بریده‌های کتاب در باب حکمت زندگی

هنگامی که از رنج فارغیم، آرزوهای بی‌قرار، توهم خوش‌بختی را که در واقعیت وجود ندارد در ذهن ما منعکس می‌کنند و ما را بر می‌انگیزانند که به دنبال آن برویم.

حسد ورزیدن به برتری‌های شخصیتی، عمیق‌ترین نوع‌ حسادت است و آن را در مقایسه با حسادت‌های نوع دیگر، با احتیاط بیش‌تری پنهان می‌کنند.

چه فراوان است، آنچه بدان نیازی ندارم

آدمی هرچه در درون خود بیشتر مایه داشته باشد، از بیرون کم‌تر طلب می‌کند و دیگران هم کمتر می‌توانند چیزی به او عرضه کنند.

فقط شادی زمان حال را پرسعادت می‌کند و این امر برای موجوادتی مثل ما که هستی‌مان لحظه‌ای بسیار کوتاه میان دو ابدیت است، بزرگ‌ترین موهبت است.

توهین و تحقیر نبردی است که در آن بازنده پیروز است.

هنگام مواجه شدن با ابلهان، انسان تنها یک راه برای نشان دادن شعور دارد که هم کلام نشدن با آنهاست.

مطمئن‌ترین راه برای اینکه شوربخت نشویم این است که نخواهیم بسیار خوشبخت باشیم.

به طور کلی صلاح در این است که آدمی شعور خویش را با نگفتن نشان دهد، نه با گفتن. زیرا سکوت نشانه هوشمندی است و گفتن نشانه خودپسندی.

نمی‌توان رضایت را مستقیماً احساس کرد، مگر اینکه از راه تفکر به آگاهی راه پیدا کند.

زیبایی نامه‌ی سرگشاده‌ای‌ست که ما را به دیگران توصیه می‌کند و پیشاپیش ما را دز دل آنان جای می‌دهد.

در حالی که انسان جوان گمان می‌کند که چه لذّت‌های شگفتی را می‌توان در جهان پیدا کرد به شرط اینکه آدمی بداند در کجا، انسان سالمند لبریز از این حقیقت حکمت‌آمیز است که «همه‌چیز پوچ و بی‌ارزش است» و می‌داند که همه گردوها پوک‌اند، حتی اگر مطلّا باشند.

جمع خوب در همه‌جا الزاماً جمعی کوچک است.

آبرو از بابتی ماهیت سلبی دارد و شهرت برعکس آن، ماهیت ایجابی. زیرا آبرو در نظر مردم صفت خاصی نیست که در انحصار فرد خاصی باشد، بلکه شامل خصوصیاتی است که طبق قاعده نباید کسی فاقد آن باشد. معنای این حرف فقط این است که فرد آبرومند، انسانی استثنایی نیست، حال آن‌که فرد مشهور، استثنایی است. از این رو شهرت را باید کسب کرد، اما آبرو را فقط نباید از دست داد.

غالباً می‌کوشیم ظلمت زمان حال را با پرتو تصوراتی درباره‌ی آینده روشن کنیم و به امیدهایی دل می‌بندیم که هر یک هسته‌ی واخوردگی را در خود می‌پروراند و در رویارویی با واقعیت، ناگزیر متلاشی می‌گردد. بهتر آن است که به امکان پیشامدهای بد بیندیشیم، زیرا از این راه خود را به اقدامات پیشگیرانه مجهز می‌کنیم و اگر رخ ندادند، شادمانی دور از انتظاری نصیبمان می‌گردد.

توقعات بیزار کننده ازسعادت چندان که آرزوی آن را داریم، همه چیز را تباه می کند. هرکس بتواند خود را از این بند آزاد کند و در تمنای چیزی جز آنچه در برابر خویش دارد نباشد، موفق است

سنکا در فصل چهاردهم کتاب درباره‌ی استقامت خردمند می‌نویسد: "اگر خردمندی را با مشت بزنند چه می‌کند؟ همان کاری را می‌کند که کاتو کرد، هنگامی که کسی به او سیلی زد. او خشمگین نشد، انتقام این اهانت را نیز نگرفت، آن را به او نبخشود، بلکه فقط گفت که کار مناسبی نبوده است." در پاسخ خواهید گفت: "آری آن‌ها فرزانه بودند!" آیا شما ابلهید؟ موافقم.

مطمئن‌ترین راه برای اینکه شوربخت نشویم، این است که نخواهیم بسیار خوشبخت باشیم.