بریده‌های کتاب ملیکا🌱

سرمایه‌ی هر کسی به‌اندازه‌ی حرف‌هایی‌ است که برای "نگفتن" دارد...

و دیدم که به برآوردن تنها یک حاجتِ این زن، می‌ارزد که کعبه قرن‌های قرن هم‌چو دیوارِ ندبه‌ای تکیه‌گاهِ هر سرخسته‌ای باشد، برای این بشریتِ تنهامانده‌ی درمانده به فقر و ظلم و نابسامانی...

از من پرسید چه مذهبی داری؟ گفتم دلم می‌خواست مذهب مسلمانان صدر اسلام را داشته باشم... :)

ارزش انسان به کمال مطلوب‌هایی است که جست‌وجو می‌کند.

توحید به‌عنوان زیربنای اخلاقی، یک قدرت جهانی و یک تکیه‌گاه وجودی به‌ فرد می‌دهد و به‌این شکل است که به‌قول بودا "هر فرد یک اقلیم مستقل" می‌شود. بر خلاف حالا که هر فردی یک موجود متزلزل نوسانی است که همیشه دنبال تکیه‌گاه و پناه‌گاه می گردد.

از یک آرامشِ طولانی، به همان اندازه که از "مرگ" می‌ترسند، فراری بود...

چه فسادی بالاتر از بی‌شعوری و انحطاط فکر است؟ در بی‌شعوری هیچ ارزشی نمود ندارد. آدم باشعور ارزشش، ارزش واقعی است، درحالی‌که آدم حتی از پاکی فرد بی‌شعور بدش می‌آید، پاکی‌اش هم از ضعف، پفیوزی و بی‌عرضگی است. آدمی‌که در خط نیست، در معرکه و درگیری نیست، پاک‌ماندنش ابداً معنی ندارد. اصولاً آدم باید در تلاطم ساخته شود...

روشن‌فکر مترقّی و آگاهی که "می‌داند و عمل نمی‌کند"، با منحط جاهل خواب‌آلودی که نمی‌داند که عمل کند، مساوی است...

با وضع خودمان امیدی نیست مگر به توجه غیبی، ان‌شاءاللّه تعالی. لکن ما نباید در ادای وظایف منتظر نتیجه قطعیه باشیم. اگر در محضر مقدس حق تعالی عامل به وظیفه معرفی شویم، همین "نتیجه" است.

اگر به بدبختی‌هایی که دیگران بر شما تحمیل کرده‌اند تمکین کنید، در حقیقت خودتان آن بدبختی را به دست خویش فراهم آورده‌اید و این خودتان هستید که بخاطر این "تحمل" و "تمکین"، کیفر می‌بینید!

از مشخصات روان‌شناسی عوام این است که اولاً حرف تازه را، حتی اگر فقط زبان و تعبیر و استدلال تازه باشد و عقیده همان عقیده‌ی عموم، نمی‌توانند تحمل کنند و ثانیاً هر فرقه‌ای (البته به استثنای کسانی‌که علم و انصاف و شعور را باهم دارند) به مجرّد این‌که در سخنِ کسی حرفی شنید که با مذاقش جور نیامد و یا دید غیر از مکررّات همیشه است، به سرعت و قاطعیت او را منسوب به فرقه مخالف خود می‌کنند.

ترک قیام برای خداست که روزگار ما را سیاه کرده. قیام برای نفس امّاره و نفع شخصی است که مصائب مختلف را بر جامعه اسلامی وارد کرده.

عشق همیشه اول قصه است. مهم‌ نیست که قبل از عشق، هستی‌مان چطور درهم و برهم است؛ عشق آن‌را از سیاه به سفید می‌برد، به رنگی هیجان‌انگیز، زیبا و الهام‌بخش.

هرگونه گردآوریِ ثروت در دوره‌ی حکومت، صدارت و وزارت، سرقت است. فرمان‌روایی، به‌معنای سوءاستفاده از امکانات و موقعیت‌های خاص برای وَرَم کردن از همه‌سو نیست، بلکه فقط و فقط به‌معنای خدمت کردن به مردم است و لذّت بردن از این خدمت و اندوختن گنجی برای آخرت.

برادریِ دینی یا برادریِ وطنی که در برابر خطر خارجی، ضامنِ پیروزی است، در برابر خطر داخلی، ضامنِ حفظِ نابرابری دو برادر است!

زنی که یک‌سال درباره‌ جهازش با شور و شرهای بسیار حرف می‌زند و ‌کار می‌کند، درباره مبلغ قباله‌اش چانه می‌زند و درباره گرانی لباس عروسی و جواهر اهدائی و وسایل سر عقد و شکوه مجلس عروسی‌اش تعصب می‌ورزد، هنوز یک "کنیز" است به‌تمام معنای آن، هم از نظر روحی و هم از نظر اجتماعی.

کاش سکوت هم، آوای خاصی داشت. آدم کاسِتش را می‌گذاشت تو دستگاه، از این گوشی‌ها می‌گذاشت روی گوشش تا فقط سکوت بشنود.

اگر به تکاملِ نوعیِ انسان اعتقاد داریم، کم‌ترین خدشه به آزادیِ فکریِ آدمی و کم‌ترین بی‌تابی در برابر تحمّلِ تنوع اندیشه‌ها و ابتکارها، یک فاجعه است...!

اگر واقعاً کسی می‌خواهد خدمتی انجام‌دهد باید آدم‌هایِ راحت را ناراحت، و آدم‌هایِ‌ آرام را ناآرام کند و در میانِ آدم‌هایِ منجمد، تضاد و درگیری ایجاد کند...

آن‌چه که واقعاً انسان را از همه‌ی حیوانات جدا می‌کند، آن دغدغه‌ی در برابرِ غیب است. یعنی آن نارسائیِ طبیعت نسبت به وجود و نیازِ او، و گریزِ وی از آن‌چه هست به‌سویِ آن‌چه که باید باشد.