بریده‌های کتاب آناهیتا

ما از زمان و مکان چه می‌دانیم!… معمای جهان… شاید وقتی بمیریم، این معما را حل کنیم…

در اطرافشان آدم‌های بسیاری بودند که رفت‌و آمدکنان گپ می‌زدند، می‌خندیدند، سرگرم زندگی بودند و هیچ به مرگ فکر نمی‌کردند.

«مرگ اعتماد ما به زندگی را از بین می‌برد و به ما نشان می‌دهد که درنهایت در برابر فنایی که در انتظار ماست، همه‌چیز بیهوده است.»

به نظر او، نازیسم چیزی بیش از یک بیماری پوستی در بدنی سالم نبود، و تنها راه علاج آن این بود که چند آمپول به بیمار بزنند، به او استراحت بدهند و بگذارند که طبیعت کار خودش را بکند.

در پندار کودکانه‌ی خود به این دوراهی رسیدم: یا خدایی وجود ندارد، یا الوهیتی وجود دارد که اگر بر همه چیز قادر باشد سنگدل است و اگر قادر نباشد به کاری نمی‌آید.

انسان حقیقی آن کسی است که درباره‌اش چیزی نمی‌اندیشند، بلکه یا مطیع او می‌شوند و یا از او نفرت پیدا می‌کنند.

چرا هنگامی که ما، مثلا از یک شب زیبا، یا یک نوای موسیقی خوب و یا از مباحثه با شخصی که از او خوشمان می‌آید محظوظ می‌شویم، همه این خوشی‌ها به‌نظرمان سایه‌ای از یک سعادت بی‌حد و حصری می‌نماید که باید در یک جای نامعلوم موجود باشد…هرگز به این فکر نمی‌افتیم که این عین سعادت است که نصیب ما شده است؟

وقت گاهی مانند پرنده تندپرواز است و زمانی چون کرم آهسته می‌خزد. انسان به‌خصوص هنگامی خوشبخت است که اصلا متوجه گذشت زمان نباشد.

اجتماع را اصلاح کنید، دردها ناپدید می‌شود.

فکر کرد انگار زندگی من سرِ بیست‌سالگی ایستاده. روزهایی که بعدش آمدند وزن و جِرم نداشتند. سال‌ها پی هم آمده و رفته بودند، بی‌صدا مثل نسیمی ملایم. نه زخمی جا گذاشته بودند، نه اندوهی..

هر قدر هم سفره‌ی دلت را برای آدمی باز کنی، هنوز چیزهایی هست که فاش نمی‌شود کرد.

«مهم اراده‌ی بُردن است. توی دنیای واقعی که همیشه نمی‌شود بُرد. یک وقت می‌بَری، یک وقت می‌بازی.»

ای آقایانی که در مرکز تالار مجلس نشسته‌اید، ای آقایانی که جای‌تان در بخش‌های انتهایی مجلس است، بخش اعظمی از مردم دارند رنج می‌کشند. شما جمهوری‌خواه باشید یا سلطنت‌طلب فرقی نمی‌کند، مردم رنج می‌کشند. واقعیت این است.

صدمه زدن و زخمی کردن کسی که واقعا به او اهمیت می‌دهی، چه چیز وحشتناکی است، بخصوص اگر این کار کاملا ناآگاهانه صورت گیرد.

به نظرت فوق العاده نیست که همه چیز و همه کس را رها کنی و جایی بروی که حتی یک نفر را هم نمی‌شناسی؟ گاهی اوقات دوست دارم این کار را بکنم.

Don't you think it would be wonderful to get rid of everything and everybody and just go somewhere where you don’t know a soul? Sometimes I feel like doing that. I really really want to do it sometimes.

اگر فقط کتاب‌هایی را بخوانی که دیگران می‌خوانند، همان‌طور فکر خواهی کرد که دیگران فکر می‌کنند. این دنیای احمق‌ها و نادان‌هاست. انسان‌های واقعی از انجام چنین کاری شرم دارند.

با چشمان بسته، یک کتاب آشنا را لمس می‌کردم و عطرش را به مشام می‌کشیدم. همین برای خوشحال کردنم کافی بود.

مرگ وجود دارد، نه به عنوان چیزی مقابل زندگی، بلکه به عنوان بخشی از آن!

آدم برای اینکه خوب بنویسد باید یک بیماری وخیم داشته باشد. این تنها راه کنار آمدن با مرگ بود.