بریده‌های کتاب سید محمد بهروزنژاد

«پسندها و آرزوهای سعدی در «بوستان» بیش از دیگر آثار او جلوه‌گر است. به عبارت دیگر سعدی مدینه فاضله‌ای را که می‌جسته در «بوستان» تصویر کرده است. در این کتاب پرمغز، از دنیای واقعی_که آکنده است از زشتی و زیبایی و تاریکی و روشنی، و بیشتر اسیر تباهی و شقاوت_ کمتر سخن می‌رود، بلکه جهان بوستان همه نیکی است و پاکی و دادگری و انسانیت، یعنی عالَم چنان که باید باشد، و به قول مولوی «شربت اندر شربت است». (غلامحسین یوسفی، مقاله «جهان مطلوب سعدی در بوستان»، در مقدمه «بوستان سعدی» به تصحیح و توضیح ایشان)

روح پست و حقیر با آزاد شدن از یوغ ظلم و جور، خود ستمگر می‌شود.

نکته آخری که در نقد طرفداران امکان صدفه، به عنوان دلیل نقضی، تذکر می‌دهیم آن است که ما همه حرف‌ها، استدلال‌ها و پاسخ‌های آنان را معنادار و جدی تلقی نمی‌کنیم چون مطابق ادعای خودشان محتمل است که این استدلال‌ها و پاسخ‌ها که از حروف تشکیل شده، ناظم هوشمندی در پشت سر آن نباشد بلکه یک نویسنده یا متکلمی به صورت درهم و پراکنده آن را ادا کرده است چرا که احتمال تشکیل حروف آن به یک اندازه است. اگر طرفدار صدفه آن را انکار کند روشن می‌شود که وی نیز صدفه را برنمی تابد و آن را در ظاهر انکار می‌کند اما اگر مدعی باشد که حرف‌هایش از روی شعور نبوده است ما او را فاقد صلاحیت برای مباحث علمی و استدلالی تلقی نموده و استدلال با وی به نقطه پایان می‌رسد‌.

«الان معلوم شد شما مطلقاً مردم این‌جا را نمی‌شناسید، مطلقاً نمی‌شناسید! آخر این فقط نمایشی از شایستگی‌های شنیده‌نشده و دیده‌نشده است، نمایشی کمدی از احساسات پاک و شریف، فقط روکشش طلاست. اگر این پوسته را کنار بزنید، آن وقت جهنم واقعی را حتماً زیر گل‌ها می‌بینید، لانه‌ی زنبور و آشیانه‌ی دشمنی‌ها، جایی که قورتتان می‌دهند و حتی نمی‌گذارند یک نشانه و ردی از شما بماند!»

واقعیتِ هستی که در ثبوت وی شکی نداریم هرگز نفی نمی‌پذیرد و نابودی برنمی‌دارد، به عبارت دیگر: واقعیتِ هستی بی‌هیچ قید و شرطی واقعیتِ هستی است و با هیچ قید و شرطی لا واقعیت نمی‌شود و چون جهانِ گذران و هر جزء از اجزای جهان نفی را می‌پذیرد، پس عین همان واقعیت نفی‌ناپذیر نیست. «تقریر علامه طباطبایی از برهان صدیقین» پ.ن: تقریر ساده اما دقیقی‌یه و ویژگی‌های خاصی داره مثلاً مثل تقریر ملاصدرا مبتنی بر چند قاعده فلسفی نیست.

لحظاتی هست که روان آدم در آن‌ها بسیار بیشتر از چندین سال رنج می‌کشد.

بی‌سخن: کنایه از چیزی است که در آن جای انکار نباشد. (برابرنهاده‌ی خوبی‌ است برای قطعی و مسلم و معادل‌های انگلیسی‌شان)

چرا برای بعضی وقتی هنوز در زهدان مادرند همای سعادت چهچهه می‌زند اما دیگری در یتیم‌خانه پا به هستی می‌گذارد؟

ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ ما را به تو فخر است و تو را از ما ننگ ما با تو به صلحیم و تو را با ما جنگ آخر بنگویی که دل است این یا سنگ؟

می‌گفت که بعد از این به خوابم بینی پنداشت که بعد از او مرا خوابی هست

سعدی خویش خوانی‌ام، پس به جفا برانی‌ام سـفره اگر نمی‌نَهی، در بـه چه بـاز می‌کنی؟

ای که نصیحتم کنی کز پی او دگر مرو در نظـر سبکتکین عیب ایاز می‌کنی

رونالدینیو به هنگام پاس به یار خویش(😁): دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست تـا ندانـنـد حریفـان کـه تـو مـنـظـور منـی

ای گنج نوشدارو با خستگان نگه کن مرهم به دست و ما را مجروح می‌گذاری؟

خون در دل آزرده نهان چند بمانَد شک نیست که سر بَر کُنَد این درد به جایی* * در برخی نسخه‌ها: «ز جایی»

زایل شود هر آنچه به کلی کمال یافت عمـرم زوال یافـت کمـالـی نیافتـه

هر شب چو چراغْ چشم دارم تا چشم من و چراغ من کو؟

شیخ اجل در نقد ترجمه: سخن سر به مُهر دوست به دوست حـیف باشـد بـه ترجـمان گـفتـن🙃

مراد خسرو از شیرین کناری بود و آغوشی محبت کار فرهاد است و کوه بیستون سفتن

هلاک ما چنان مهمل گرفتند که قتـل مور در پای سـواران