن را از دست می‌دهد. آن کس که زندگی‌اش را در راه عشق من فدا کند، حیات واقعی به آن بخشیده است.

در مغرب زمین مسیح را فراموش کرده‌اند... و مغرب زمین به همین دلیل سقوط خواهد کرد.

هر اندیشه باروری که از خارج بیاید نمی تواند در کشور ما ریشه بدواند. هیچ ملتی در دنیا هیچ اجتماعی نمی تواند با یک برنامه تحمیلی دوام یابد.

مردم این شهر درباره نماز رسم پسندیده‌ای ست که در هیچ جای دیگر نیست.بدین تفضیل که موذنان مساجد هنگام نماز خانه هایی که در مجاورت مسجد واقع شده خبر می کنند و آنان را به نماز فرا می خوانند و هرکس سرنماز حاضر نشود امام مسجد در ملاعام تازیانه‌اش می‌زند!!

اگه هر چند وقت یکبار_فقط هر چند وقت یکبار_حداقل یک اشاره مودبانه کوچک فرمالیته می‌شد که علم باید به خرد منتهی بشه و اگر نشه، فقط یه وقت تلف کردن چندش آوره.....توی دانشگاه کوچکترین نشانه‌ای از این نمی‌شنوی که قراره خرد هدف نهایی علم باشه