بریده‌های کتاب نشر نیلوفر

ماشو چنگال، راه به راه از گاراژ لاوان تور آمد هل خورد تو قهوه خونه‌ی خرمنی، مشت کوبید رو چارچوب در و گفت: مو همی الان از شیراز اومده‌م. سرها آمد بالا.

ما توی شیراز خویشی نداریم، همان خراسان هم کس و کاری نداشتیم، خانم جان می‌گفت سال وبایی از یک طایفه ترکمن فقط خانم جان و پسرکش مانده بوده‌اند...

کوچه‌های اردوگاه بر او آوار شده بودند. تنگ در میان‌اش گرفته به او یورش می‌آوردند. با این همه، با گام‌های پر شتاب‌اش از میان‌شان می‌گذشت؛ کوچه‌هایی که هر روزش را خراب می‌کردند و امروزش هم تافته‌ای جدابافته نبود.

آندرو به زحمت گوشت ریشه ریشه‌اش را جوید و جرعه‌ای آب سرد نوشید. مسئله اصلی آندرو پس از یک خشم زودگذر، مقابله با شوخ طبعی خودش بود. فخرفروشی و خودنمایی خانم پیج آن‌قدر عیان بود که آندرو باید به خودش خیلی فشار می‌آورد تا جلوی انفجار خنده‌اش را بگیرد.

شرلوک هلمز گفت: «ـ‌نه واتسن. گمانم جوابم هنوز همان باشد. تو داری وحشت در وست اند را می‌نویسی.»

خوشا به حال نویسنده‌ای که از کنار چهره‌ها و کاراکترهای کسالت آور و نفرت انگیز می‌گذرد، گرچه ممکن است متاسفانه واقعیت هم داشته باشند، و به کسانی می‌پردازد که تجلی‌گر عالیترین ارزشهای انسانی هستند ـ‌نویسنده‌ای که در میان دریای ساکن انسانها فقط تعداد کمی از تیپ‌های استثنایی را برمی‌گزیند، و هرگز لزومی نمی‌بیند که از نت بالای داستان خود پرده‌ای بکاهد. هرگز این فروتنی را ندارد که نگاهی به سوی برادران بینواتر خود بیفکند، و آنقدر مجذوب کاراکترهای پرزرق و برقی است که هیچ گونه سروکاری هم با او ندارند، که هیچ‌گاه از آسمان توهم به زمین واقعیت فرود نمی‌آید.

خانم دلوی گفت که گل را خودش می‌خرد. آخر لوسی خیلی گرفتار بود. قرار بود درها را از پاشنه در آورند، قرار بود گارگران رامپلمیر بیایند. خانم دلوی در دل گفت، عجب صبحی ـ دل انگیز از آن صبح‌هایی که در ساحل نصیب کودکان می‌شود.

« م‌ن؛ آوای مقدس مصری. سرگین غلتان‌ها هزاران ساله گوی خودشون رو به این نام می‌خونن. م‌ن‌ تو هنوز کوچیکه، اما کم‌کم بزرگ و بزرگ‌تر می‌شه. بخشی از سرگین رو من و مامانت بهت می‌دیم، اما بعداً خودت یاد می‌گیری تنهایی سرگین پیدا کنی.»