بریده‌ای از کتاب پدران و پسران اثر ایوان سرگی یویچ تورگنیف

چرا هنگامی که ما، مثلا از یک شب زیبا، یا یک نوای موسیقی خوب و یا از مباحثه با شخصی که از او خوشمان می‌آید محظوظ می‌شویم، همه این خوشی‌ها به‌نظرمان سایه‌ای از یک سعادت بی‌حد و حصری می‌نماید که باید در یک جای نامعلوم موجود باشد…هرگز به این فکر نمی‌افتیم که این عین سعادت است که نصیب ما شده است؟