تا قبل از شروع بادبادک باز، رتبه اول تاریک‌ترین و غم‌آلود ترین کتابی که خونده بودمو می‌دادم به جای خالی سلوچ؛ ولی بعد خوندن این کتاب نظرم عوض شد. 
سیاهی جای خالی سلوچ آروم آروم وارد وجود آدمی میشه اما ضربه بادبادک باز خیلی محکم تره. 

وقتی رسیدم به فصل ده، کتابو بستم و این پیامو برای دوستم فرستادم: 
" این بادبادک باز امان امان 
اونقدر رنجش یهوییه انگار دونه دونه سلولات می‌ترکن از شدت غم و همشونم پشت هم کامل حس میکنی خدای من 
حس می‌کنم یه چاقو فرو کردن تو قلبم نفسم بالا نمیاد" 
و این دقیقا چیزی بود که اون لحظه احساس می‌کردم.

به طور کلی به نظرم تا اینجا خالد حسینی، چاووشیِ دنیای نویسنده هاست! نسخه ایرانیشم همون محمود دولت آبادیه.
نمیدونم، مگه اینکه برای خالد حسینی یه چاووشیِ خارجی پیدا کنم برای تشبیه! 
      

        نمی‌دانم... 
تلخ بود. یه جاهایی شخصیت اصلی اونقدر ما رو درگیر غم و رنج و احساسات و قضاوت های شخصی خودش می‌کرد که انگار روایت پیش نمی‌رفت و تو یه نقطه توقف کرده بود. 
و شعار زیاد داشت. شاید همون مفاهیم می‌شد توی بطن داستان نشون داده بشن یا با جملاتی که کمتر شعاری و کلیشه‌ای باشن؛ اما خب ترجیح داده شده بود یه پاراگراف پر و پیمون مونولوگ داشته باشیم برای فهمیدن ارزش های یه شخصیت.  
من اون قسمت کوه رو دوست داشتم. اون جنون و رهایی شخصیت بالای کوه و عظمتی که شخصیت اول رو می‌گیره برام خیلی ملموس و قشنگ بود. 
اونجایی که میگه فضای خونه براش خفه‌کنندست و به مسجد پناه می‌بره خیلی روم تاثیر گذاشت. منم اونموقع که کتاب رو می‌خوندم به جایی غیر از خونه نیاز داشتم و راه نجاتو پیدا کردم با اون پاراگراف. 
      

        هر روز یک کتاب 
ایده جالبیه و در عین حال آرمان گرایانه و خیلی ایده آل! 
کتاب احتمالا برای بعضیا جالب باشه و علاقشون رو به کتاب خوندن بیشتر کنه؛ اما از اونجایی که فراز و فرود خاصی نداشت و یه سری مفاهیم از جمله نجات‌بخش بودن کتاب و عشق به کتاب خوندن رو هی تکرار می‌کرد، برای من خسته کننده بود. 
فکر کنم اولین کتابی بود که از وسطش دیگه نتونستم ادامه بدم و کنار گذاشتمش. 
می‌تونست خلاصه‌تر و جمع و جور تر باشه. 
      

        همون کتاب رندومی که یه دختر نوجوون وقتی خیلی اتفاقی با مادربزرگش میره مسجد محل، از کتابخونه خاک گرفته مسجد پیداش میکنه و میخونتش:::))) 

باحال و سرد

      

        کتاب مورد علاقه اون دورانم:::))))
نمیدونم، شاید علاقه شدیدی که هنوزم به کمیک و خوندن کتابای مصور دارم دقیقا از تام گیتس شروع شده. 
هنوز وقتی تو قفسه کتابخونه و کتابفروشی این مجموعه رو میبینم ذوووققق میکنم و همچین قند تو دلم آب میشه. 
تا ابد مرسی خانوم لیز پیشون و نشر هوپا😭😭
      

        واقعا کل مجموعه رو خیلی دوست دارم.
منو یاد دوران خیلی خیلی بامزه و شیرین دبستانم میندازه. دوست های دوقلوم که با الهام از این کتاب، درباره ماجراهای مدرسه کمیک می‌کشیدن و همینقدر بامزه واسشون متن می‌نوشتیم.
دقیقا مناسب همون سنه، شیرین و بانمک و تو دل برو.
      

        ایده واقعا جالبی داشت و  تاثیرگذار بود. داستان و فضاسازی خوب بود اما در کل روایت منسجمی نبود. این که وسطش خط داستانی ول میشد و به جای دیگه‌ای میرفت یکم اعصاب خوردکن بود.  از یه جا به بعد حوصله سر بر شد شاید بهتر میتونست پیش بره، با هیجان بیشتر...
در کل انتظاراتی که با خوندن خلاصه داستان برام به وجود اومده بود رو نتونست  برآورده کنه. 
امتیازو  بخاطر ایده جدید و جذابش دادم.
      

