بریده‌های کتاب آتش، بدون دود: گالان و سولماز، درخت مقدس، اتحاد بزرگ (کتابهای اول، دوم و سوم)

در کنار مردگان، همیشه فرصتی‌ست برای اندیشیدن به زندگی. مرگ از اعتبارِ ضدِ خویش سخن می‌گوید.

تمام مسئله این است که هیچ چیز را برای همیشه در تعلیق نمی‌توانی نگه‌داری. تاریخ به انتظار تصمیم تو نخواهد‌نشست. تو می‌توانی زودتر از آن لحظه‌ای که انتظار، به اوج خود می‌رسد، و ظرف بلور، در میان زمین و هواست، ضربه‌ات را بزنی و انتظار را پایان بخشی؛ اما هرگز نمی‌توانی کاسه را در میان زمین و هوا رها کنی. زودتر شکستن، آری. دیرتر شکستن، شاید. اما به هر حال، شکستن، نقش بلور است-هنگامی که معرکه، معرکه ی عبور است نه توقف. و عبور، ذات همه چیز است.

انسان، تنهایی را انتخاب نمی‌کند؛ بلکه در شرایطی ، تنهایی به انسان تحمیل می‌شود.

از عشق سخن باید گفت؛ همیشه از عشق سخن باید گفت. «عشق» در لحظه پدید می‌آید، دوست داشتن، در امتداد زمان. این، اساسی‌ترین تفاوت میان عشق و دوست‌داشتن است. عشق، معیارها را در هم می‌ریزد؛ دوست‌داشتن بر پایه ی معیار ها بِنا می‌شود. عشق، ناگهان و ناخواسته شعله می‌کشد؛ دوست‌داشتن، از شناختن و خواستن سرچشمه می‌گیرد. عشق، قانون نمی‌شناسد؛ دوست‌داشتن اوج احترام به مجموعه‌ای از قوانینِ عاطفی‌است. عشق، فوران میکند-چون آتشفشان، و شُرّه میکند- چون آبشاری عظیم؛ دوست داشتن، جاری می‌شود-چون رودخانه‌ای بر بستری با شیب نرم. عشق، ویران کردنِ خویشتن است؛ دوست‌داشتن، ساختنی عظیم.

عشق در لحظه پدید می‌آید، دوست داشتن، در امتداد زمان. این، اساسی‌ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است.

دریا به مرداب نمی‌ریزد؛ و اگر ریخت، دیگر دریا نیست، مرداب است...

امّاچشمه، خشک می‌شود، دریا نمی‌شود.

سکوت کردن، گاهی اوقات ، دروغ گفتن است_ دروغ گفتنی بزدلانه و ریاکارانه...

من، زائر دائم این خاکم_ که زادگاه من است و عاشق امر بَرِ این خاکم_ که میهن من است این سرزمین معطر، با اسبان شرور و دختران خوبروی با دلوهایی که آب در آن ها لبپَر می زند با آتش و خشم و گناه و درد سرزمین مقدس من است_ ... و چه ترحم انگیزند آن ها که عاشق کامل زادگاهشان نیستند و چه خشم انگیزند آن ها که از میهنشان همان گونه نام می برند که از یک ستاره ی دور...

سکوت بی‌صدایی نیست؛ هماهنگی کامل صداها در راه باوراندن بی‌صدایی‌ست.

میوه‌ی بسیار، شاخه‌ی درخت را می‌شکند، شادی بسیار، قلب را. ترکمن می‌گوید: با نصف خنده‌ات بخند تا مجبور نشوی گریه کنی. با جامه‌ی نو چاروق نو نپوش. کمال، غصه می‌آورد.

سیه‌بختی انسان از روزی شروع نشد که اشتباه کرد؛ از روزی شروع شد که پی به اشتباه خود برد و به آن اعتراف نکرد...

آنها، واقعیت و افسانه را، همچون تار و پود یک قالیچه به هم می‌بافتند، تا نقشی مملو از خاطره برای فرزندان خود باقی‌بگذارند. تاریخ را تنها خرده دروغ‌های خنده‌آورِ تاریخی قابل تحمل میکند؛ وگرنه چیزی به جز خون مظلومان، مرکب تاریخ نبوده‌است...

آن‌کس که غروب را عاشق است، دلِ شکسته‌یی دارد آن کس که پرندگان را عاشق است، سودای سفری دارد آن‌کس که نانش را با دل شکسته و سودای سفر می‌خورد خانه‌اش را، خاک وطنش را، و عاشقش را دوست ندارد

نصیحتم کن، دلالتم کن، ارشادم کن، و بگو که مرگ، حق است و مرگ مادر، بخش کوچکی از حق؛ اما هرگز مخواه که بر مزار تازه آب خورده‌ی مادرم، زار نزنم و مویه نکنم. همدردی کن، دلداری بده، نوازش کن اما هرگز مگو که گریستن دردی را درمان نخواهد کرد. گریستن به‌خاطر شفای انسان نیست، به‌خاطر وفای انسان است.