بریده‌های کتاب در باب حکمت زندگی

نگاهی کلی ما را متوجه می‌کند که دو دشمن سعادت انسان یکی رنج و دیگری بی‌حوصلگی است. می‌توان گفت که به هر اندازه موفق شویم که از یکی از این دو دور شویم، به دیگری نزدیک می‌شویم. به طوری که زندگی ما واقعا نوسانی است با شدت بیش و کم میان این دو.

پس بهتر است هرگاه شادی دق‌الباب می‌کند، به جای اینکه مکرر شک کنیم، که آیا ورودش جایز است یا نه، همهٔ درها را به سویش بگشاییم، زیرا شادی هیچگاه بی‌موقع نمی‌آید.

شکوه از دشمنان بیهوده است، زیرا کسانی‌که همه‌ی هستی تو در نظرشان سرزنشی پنهان است، هرگز با تو دوستی نخواهند داشت. -گوته، دیوان غربی‌ شرقی

خشم و نفرت را جز در کردار نباید نشان داد هرچه ابراز این هیجانات در کلام و چهره کمتر باشد تاثیر آن در عمل بیشتر است فقط زهر حیوانات خونسرد سمی است.

و چون ارزش وسیله هرگز بیشتر از ارزش هدف نیست، این شعار که «آبرو عزیزتر از جان است» اغراق‌آمیز است.

اگر بخواهیم وضع کسی را از حیث سعادت ارزیابی کنیم نباید آنچه را که موجب لذت او می‌شود بجوییم بلکه باید بپرسیم چه چیزی او را اندوهگین می‌کند زیرا هرچه مایه اندوه ناچیزتر باشد شخص خوشبخت‌تر است.

نیروی ذهنی به تدریج در اثر عادت طولانی به دریافت‌های یکسان، چنان ساییده می‌شود و صیقل می‌خورد که همه چیز به روی آن می‌لغزد. بی آنکه اثری بر جای نهد.

جهان پر از رنج و مصیبت است و اگر کسانی از آن در امان باشند، بی‌حوصلگی در هر گوشه در کمین آن‌هاست.

میتوان این جنون را در همه جا دید و دنبال کرد: از مراعات بزدلانه و برده وار آنچه دیگران می گویند گرفته تا فرو رفتن خنجر ویرگینیوس به قلب دخترش یا اغوای آدمیان به قربانی کردن راحت ثروت و سلامت و حتی حیاتشان به این منظور که نامش به یادگار بماند.

روشن است مردم بی‌ارزشی که وصف کردم، چقدر باید مدیون اصول آبرومندی باشند. زیرا از این طریق با کسانی که از هرحیث برتر از آنانند، هم‌سطح می‌شوند.

این تصور که لذت موجب سعادت می‌گردد، جنونی است که حسرت برای مجازات خویش به‌وجود می‌آورد.

اگر می دانستیم آشنایمان در غیاب ما چه چیز هایی راجع به ما می گویند، حتی یک کلمه با آنان سخن نمیگفتیم

سلامت بر همه‌ی موهبات بیرونی چنان برتری دارد که گدای تندرست، به‌راستی سعادتمند‌تر از پادشاه بیمار است.

هر روز می‌پنداریم که فردا باز می‌گردد، اما فردا روز دیگری است که آن هم فقط یک‌بار می‌آید.

مصلحت آن است که توقعاتمان را از لذت، دارایی، مقام، افتخارات و غیره تا حد اعتدال کاهش دهیم، زیرا درست همین کوشش و کشمکش در راه رسیدن به سعادت، شوکت و لذت، بدبختی‌های بزرگ را به دنبال می‌آرود.

دو دشمن سعادت انسان یکی رنج و دیگری بی‌حوصلگی است. می‌توان گفت که به هر اندازه موفق شویم که از یکی از این دو دور شویم، به دیگری نزدیک‌تر می‌شویم... نیاز و محرومیت، رنج را از بیرون ایجاد می‌کند، در مقابل امنیت و رفاه، بی‌حوصلگی را.

کسب شهرت با آثار آموزنده بسیار دشوارتر است از شهرتی که به منظور سرگرمی دیگران به دست می آید. دشوارتر از همه، شهرتی است که از آثار فلسفی حاصل می شود

باری، باید گفت که تقریبا همه چیز در جهان گردویی پوک است. به ندرت می‌توان مغز را در پوستش یافت، بلکه مغز در جای کاملا دیگری است و غالبا به طور تصادفی پیدایش می‌شود.

همه مردمان،چه آنان که در مقامی پست اند، چه آنان که در زندگانی پیروزند همواره معترف اند که تنها سعادت ساکنین کره خاک شخصیت آنان است

این تصور که لذت، موجب سعادت می‌گردد، جنونی است که حسرت[را] برای مجازات خویش به‌وجود می‌آورد.