بریده‌های کتاب علی زینال زاده

به خدا قسم، آن شخص تو را فریب داده است. خدا تو را و او را با عذاب خود خوار کند! او از کجا فهمیده بود که معاویه مرا فریب داده است؟!

الله لا اله الا هو و علی الله فیتوکل المومنون

بگزیده خرابات و گسسته ز همه خلق/ دل بسته به پیش آمد تقدیر و دگر هیچ

اگر خدا نخواهد خانه ای را حفظ کند، مراقبت بندگان بی فایده است.

- جنگ تموم شد... بیایین بیرون... اول مادر و زن عمو بیرون آمدند و بعد ما را صدا زدند که برویم بیرون....

در جایگاه تشریفات اختصاصی فرودگاه یک نظامی ارشد سوری به همراه هیئت تشریفات فرودگاه،مراسم استقبال رسمی از هیئت نظامی ایران را مدیریت می کرد...

به ابر ها نگاه می کردم و من داشتم روی ابر ها پرواز می کردم... . سرحسین...، نیزه ها.‌..، خون...، ابرها..‌.، گندم ری...، راستی گندم ری چه مزه ای داشت؟

انگار چنین مقدر شده است که من هرروز مقابل تو بنشینم و بخشی از آن حکایت جانسوز را برای خودم تداعی و برای تو تعریف کنم.تدبیر من از ابتدا این بود،اما اگر تقدیر خداوند همراهی نمی کرد، به یقین چیزی ممکن نمی شد.

...حرفی که مادرم (رحمةاللّه علیها) به من زد این بود:((من به پسری مانند تو افتخار می کنمکه چنین کاری در راه خدا انجام می دهد.)) نفس راحتی کشیدم و خدا را شکر کردم. این سخن مادرمدرفعالیتهایی که من در این راه داشتم تاثییر بسزا داشت.

...ولی در فرهنگ هاخوش ظاهر و فریبا ،امّا تو خالی،مانند فرهنگ غرب،نظر به اینکه غالباً ملاک ها برتری،امور مادی وشهوانی است ،قهراً قهرمانان آن، افرادی خوش ظاهر ولی بدسیرت خواهند بود...

با نگرانی گفتم: "پس خیلی خطرناکه!"نفسش را پُرصدا بیرون داد:"بله خیلیا رو به شهادت می رسونن" "چقدر قساوت بار!"؛ "اونا دشمن خونی جمهوری اسلامی ان"

پدرم آقا سید جواد خامنه ای از یک خانواده علمایی معروف تبریزی بود...

جنگ که بچه بازی نیست. تو نه آموزش دیدی،نه توانایی جنگیدن داری گفتم: -خب آموزش می بینم ...

خدا زیباست و زیبایی را دوست دارد.

آقا نگاهی می اندازد:{ئی درگیری ها تومرزه حالا نیرو ها ما دارن می زنن شون} خوشحال می شوم وبه آسمان و منور هایی که حاشیه آن را روشن کرده اند نگاه می کنم. دلم می خواهد تمام عراقی هارا با بمب و موشک هایمان بکشیم تا انقدر ما را نزنند.

نانی که تازه از تنور بیرون آمده بو دگرم بودوخوشمزه.ننه یک تکه نان می دهد دستم سق بزنم و سلانه سلانه می رفتیم بقالی حسن آقا. یک ظرف خامه یا سرشیر گاومیش می گرفتیم و دو باره راهی خانه می شدیم.