بریده‌های کتاب فاطیما

آن وقت ها هر کس سعی می کرد شاد بماند که سختی های زندگی را فراموش کند . آن وقت ها...

آنچه استقلال تغییر داده بود ، مردم بودند. میتوانستی این تغییر را در شیوه ایستادن و جلو دادن سینه ها ببینی؛ گویی بالاخره توانسته بودند به خودشان اجازه بدهند نفس بکشند.

باید دست از اینکه به خودم انگ ناکافی بودن میزنم بردارم. من هنوزم فرصت دارم ، نه ؟ فرصت اینکه مهربون باشم ، که با مهر و محبت صحبت کنم . حتی یه آدم ناامید مثل من هم میتونه گاهی آدم خوبی باشه. این ایده بهم قدرت میده و به روزای پیش رو امیدوارم میکنه...

- داری با کی حرف میزنی ؟ + با خودم او یقین داشت حداقل یک نفر صدایش را می‌شنود. همیشه در حمام یک مشاوره عالی به خودش می‌داد. درست مثل اینکه یک تراپیست کوچک در مغزش دارد که جواب هر سوالی را می‌داند.

اگر مردم با واقعیت شغل یک کارآگاه آشنایی داشتند دیگر نیازی به اینهمه کتاب و برنامه تلویزیونی نبود. این افراد فشار کاری زیادی متحمل می‌شوند ، نوعی خلا که ابتدا معلوم نیست ولی در دراز مدت روی آنها تاثیر می‌گذارد. ساعت های طولانی منتظر نشستن ، زیرنظر گرفتن ، خوردن غذاهای مزخرف کنار یک همکارغیرقابل تحمل و آزاردهنده. درنهایت هم کلی پرونده ، سرنخ های بدرد نخور و پایانی مرگ‌بار...

خوشحالی واقعی هیچوقت به قیمت از بین بردن خوشحالی یکی دیگه به دست نمیاد.

گاهی نخوت و تکبر سبب زمین خوردن آدمیست. معمولا من هیچوقت دشمن را حقیر نمی‌شمارم ، زیرا تجربه نشان داده است هروقت این چنین اشتباهی کردم فورا چوبش را خورده‌ام.

لاینوس بیکر می‌دانست زندگی آخر سر به چیزی می‌رسد که خودمان از آن می‌سازیم. زندگی به انتخاب ها بر‌می‌گردد. چه بزرگ و چه کوچک...

زندگی چه فایده ای داره ، اگه فقط جوری باشی که بقیه ازت انتظار دارن ؟

خنده ، قضیه مهمی‌ست. انسان از هیچ چیز مانند خنده نمی‌ترسد. انسان از ترس خنده دیگران از دست زدن به کارهایی خودداری می‌کند که تحت هیچ نیروی دیگری حاضر به صرف نظر کردن از آنها نبود.

View your mistakes as occasions for learning. not for shame.

هیچ زندانی به اندازه زندانی که برای خودمان ساخته‌ایم ، مستحکم نیست.

ترس و آگاهی از جهل همواره داروهایی شفابخش برای غرور جاهلانه اند.

زانوان جنگاوران شرافتمند نباید روی خاک بمانند..‌.

من کتاب هم دوست داشتم بخوانم. گنجینه لغاتم را گسترش بدهم. اهنگ بسازم. دوست داشتم نقاشی کنم. اما هیچوقت بابتش تشویق نشدم. نه از طرف او و نه هیچ کس دیگری...

فقط احمق ها هستند که عیب های کسانی را که دوستشان دارند نمی‌بینند.

گاهی آدم هنوز کاری را شروع نکرده ، شکست میخورد. ولی مهم نیست. باید ادامه داد. به هر قیمتی....

اینکه آدم بتونه در دنیایی که مدام میخواد آدم ها رو به یه چیز دیگه تبدیل کنه ، خودش باشه ، بزرگترین دستاورده.

قدرتمند ها باید همیشه تلاش کنن به ضعیف ترها کمک کنن. این پایه و اساس یه جامعه ی عاقله.آین ، تو ازما میخوای امپراتور رو بکشیم...میگی ما رو انتخاب کردی چون ما قهرمانیم و برای سرنگون کردن این ستمگر به قهرمان ها نیازه. ولی اگه ما فلاکت مردم تحت فشار رو نادیده بگیریم ، بیشتر تبهکاریم تا قهرمان.

-چرا شمشیر قرن رو به زندگی برنگردوندی ؟ مطمئنا اون - + امثال اون رو نمیشه کنترل کرد.اونها مسیر خودشون رو دنبال می‌کنن ، نه مسیر کس دیگه ای رو...