بریده‌های کتاب سیده نازنین (به دلیل شکایات😮‍💨)

«با جانور بهتر از خودت رفتار می‌کنی.» «اسب خوبیه، تموم روز داشته منو حمل می‌کرده. نباید به خاطر کاری که من ازش می‌خوام رنج بکشه.» «تا حالا به این فکر کردی که بدنت هم داره تو رو حمل میکنه؟»

انسان ها به شدت انعطاف پذیرند ،با‌ وجود وسعت تجربیاتی ، هیچ شگفتی ام از اینکه انسان‌ها چقدر می‌توانند دوام بیاورند، تمام نشده است. آنها می‌تواند تقریباً در هر محیطی زنده بمانند. می‌توانند از هر فقدانی بهبود یابند. می‌شود آنها را از لحاظ جسمی،روانی و احساسی در هم شکست و باز هم ازشان پرسید که روزتان چطور بود.

انگلیسی فقط واژه‌هایی را از زبان های دیگر قرض نگرفته بود؛ بلکه تا لبه‌اش پر شده بود از تاثیرات خارجی، یک زبان بومی فرانکشتاینی. به نظر رابین، این باورکردنی نبود، که چطور این کشور، که ساکنانش بسیار به خودشان می‌بالیدند که بهتر از بقیه دنیا بودند ، حتی بدون چیزهای قرضی از پس یک چای بعد از ظهرشان بر نمی‌آمدند.

بعضی برای شرافت می‌جنگند و بعضی برای پاداش. بعضی برای افتخار می‌جنگند و بعضی برای هدف. بعضی برای آزادی می‌جنگند؛نه برای شخص ،بلکه برای یک نام. و مرگ راهنمایشان است؛ همراه و مقصودشان است. با روح و جسم و جان از سراسر هوسا عبور می‌کنند. آنچه با نجوایی آغاز می‌شود ، باید با غرشی به پایان برسد

«به نظرم ... اگه بهم بگن بین عاشق میر شدن(با وجود خیانتی که کرد) و هیچ وقت نشناختن اون یکی رو انتخاب کنم. من عشق رو انتخاب می‌کنم. من خطر کردم و شکست خوردم؛ولی باز هم اون خطر ارزشش رو داشت. در مورد دوستانم هم همینطوره‌. بدگمانی توی حرفه ما خیلی خوبه...ولی فقط در حد و اندازه خودش. من ترجیح میدم به افرادم اعتماد کنم تا اینکه نگران خیانت کردن باشم.» «احمقانه به نظر میاد.» «خوشحالی احمقانه است؟»

چه می‌شد اگر تمام ملت ها(از جزایر جنوبی گرفته تا تپه های شمالی تریس) زیر پرچم حکومتی واحد متحد می‌شدند؟اگر بشریت برای همیشه جنگ و نزاع‌هایش را کنار می‌گذاشت و متحد می‌شد ، چه شگفتی هایی به دست می‌آمد و پیشرفت‌هایی صورت می‌گرفت ؟ به نظرم حتی امید داشتن به چنین چیزی هم محال است. یک امپراتوری واحد و متحد از انسان ها؟هیچ وقت چنین چیزی رخ نمی‌دهد.

«تو جلو برو، من پشت سرت میام.» «اگه بیوفتم منو میگیری؟» «نه،ولی تو مسیر برات دست تکون میدم» «چقدر آقایی!»

«تا حالا آرزوی تو برآورده شده؟» لبخندش دوباره رنگی از خجالت به خود گرفت و نوک گوش هایش صورتی رنگ شد. «با دختری آشنا شدم که به لاك پشت‌ها شنا یاد میداد، مگه نه؟»

به لباس سیاهش نگاه کردم و گفتم:«تو چی؟از تاریکی می‌ترسی؟» به خود نگاهی کرد و گفت:«من؟نه، من از هر کابوسی مخوف تر و وحشتناک ترم.» ابرویی بالا دادم و منتظر ماندم تا توضیح بیشتری بدهد. «پشیمونی و حسرت.» گرچه حرف خنده داری نزده بود؛ اما لبخندی بر لب آوردم.«پشیمونی کابوسه؟» «میتونی به چیزی وحشتناک تر از پشیمونی فکر کنی؟»

«از زندگی انتظار زیادی نداشته باش، یاد بگیر از چیزی که داری راضی باشی»