        تجربه یک ماجراجویی عالی

زیاد اهل ژانر ترسناک نیستم و این کتاب هم خداروشکر به اندازه تصویر جلدش ترسناک نبود. 
ماجراجویی روان و جذابی داشت، طوری که سعی می‌کردم زیاد زمین نذارمش و زود هم تمومش کردم. 
همه چی درست و سر جای خودشون بود و داستان هیجان خوبی داشت.
تنها افسوسم اینه که کاش چند سال زودتر می‌خوندمش!
 
      

        کتاب چند سال پیش برای تولدم بهم داده شد و من یکبار بعد ۵۰ صفحه ولش کردم و بعد چند وقت مجبور شدم دوباره از اول بخونمش.

حدود ۳۸۰ صفحه‌ست اما جریان سیال و روانی داره. درباره دختریه که مادرشو بخاطر یه اتفاق از دست داده و حالا تصمیم می‌گیره برای رسیدن به تنها آدرسی که می‌تونه اونو به آشناهای مادرش گره بزنه، از خونه فرار کنه، البته همراه پرستار سیاه‌پوستش، روزالین.
و بالاخره، به خونه صورتی رنگی می‌رسه که ساکنان سیاه‌پوستش، آگوست و ژوئن و می، راز هایی رو براش برملا می‌کنن. 

مفاهیم کلیدی و اصلی کتاب، موضوعاتی من باب زنبورهای عسل (اول هر فصل فکت های جالبی راجع بهشون گفته می‌شه)، حقوق سیاهپوستان و زنان قوی و مستقل هستش. و تمام کتاب بن‌مایه مذهبی و ستایش ها و افسانه هایی درباره حضرت مریم داره. 

پ.ن ۱ : کل کتاب حالت خیلی گرم و چسبنده و نوچی داره(یحتمل بخاطر مقدار زیاد عسل تو خونه صورتیه)
هشدار اسپویل و پ.ن۲: 
خیلی زیاد با شخصیت می همذات پنداری می‌کردم و اتفاقی که براش افتاد باعث شد تا چند روز به هم بریزم:( 
      

        ایده جالب و جذابی داشت، اما صرفا همون ایده کلی و یکسری اتفاقات طنزش من رو به دنبال خودشون می‌کشوندن.
پرش تا حدی زیاد بود یعنی هی از اینور به اونور می‌رفت؛ شخصیت های جدید، مرگ های جدید، مکالمات متفاوت، اما فکر کنم این بهترین روشی بود که نویسنده می‌تونست روایت این ایده و موضوع رو جلو ببره. 
و البته که با وجود شخصیت های فرعی و رهگذر زیاد،  شخصیت های اصلی همشون به اندازه کافی مستقل و سر جای خودشون بودن.
و آخرش هم که...
از اونجایی که آخرش منو شوکه و تا حدی غمگین کرد فکر می‌کنم که این کتاب تاثیری که می‌خواسته رو روی من گذاشته. 
      

        خیلی خیلی وقت پیش خوندمش و وای از اینهمه شیرینی...
این کتاب اونقدر برام لذتبخش و جذاب بود که انگار خودمم همراهشون بودم، طوری که سفرشون رو میتونم به عنوان یکی از مسافرت های زندگیم حساب کنم. 
یکی از نقاط خیلی مثبتش اشاره به داستان های شاهنامه و استفاده از اونها بود.
جزو کتاب هایی هستش که خیلی خوشحالم بابت خوندنشون. و فکر میکنم نکته اصلیش اینه که توی اون سن (فکر کنم حدود ۱۰، ۱۱ سالگی شاید) خوندمش و اینقدر بهم چسبید. شاید اگر بزرگتر بودم اونقدر شیرینیش زیر زبونم مزه نمی‌کرد.
      

        فکر کنم هفتم یا هشتم بودم که خوندمش. اونموقع کتابخونه نزدیک خونمون بود و زود به زود می‌تونستم ازش کتاب امانت بگیرم. 
واقعا کتاب بامزه‌ایه. الان جزئیاتش خیلی یادم نیست اما اون حال و هوای شیرین و خنده های ریسه‌ای و از ته دلم یادمه.
یه جاهاییشم اینجوری بودم که "عییییی" و دلم براشون می‌سوخت که گیر همچین ماجراهایی افتادن. 
تک تک شخصیت های کتاب ویژگی های منحصر به فرد خودشون رو داشتن و این واقعا خیلی خوب بود.
فکر کنم اونموقع دو سه بار امانت گرفتم و خوندمش‌‌. واقعا جزو باحال ترین و کمدی ترین کتابهاست.