بریده‌های کتاب خسی در میقات

بزرگترین غبن این سال های بی نمازی از دست دادن صبح ها بوده؛ با بویش، با لطافت سرمایش، با رفت و آمد چالاک مردم. پیش از آفتاب که برمی‌خیزی ، انگار پیش از خلقت برخواسته ای و هر روز شاهد مجدد این تحول روزانه‌بودن، از تاریکی به روشنایی، از خواب به بیداری و از سکون به حرکت...

چاره‌ای نیست جز اینکه بگوییم سعودی‌ها لیاقت اداره این مشاهد را ندارند. مدینه و مکه را باید از زیر نگین این حضرات بیرون کشید و دو شهر بین‌المللی اسلامی اعلام کرد.

و دیدم که به برآوردن تنها یک حاجتِ این زن، می‌ارزد که کعبه قرن‌های قرن هم‌چو دیوارِ ندبه‌ای تکیه‌گاهِ هر سرخسته‌ای باشد، برای این بشریتِ تنهامانده‌ی درمانده به فقر و ظلم و نابسامانی...

"یک‌بار به مکه شدم، خانهٔ مفرد دیدم. گفتم حج مقبول نیست. کی من سنگ‌ها از این جنس بسیار دیده‌ام. بار دیگر برفتم. خانه دیدم و خداوند خانه دیدم. گفتم کی هنوز حقیقت توحید نیست. بار سه دیگر برفتم. همه خداوند خانه دیدم و خانه نه. به سرّم فروخواندند (کی) یا بایزید اگر خود را ندیدی و همه عالم را بدیدی مشرک نبودی و چون همه عالم نبینی و خود را بینی مشرک باشی. آن‌گاه توبه کردم و از دیدن هستی خود نیز توبه کردم." کشف‌المحجوب، ص۱۳۴

هرچه دقیق‌تر که توانستم در خود نگریستم تا سپیده دمید و دیدم که تنها «خسی» است و به «میقات» آمده است و نه «کسی» و به «میعاد»ی و دیدم که وقت ابدیت است؛ یعنی اقیانوس زمان و «میقات» در هر لحظه‌ای و هرجا تنها با خویش. چرا که «میعاد» جای دیدار توست با دیگری؛ اما «میقات» زمان همان دیدار است و تنها با «خویشتن» و دانستم که آن زندیق دیگر میهنه‌ای یا بسطامی چه خوش گفت وقتی به آن زائر خانهٔ خدا در دروازهٔ نیشابور گفت که کیسه‌های پول را بگذار و به دور من طواف کن و برگرد و دیدم که سفر وسیلهٔ دیگری است برای خود را شناختن. اینکه «خود» را در آزمایشگاه اقلیم‌های مختلف ابزار واقعه‌ها و برخوردها و آدم‌ها سنجیدن و حدودش را به دست آوردن که چه تنگ است و چه حقیر است و چه پوچ و هیچ.

از من پرسید چه مذهبی داری؟ گفتم دلم می‌خواست مذهب مسلمانان صدر اسلام را داشته باشم... :)

خدا برای آنکه به او معتقد است، همه جا هست.

و دیدم که تنها 《خسی》است و به《میقات》 آمده است و نه《کسی》و به《میعاد》ی. و دیدم که《وقت》ابدیت است، یعنی اقیانوس‌ زمان. و《میقات》در هر لحظه‌ای، و هر جا، و تنها با خویش. چرا که《میعاد》جای دیدار توست با دیگری. اما《میقات》زمان همان دیدار است و تنها با《خویشتن》.