بریده‌های کتاب سید محمد بهروزنژاد

بی‌سخن: کنایه از چیزی است که در آن جای انکار نباشد. (برابرنهاده‌ی خوبی‌ است برای قطعی و مسلم و معادل‌های انگلیسی‌شان)

چرا برای بعضی وقتی هنوز در زهدان مادرند همای سعادت چهچهه می‌زند اما دیگری در یتیم‌خانه پا به هستی می‌گذارد؟

ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ ما را به تو فخر است و تو را از ما ننگ ما با تو به صلحیم و تو را با ما جنگ آخر بنگویی که دل است این یا سنگ؟

می‌گفت که بعد از این به خوابم بینی پنداشت که بعد از او مرا خوابی هست

سعدی خویش خوانی‌ام، پس به جفا برانی‌ام سـفره اگر نمی‌نَهی، در بـه چه بـاز می‌کنی؟

ای که نصیحتم کنی کز پی او دگر مرو در نظـر سبکتکین عیب ایاز می‌کنی

رونالدینیو به هنگام پاس به یار خویش(😁): دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست تـا ندانـنـد حریفـان کـه تـو مـنـظـور منـی

ای گنج نوشدارو با خستگان نگه کن مرهم به دست و ما را مجروح می‌گذاری؟

خون در دل آزرده نهان چند بمانَد شک نیست که سر بَر کُنَد این درد به جایی* * در برخی نسخه‌ها: «ز جایی»

زایل شود هر آنچه به کلی کمال یافت عمـرم زوال یافـت کمـالـی نیافتـه

هر شب چو چراغْ چشم دارم تا چشم من و چراغ من کو؟

شیخ اجل در نقد ترجمه: سخن سر به مُهر دوست به دوست حـیف باشـد بـه ترجـمان گـفتـن🙃

مراد خسرو از شیرین کناری بود و آغوشی محبت کار فرهاد است و کوه بیستون سفتن

هلاک ما چنان مهمل گرفتند که قتـل مور در پای سـواران

گفتی به رنگ من گلی، هرگز ندیده بلبلی آری نکو گفتی ولی، ما نیز هم بد نیستیم!

عجب دارم ز بخت خویش و هر دم در گمان اُفتم که مسـتم؟ یا به خوابم؟ یا جمال یـار می‌بینم؟

به راه بادیه مردن بِه از نشستن باطل و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشـم

آن نقطه‌ام که گَردم دائم به سر چو پرگار سـرگشـته‌ام ولیکن پـای استـوار دارم

به جانت کز میان جان ز جانت دوست‌تر دارم به حـق دوستـی جانا که باوردار سـوگنـدم

جور دشمن چه کند گر نکِشد طالب دوست؟ گل و خار و گنج و مار و غم و شادی به همند