بریده‌های کتاب محمدپور

جواب کن به جز مرا، صدا بزن شبی مرا و جای تازه باز کن میان زندگانی‌ات

علی(علیه‌السلام) همان کسی که صدای عدالتش در گوش جهان پیچید اما مردم زمانه‌اش تاب تحمل عدلش را نداشته و او را پس زدند.🥺

اینجا نجف است، سرزمینی که اولین امام شیعیان، بزرگ‌مرد تاریخ بشریت که مانندش در جهان آفرینش هرگز نیامد و نخواهد آمد، علی علیه‌السلام را میزبانی می‌کند. خاک غریبی دارد، غربتی به اندازه غربت دل ایشان از جفای مردمان بی‌وفا و ناسپاس، غریب است نجف، غریب.

زنان اشتباهات خود را می‌پذیرند. اما یک مرد اشتباهات خود را نمی‌پذیرد زیرا فکر می‌کند در این صورت زن دیگر او را دوست نخواهد داشت، اما واقعیت این است که زن وقتی مرد را بیشتر دوست دارد که اشتباهاتش را بپذیرد.

اگر مردی به کلی با دنیای اطرافشان قطع ارتباط کرد، او را به حال خود رها کنید تا به حال عادی باز گردد. اگر زنی به کلی با دنیای اطرافش قطع ارتباط کرد، باید منتظر طوفانی شدید باشید.

نیمه‌شب دل می‌ربود از من که چشمش بسته شد پلک خسته، این رفیق نیمه‌راهش را نگاه! آسمان دریای خون شد، ابر زیر گریه زد حالِ دورافتادگان از روی ماهش را نگاه! با رقیبان گفت: آه، از دوریش ناراحتم چشمک رندانۀ او بعد آهش را نگاه!

وداع كردى و گفتى كه بازميگردى چقدر لحن تو وقت دروغ، شيرين است

هزار دوست غمم را شنیده است ولی نیامده است به یاری از این هزار، یکی

راه رسیدن به هر چیز ارزشمندی در زندگی ناهموار و دشواره، پستی و بلندی‌های زیادی را باید پشت سر بذاری و گاهی مجبوری این سختی‌ها رو به جون بخری تا لایق رسیدن به چیزهای ارزشمند بشی.

تورا دوست دارم و این دوست داشتن، حقیقتی‌ست که مرا به زندگی دلبسته می‌کند.

به هر صورتی که درآیی تو را دوست می‌دارم، فقط به شرط آنکه آیدای من باشی. آیدای کوچولوی من! زندگی من دیگر چیزی به جز تو نیست، خود من هم دیگر چیزی به جز خود تو نیستم.

خدای کوچولو! مرا توی بازوهایت، توی بغلت جا بده. آنقدر دوستت دارم که گاهی از وحشت به لرزه می‌افتم. خدای کوچولو! امید بزرگ! همه چیز من! شادی و خوشبختی من! حالا دیگر زندگی من چیزی جز تو نیست، حالا دیگر این نفسی که می‌کشم چیزی جز تو نیست، حالا دیگر شعر من، فکر من، تصور من چیزی جز تو نیست.

تو را دوست دارم و تمام ذرات وجود من با فریاد و استغاثه تو را صدا می‌زنند.