بریده‌ کتاب‌های محمدپور

شبانه رد شدم از مرزهای تن‌ پوشَت به من اقامت دائم بده در آغوشت

قشلاق کرده‌ام به تو از دستِ زندگی چندی‌ست پایتختِ جهانم اتاق توست

مردان بر دنیا حکومت می‌کنند، و زنان بر مردان.

تحت تاثیر آنچه به ظاهر چشم می‌بیند و گوش می‌شنود قرار نگیر، آنچه در باطن هر چیز جاری است می‌تواند با ظاهر بی‌نقص و کامل آن، زمین تا آسمان متفاوت باشد.

عشق چیزیه که برای یکی دیگه انجام می‌دیم، نه برای خودمون

او رفت و رَویم و کس نَمانَد وامی که جهان دهد سِتانَد

اگر صد سال در چاهی نشینم/ کسی جز آه خود بالا نبینم وگر گردم به کوه و دشت صد سال/ به جز سایه کسم ناید به دنبال

چو عمر از سی گذشت یا خود از بیست نمی‌شاید دگر چون غافلان زیست نشاط عمر باشد تا چهل سال چهل ساله فرو ریزد پر و بال پس از پنجه نباشد تندرستی بصر کندی پذیرد پای سستی چو شصت آمد نشست آمد پدیدار چو هفتاد آمد افتاد آلت از کار به هشتاد و نود چون در رسیدی بسا سختی که از گیتی کشیدی و آن‌جا گر به صد منزل رسانی بود مرگی به صورت زندگانی اگر صد سال مانی، ور یکی روز بباید رفت ازین کاخ دل افروز پس آن بهتر که خود را شاد داری در آن شادی خدا را یاد داری

سخن کان از سر اندیشه ناید نوشتن را و گفتن را نشاید سخن را سهل باشد نظم دادن بباید لیک بر نظم ایستادن سخن بسیار داری اندکی کن یکی را صد مکن، صد را یکی کن

صلاح و فساد طبقات اجتماع، در یکدیگر اثر دارد. ممکن نیست که دیواری بین طبقات کشیده شود و طبقه‌ای از سرایت فساد یا صلاح طبقه دیگر، مصون یا بی‌بهره بماند؛ ولی معمولا فساد، از خواص شروع می‌شود و به عوام سرایت می‌کند و صلاح، برعکس، از عوام تنبُّه و بیداری آن‌ها آغاز می‌شود و اجبارا خواص را به صلاح می‌آورد؛ یعنی عادتا فساد، از بالا به پایین می‌ریزد و صلاح، از پایین به بالا سرایت می‌کند. روی همین اصل است که می‌بینیم امیرالمومنین علی علیه السلام در تعلیمات عالیه خود، بعد از آنکه مردم را به دو طبقه عامه و خاصه تقسیم می‌کند، نسبت به صلاح و به راه آمدن خاصه، اظهار یأس و نومیدی می‌کند، و تنها عامه مردم را مورد توجه قرار می‌دهد. در دستور حکومتی که به نام مالک اشتر نخعی مرقوم داشته، می‌نویسد:«برای والی، هیچ کس پر خرج‌تر در هنگام سستی، کم کمک‌تر در هنگام سختی، متنفرتر از عدالت و انصاف، پر توقع‌تر، ناسپاس‌تر، عذرناپذیرتر، کم طاقت‌تر در شداید، از خاصه نیست. همانا استوانه دین و نقطه مرکزی مسلمین و مایه پیروزی بر دشمن، عامه می‌باشند. پس توجه تو همواره به این طبقه معطوف باشد.» این، فکر غلطی است که از یک عده طرفداران اصلاح که هروقت در فکر یک کار اصلاحی می‌افتند، زُعمای(پیشوایان، بزرگان) هر صنف را در نظر می‌گیرند و آن قله‌های مرتفع، در نظرشان مجسم می‌شود و می‌خواهند از آن ارتفاعات منیع(بلند)، شروع کنند. تجربه نشان داده که معمولا کارهایی که از ناحیه آن قله‌های رفیع آغاز شده و در نظر ما مفید می‌نماید، بیش از آن مقدار که حقیقت و اثر اصلاحی داشته باشد، جنبه‌ی تظاهر و تبلیغات و جلب نظر عوام دارد.

حقیقت حرارت و سوز محرم که هرساله تشدید می‌شود، به ما باز نمی‌گردد بلکه وقتی انتقام آن خون مطهر گرفته نشده، تمام مصائبی که در عاشورا بر وجود مبارک حضرت سیدالشهدا(ع) وارد شد، هرساله بر وجود مبارک حضرت ولی عصر(عج) وارد می‌شود. در واقع دگرگونی در حالات جامعه شیعه و حرکت یک امت برای اقامه عزاداری، انعکاسی است از فشارها و مصیبت‌های اباعبدالله(ع) که در ایام محرم، مجددا بر روح و جسم حضرت ولی عصر(عج) نازل می‌شود. یعنی جامعه شیعه علی‌رغم بهره‌هایی که برای تجدید عهد خداپرستی و سیر تکامل معنوی در محرم داشته، نتوانسته است برای انتقام خون سیدالشهدا(ع) زمینه‌سازی کند و به دلیل موانع روحی و ذهنی و عینی برای تکامل بخشیدن به عرض ادب در برابر اهل بیت، برایش معلوم نیست که به چه میزان توانسته در مسیر ظهور حرکت کند. پس این عزاداری‌ها از یک طرف برای جامعه شیعه، بزرگ‌ترین ثروت و موهبت الهی است و از طرف دیگر لازم است که با تعیین قصور و تقصیری که در آن وجود دارد، به ساحت حضرت ولی عصر(عج) استغفار شود و از ایشان طلب گردد تا با ولایت و عنایت خود، راهبر جامعه شیعه در مسیر ارتقاء و تکامل عزاداری‌ها شوند.

«عمل بر حس مقدم است» یعنی اگر بخواهی بنشینی و منتظر بمانی تا حسِ انجامِ کاری به وجود آید، ول معطل هستی. عمل کنی، حسش را به وجود می‌آورد.

فرزندان به ما می‌آموزند که عشق در خالصانه‌ترین شکل خود، نوعی خدمت‌رسانی است.

زندگی در تنهایی، توجیه ناپذیر است.

در لحظاتی که متوجه می‌شویم معشوق درکمان می‌کند، خیلی بیشتر از حدی که دیگران تا کنون درک کرده‌اند، و شاید حتی بهتر از وقتی که خودمان ابعاد آشفته، خجالت‌آور و ننگین خود را درک می‌کنیم، عشق به اوج خود می‌رسد.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

آنچه ما عشق می‌نامیم در واقع تنها، شروع عشق است.