بریده‌های کتاب فانوس خاطرات گمشده

به هنگام ورق زدن عکس‌ها با دقت تمام، متوجه شد که روی هم رفته واقعاً خیلی چیزها را فراموش کرده است. درباره برخی چیزها حتی فراموش کرده بود که آنها را از یاد برده است؛ اگرچه حالا که فکرش را میکرد کلاً روند فراموشی چیزی جز این نبود. تا قبل از نگاه کردن به هر عکس چیزی درباره وسیله یا صحنه ای که در آن نشان داده شده بود به خاطر نمی آورد. اما در عرض یک چشم بهم زدن تمام خاطرات به سمت او هجوم می آورد.

نمی‌دانستم آن روز کِی فرا می‌رسد، یا تا کِی می‌توانم با این شرایط کنار بیایم. تنها کاری که می‌توانستم انجام دهم این بود که سعی کنم هر روز را پشت سر بگذارم.

او هنوز هم مشغول جست و جوی کسی بود که می خواست باشد!

عکس‌ها واقعاً قدرت عظیمی دارن مگه نه؟!

لازم نبود حتماً کار خیلی بزرگی کرده باشن، تا همچنان توی قلب من جایی تصرف نشدنی رو حفظ کنن. لازم نبود حتماً مشهور بشن

کار روزگار همینه ... همینطور که توی جاده زندگی قدم بر می داریم، باید برخی خاطرات رو رها کنیم.

رد کتک زدن و سیاه و کبود کردن بقیه، در نهایت پاک می‌شود. اما اگر چیزی که به اندازه کل دنیا برای فردی ارزش دارد را خراب کنی، هیچ مرحمی برای آن زخم وجود نخواهد داشت.

وقتی بحث قلدری می‌شود،آدم‌ها باید حواسشان به یک سری خط قرمزها باشد.من نمی‌دانستم این گنده دماغ ها چه کسانی هستند،اما اگر توصیف آن‌ها از خوش گذرانی،چنین چیزی بود،پس حتما درون بسیار آشفته‌ای داشتند.

هروقت رنج یا ترس، روح او را در خود به اسارت می‌گرفت، تنها راه چاره و رهایی همین بود و بس! فریاد زدن.

مگر معنی واژه "زنده چه بود؟ آیا فقط به داشتن بدنی گرم ربط داشت؟ یا حتی غذا خوردن ؟

"موش، وقتی یه کاری شبیه به این ازت سر می‌زنه، باید عذرخواهی کنی. می‌دونی چی می‌گم؟ باید کلمات "متاسفم" و "لطفا منو ببخشید" رو به زبون بیاری. یه همچین چیزایی." "ولی این دروغ گفتن حساب می‌شه." گویا طبق نقطه نظر موش، عذرخواهی کردن به هنگامی که از نظر خودش کار اشتباهی انجام نداده، با دروغ گفتن هیچ فرقی نداشت.

"صدها و حتی هزاران نفر به این مکان پا گذاشتن و رفتن. اگه من واقعاً اونقدر مشهور بودم، مطمئنم حداقل یه نفر بین این همه آدم، در این مورد حرفی رو وسط می‌کشید! اگه توی کارم آدم موفقی بودم یا شخصیتم اونقدر اجتماعی بود که کلی دوست دور خودم جمع کنم، بدون شک تا الان یه نفر منو شناخته بود. و اگه نسبت به چیز خاصی واقعاً علاقه و شوق داشتم، مطمئناً یه چیزی پیدا می‌شد که منو یاد اون بندازه. نه، احتمالاً فقط یک زندگی معمولی داشتم و یه روز دار فانی رو وداع گفتم و کسی متوجه نشد و کَکِش هم نگزید. یک کالبد دیرینه و حوصله‌سربر، بدون اینکه چیزی مظهر اون باشه. حقیقتش، همون بهتر که از چنین زندگی خفت‌باری، چیزی یادم نیست."

اما برای من هیچی نبود! نه خاطره‌ای و نه عکسی! فکر می‌کنم یه جور مشکل این وسط رخ داده.

روح ما به نوعی،مخزن خاطرات انباشته شدهِ نسل هاست.

از میان تمام چیزهایی که آن مردِ حاضر در ضمیر ذهنش به او آموخته بود، امید، رنگ بیشتری داشت؛ توانایی اینکه پس از هر شکست، جانی دوباره بگیرد و در مسیر زندگی ادامه دهد؛ توانایی اینکه پژواک قدرت خودش را از صدای حماقت‌ها و آشفتگی‌های جهان، فراتر ببرد.

ارزش این همه سختی و بدبختی که می‌کشی رو نداره‌. این جمله، یکی از حرف‌های مورد علاقه مادرم بود.

کار که هیچ وقت تمومی نداره درست میگم؟ حتی اگه دنیا متوقف هم بشه، مشغله به جوری راهشو به زندگی ما باز میکنه

"وقتی یه عکس براتون از جایگاه والایی برخورداره، به جای اینکه یه گوشه قایمش کنید، اونو به نمایش می‌ذارید یا میارینش بیرون و همش نگاهش می‌کنید. در نتیجه، چنین عکسایی به سمت فرسودگی می‌رن و پاره می‌شن. خب، در مورد خاطرات هم همین قضیه صدق می‌کنه. یه روز به خودمون میایم و می‌بینیم که هرچقدر یه خاطره برامون مهم‌تر بوده، بارهای متعددی اونو پیش خودمون مرور کردیم. منتها با انجام این کار، جزئیات ماجرا کم‌کم از زیر بار وظایفشون شونه خالی می‌کنن."