بریده‌ کتاب‌های امیری

زاده شدن در بین یک گروه از افراد الزاماً آنها را به خانواده شما تبدیل نخواهد کرد

وفاداری من مختص افرادی است که خوبی را به زندگی من اهدا می‌کنند. سعی دارند زندگی مرا از نو بسازند و مرا خوشحال کنند

اگر ما یه چیزی رو به دست آوردیم دلیل نمی شه که فکر کنیم مستحق داشتنش هستیم

بسیاری از مردم به اشتباه تصور می‌کنند کافی است به افراد در هم شکسته و ناامید عشق ورزید تا آنها بتوانند خود را ترمیم و اصلاح کنند اما مشکل این است که نه تنها به او کمک نمی‌کنند بلکه در نهایت خودشان نیز دچار همان وضعیت خواهند شد

بعضی وقت‌ها چیزهایی که مهم هستند بیشتر از هر چیز دیگری برایت آزاردهنده خواهند بود و برای خارج شدن از آن ناراحتی باید همه شاخه‌های مربوط به آن درد و ناراحتی را قطع کنید و تو یکی از شاخه‌هایی بودی که به درد و ناراحتی من مربوط می‌شد و فکر می‌کنم به همان علت من از تو بریدم....

نمی‌دانم چرا چرا چرا کاسه صبرم ناگهان به ناگهان از دست روح بی‌تاب و توانم می‌افتد و هزار تکه ی‌شود و از هر تکه فریادی به آسمان می‌رود و آن جنجال‌ها ه راه می‌افتد

من هنوز جز یک انسانِ سرگشتهِ خویش گم کرده یِ خار مغیلان در پا لنگ لنگانْ تشنه و گرسنهِ در جستجو، هیچکس نیستم و دردم این است که حتی نمی‌دانم در جستجوی چه چیزم و در پی اثبات چه چیز

شایعه چون سیل در دشتی ست با شیب تند. می‌تازد و می‌پوشاند و در می‌نوردد که باور نمی‌کنی

_ آه ای جوانک با تو هستم. خویشتن را به مرشد کامل به چند فروختی؟ اگر به راستی خوب می‌خرند ، ما نیز فروشنده‌ایم و به واسطه محتاج. _راستش را به تو می‌گویم. خوب می‌خرند اما بُنجُل نمی‌خرند. مال اگر مال باشد، هرگز بی‌مشتری بر خاک نمی‌ماند تا با مدفوع چهارپایان در هم آویخته شود و بویی چنین ناخوش از آن به مشام برسد. _افسوس که در پناه نوکران شاهی، والا الان هم می‌دیدی که دندان‌هایت را چگونه خرد می‌کردم. _مرد آن است که دشمنان خود را حتی اگر در پناه نوکران سلطان هستند خرد و خمیر کند، ور نه از هر نامردی برمی‌آید که شباهنگام در کوچه‌های تاریک سنگی بر سر مردم بکوبد و بگریزد. مردی و جوانمردی بیاموز تا هم گران بخرندت و هم هیچکس را جسارت آن نباشد که زخمی بزند و زخم ناخورده به راه خود برود.....

محمد! سحر که به نماز می‌ایستی، گهگاه صدایت _ گرچه خوش است_ بیش از اندازه بلند می‌شود. نمازت را اگر برای خدا می‌خوانی، بدان که او بی‌صدا نیز می‌شنود و اگر برای همسایگان می‌خوانی ، بدان که از نظر عقلای ایشان، بانگت را هرچه بلندتر کنی، کوته بین‌تری. عبادت کاریست که انسان در خلوت می‌کند و به زمزمه یا در دل، نه به فریاد. _از اینکه ارشادم می‌کنی، سپاس می گزارم پدر، اما رخصت بده نکته‌ای را هم شاگرد به استاد بیاموزد. سحر که به نماز ایستاده بودی، صدایت را هیچ نشنیدم. نمازت را با صدای بلند بخوان پدر، آنقدر بلند که مجاز است و مقبول. با خلوص اما بلند و خوش آهنگ و دلنشین تا همسایگانت صدایت را بشنوند. اعتقاد، جهان را آباد خواهد کرد و صدایِ رسایِ مردِ معتقد، صدای اعتقاد است، نه عربدهِ ریا و اگر حق بود که جملگی عبادات در خلوت و خاموشی انجام گیرد و به زمزمه یا در دل، اذان را بر بلندای مناره‌ها نمی‌گفتند، با صوتِ بلندِ دلنشینِ پرطنین و اعتبار نماز جمعه جماعت را مولای متقیان جهان صد بار پیش از نماز در خلوت نمی‌دانست.

از دید پدران، گویی تمام معایب از مادر به فرزند می‌رسد، همه محاسن از پدر

ترجیح میدم یه درخت سرو باشم تو بیابونِ خودم تا یه گل خوشگل دو گلخونه بقیه

خدا کند همیشه آبتان سرد باشد و نانتان گرم

نگران نباش، آدم‌ها گذشته‌شون رو قاب می‌کنن به دیوار. یادشون نمیره!

مزاج آدم‌های شهر بوی باروت را نمی‌فهمد. برای بینی‌هایشان شمیم بوی خون و خاک غریبه است. اینجا زخم زینت مرد است. شیارهای تیر و ترکش روی سر و صورت رزمندگان کم از مدال‌های رنگی براق ژنرال‌ها آنور آبی ندارد. توی مترو چند ایستگاه نمی‌توانی بایستی، حوصله‌ات به ترافیک اتوبان‌ها قد نمی‌دهد، اما در میدان جهاد ساعت‌ها پشت تویوتا و زیر آفتاب از شهری به شهر دیگر می‌روی تا بجنگی ‌ می دانی؟ عشق چشم و گوش آدم را کور می‌کند

سختی مثل فشار و حرارت می‌مونه روی زغال وقتی خیلی زیاد باشه از دو حالت خارج نیست. یا آدم رو می‌شکنه یا گوهر وجودی آدم رو نمایان می‌کنه

پسرم سختی تو زندگی همون قدر لازمه که آسونی . اصلاً شاید بیشتر لازم باشه بدون سختی و رنج اصلاً روزهای خوش معنی و مفهومی پیدا نمی‌کنند و از اون مهمتر همیشه چیزها ارزشمند از توی سختی‌ها به دست می‌آن.

فرقی نمی‌کنه تو طرف آدم‌های خوب باشی یا بد. همیشه اونی که تلاش کنه ، اونی که می‌خوره و می‌خوابه رو شکست میده... چه خوشت بیاد چه نیاد

هر وقت یه عده رو دیدی، به نژاد و قبیله و شهر و کشورشون می‌نوازند، زود ازشون جدا شو..... یه احمقِ تنها، چندان خطری نداره ولی جمع که بشن می‌تونن یه دنیا رو بگند بکشن.

پسران اسرائیل عذاب و جهنم الهی را بر خود حرام می‌دانستند و می‌اندیشیدند که خداوند آنها را به رایگان هم دوست دارد!