بریده‌های کتاب امیری

در زمانی که نیرنگ و نامردی شایع است اعتماد حماقت است

ولایت حسین عرصه بر منکر تنگ می‌کند و ولایت یزید رویج منکر می‌کند

احمق! بنی امیه نه دین می‌دهد نه دنیا. با ریسمانِ شراب خواری میمون باز ، به چاه می‌روی. از کشتی نجات حسین یاده شده‌ای به امید خر شیطان.

یک شمشیر جان می‌گیرد و یک شمشیر عزت و آبرو و شرف می‌برد. همیشه از اولی می‌ترسانند تا دومی را فرود آورند

خری که بالای دیوار بردم، خودم پایین می آورم. آنچه تو در مکتب نیرنگ مقدمه می گذرانی، من درسش را به پایان برده ام.

زخم شلاق درمان می شود، اما زخم زبان دوا ندارد.

فضله گفت : باید دید زرها از کجا آمده ؟برای چه آمده؟ شریفه گفت : هیچ، امیر داده تا آنان خرج خاندان کنند. همه برای چه مواجب می‌گیرند؟ فاضل به گریه گفت :اشتباه می‌کنی. این‌ها ارزن است برای به دام انداختن مرغان

کاش آنان که به دنبال عروس یک شبه دنیا می‌رفتند به وصال می‌رسیدند.

عوام چون مگس اند. با شربتی می‌آیند و با کیشی می‌روند

همان ها که دیروز دعوت نامه های حسین بارِ اسب و قاطر می کردند، دیشب در صف ایستاده بودند جهت ثناگویی دشمن حسین

ساعت 1:20 بعد از نیمه شب است سکوت سنگینی تمام کوهستان را فرا گرفته. سکوتی که گاه تنها با صدای وزش ملایم باد ارتفاعات را زنده نگه می‌دارد. مطمئنم بیشتر مردم کشورم ایران در این ساعت‌ها در آسایش خوابیده‌اند اما در مرزها این خواب معنا ندارد. خیلی‌ها پلک‌ها یشان را به سختی باز نگاه اشته‌اند تا مردم به راحتی خوابیده باشند. اینجا جنگی در کار نیست اما شرایطش کم از جنگ نیست . اگر فقط چند روز برادران پاسدار و بسیجی و نیروی نظامی و انتظامی و ارتشی مرزها را رها کنند ایران تبدیل به جهنم خواهد شد....

مادرت هر روز خطی تازه کنار چین و چروک صورتش می‌نشیند و پدر هر روز که می‌گذرد موهایش سفید و سفیدتر می‌شود. انگار دارد به زبان حال می‌گوید: "موی سپید راه فلکم رایگان نداد" بچه مشتی محله! هنوز که هنوز است ، مادرت نیمه شب‌ها دل اشوب تا سر کوچه می‌آید به خیال آنکه همین شب‌ها که برگردی ، ولی کدام برگشت، کدام آمدن!؟

سالم و با خدا باشید، هر کجا می خواهید باشید

اسرائیل فکر می‌کند صاحب جان و مال و خاک ماست. نمی‌داند که فقط برده شیطان است، هم شیطان رجیم هم شیطان بزرگ آمریکا

شدت دردت چقدر است وقتی کشورت اشغال شده؟ شدت دردت چقدر است وقتی ناگهان به خودت می‌آیی و می‌بینی پناهجو شده‌ای؟ شدت دردت چقدر است وقتی قانونگذار آرزوهایت را دزدیه؟ شدت دردت چقدر است؟

نیم ساعتی بود که "ریحان" داشت دست و پای مینیاتوری " آیه" را با روغن زیتون ماساژ می‌داد. "ستاره" پرسید برای چی؟ فایده‌ای داره؟ "طوبی" گفت: برای اینکه استخوان‌هایش قوت می‌گیرند. زیتون خیلی مفیده. من اما فکر می‌کنم، قوت گرفتن استخوان بهانه است. "طوبی" و "ریحان" دوست دارند عطر فلسطین توی خانه‌شان پخش شود، توی تمام سلول‌های "آیه". شاید یک روز این کفتر نرم و کوچک وطنش را از نزدیک ببیند روزی که دیگر دیوار حائلی بین "آیه" و رویاهایش نباشد.

استودعک الله الذی لاتضیع و دائعه تو را به خدا می‌سپارم او هیچ وقت امانتدار بدی نیست

کلمه آواره و پناهنده زنگ می‌شود توی سرم. چه طور می‌شود با تفنگ بیایی بالای سر یک نفر، از خانه خودش بیرونش کنی ، خانه‌اش را خراب کنی، ناچارش کنی که برود کمی آن طرف‌تر از روستایش، توی چادری که روی خاک کشور خودش برپا شده زندگی کند و بعد اسمش را بگذاری آواره و پناهنده و خیال خودت را راحت کنی

شرمنده‌ام! آن روز نحس را خوب به خاطر دارم خانه در آتش و علی غل و زنجیر به دست در کوچه و بوی یاس در هوا پخش. اعتراف می‌کنم که اولین بار بود که دلم برای علی سوخت. بی‌ اراده فریاد می‌زنم آنچه آن روز دیدم گفتنی نیست، کشیدنی است، درد است، رنج است، بار غم است بر دل، سوهان است بر روح، روح و ریحان نبی خدا در یک سو و عمر و خالد و مغیره و قنفذ در سوی دیگر. آتش است و آه، تازیانه است و درد، در و دیوار است و پهلو، دل شکستن است و دل بریدن، دنیا خواهی است و پرواز، سکون است و عروج، اما تا چشم کار می‌کند ظلمت است و ظلمت است و ظلمت.... . . آه فاطمه تا ابد، گریبانشان را می گیرد و اسیرشان می کند...

آسمون رو ببین الیاس. از ته قنات ستاره‌ها رو نگاه کردی؟ از اون پایین عظمتشون بیشتره. وقتی تعدادشون کمتره، بیشتر قدرشون رو می‌دونیم، وقتی این طوری مشت مشت ریختن تو آسمون قشنگیشون رو کمتر حس می‌کنیم. ما مغنی‌ها یاد گرفتیم دنیا رو یه طور دیگه ببینیم.