آنچه به استعداد تعبير مى كنيم، وديعه اى ذاتى نيست، بلكه، تقريباً هميشه، ثمرهاى است كه از كار و تلاش سخت به دست مى آيد.

کمی دیر رسیدن بسیار غم‌انگیز تر از هرگز نرسیدن است.

آخر كمى ديرشده است. حالا اكربخواهم ازشادى بالا بيرّم وفرياد بزنم: ((حقدر خوب! حقدر خوب!)) حتماً اين دردى كه سالهاست توى ستون فقراتم خانه كرده ازخواب بيدار مى شود و بيداد مى كند؛ واكر بخواهم شتابان به ديدن دوستى بسيارنزديك وبسياريكانه وآشنا با اينكونه هيجانها بروم تا اين خبر خوش رابه او بدهم... ساعت هاو ساعتها، درخيا بانهاى شهر، سركَردان خواهم شد، وباهمان خبر خوش-كه روى دستم مانده-به خانه بازخواهم كشت. حتّىٰ دخترهاى خوبم نسبت به اين مسأله هيج حساسيّتى ندارند-كه حقّ است نداشته باشند. تنها ممسرم كوش مى كندومى كويد: يعنى برايت خيلى مهم است؟

دوستی،ریشه در زمان دارد. زمان، زمان، عنصر اساسی دوستی، زمان است.دوستی عتیقه شدن یادها و روابط است، و (عتیقه نو) آشکار است تا چه حد میتواند معنا داشته باشد.

زمان نمی‌تواند بلور اصل را کدر کند مگر آنکه تو‌ پیوسته برق انداختن آن را از یاد برده باشی.