بریده‌های کتاب تهوع

دلم می‌خواهد بروم، بروم جایی که واقعا جای خودم باشم ، آن جا که با من جور دربیاید... ولی هیچ جا جای من نیست ؛ من زیادی ام.

یک شبِ آرام ، فقط یک شب ، برای پاک شدن تمام این چیزها از ذهنم کافی است.

«اما شدیدترین احساس‌ها کند گشته بودند. هیچ چیز واقعی نمی‌نمود؛ خودم را در احاطه دکوری مقوایی حس می‌کردم که امکان داشت ناگهان جا‌به‌جا شود. دنیا در حالی که نفسش را بند آورده بود و خودش را کوچک می‌گرداند، انتظار بحرانش را می‌کشید، انتظار تهوعش را،...»

هنوز آن‌قدر توان دارم که از نو شروع کنم. ولی چه چیزی را باید از نو شروع کرد؟

برای تخیل کردن نیستی، می‌بایست آدم قبلاً آنجا باشد، در وسط دنیا، با چشم‌هایی باز باز و زنده؛ نیستی فقط تصوری در سر من بود، تصوری موجود که در آن فضای بیکران موج میزد: این نیستی پیش از وجود نیامده بود، وجودی بود مثل هر وجود دیگر و پس از بسیاری از وجودهای دیگر پدید آمده بود.

من آزادم: دیگر هیچ دلیلی برای زندگی کردن برایم نمانده است؛ همه دلایلی را که آزموده ام فرو شکسته اند و من نمی‌توانم دلایل دیگری را تخیل کنم. من هنوز جوانم، هنوز نیرو دارم که از نو شروع کنم. ولی چه چیزی را باید از نو شروع کرد؟

هیچ‌کس، مطلقاً هیچ‌کس، از مرگم متأثر نخواهد شد و من در مرگ خیلی تنهاتر از زندگی خواهم بود.

چقدر دلم می‌خواست به او بگویم که دارند گولش می‌زنند، که دارد به نفع آدم‌های خودبین بازی می‌کند. آدم‌های حرفه‌ای در تجربه؟ آن‌ها زندگیشان را به حال کرخ و خواب‌آلود خِرخِر کشیده‌اند، هول‌زنان و بی‌تاب ازدواج کرده‌اند، و الّابختکی بچه پس انداخته اند. آن‌ها به آدم‌های دیگر توی کافه‌ها، توی عروسی‌ها، توی عزاها برخورده‌اند. گاهی که در گرداب گیر افتاده‌اند، دست و پا زده‌اند بدون آنکه بدانند چه بر سرشان آمده است. هر چه دوروبرشان رخ داده است، خارج از دیدرسشان آغاز شده و به پایان رسیده است؛ شکل‌های دراز تیره، رویدادهایی که از دور دست می‌آمده‌اند، تند از پهلویشان گذشته و بگویی و نگویی لمسشان کرده اند، و وقتی خواسته‌اند نگاهشان کنند دیگر همه چیز پایان یافته بود. وبعد، نزدیک چهل سالگی، افکار حقیر لجوجشان و چند ضرب‌المثل را تجربه نام می‌گذارند.

با سنگینی تکرار می‌کند: «من... دارم بیشتر از خودم عمر می‌کنم.» چه می‌توانم بگویم؟ آیا من دلایل زندگی کردن را می‌شناسم؟ مانند او مأیوس نیستم، زیرا توقع زیادی نداشتم. بیشتر باید بگویم که... در برابر این حیاتی که به من داده شده است حیرانم، سرم را همان‌طور پایین نگه می‌دارم، نمی‌خواهم در آن لحظه چهره آنی را ببینم.

اگر فقط می‌دانستم ترسم از چه بود ، حالا گام بلندی به جلو برداشته بودم‌.

وقتی خودم را در بلوار رودت بازیافتم، جز حسرتی تلخ چیزی برایم نماند. به خودم گفتم:«شاید در دنیا هیچ چیز نباشد که من بیشتر از این احساس ماجرا به آن دلبسته باشم. ولی هر وقت بخواهد می‌آید؛ خیلی زود باز می‌رود و موقعی که باز رفت چقدر احساس خشکی می‌کنم! آیا این دیدار های تمسخرآمیز و کوتاه را به آن جهت از من می‌کند تا نشانم بدهد که زندگیم را هدر داده‌ام؟»

آن چیزی که انتظار می‌کشید سراسیمه شد، به رویم جست، در درونم جاری می‌شود، ازش پر می‌شوم،ـ هیچی نیست؛ آن چیز منم. وجود، آزاد شده، رهایی یافته، رویم موج می‌زند. من وجود دارم.

خانم‌های مشکی پوشی که برای گرداندن سگ‌هایشان می‌آیند از زیر تاقی‌های کنار دیوار می‌گذرند آن‌ها به ندرت وسط روز بیرون می‌آیند ولی از گوشه چشم، نگاه‌های دخترانه و حاکی از رضایت به مجسمه گوستاو اَمپتراز می‌اندازند. احتیاجی نیست که اسم این غول مفرغی را بدانند ولی از روی فراک و کلاه سیلندری‌اش می‌فهمند که آدم حسابی بوده. او با دست چپ کلاهش را گرفته و دست راستش را روی تلی از کتاب‌های رحلی گذاشته یک کم مثل این است که انگار بابابزرگشان تو قالب مفرغ، آنجا، روی آن پایه ایستاده لازم نیست مدت‌ها نگاهش کنند تا بفهمند که او هم در همه زمینه‌ها مثل آن‌ها، درست مثل خود آن‌ها فکر می‌کرده او اقتدار و دانش بی‌کرانش را که از کتاب‌های رحلی له شده در زیر دستش کسب کرده در خدمت خرده افکار پروپاقرصش قرار داده است. خانم‌های مشکی‌پوش به دیدن او تسکین می‌یابند و می‌توانند آسوده خاطر به کارهای خانه برسند و سگ‌هایشان را به گردش ببرند دیگر آن‌ها مسئول دفاع از اندیشه‌های مقدس و والایی که از پدرانشان اخذ می‌کنند .نیستند مردی برنزی پاسداری از آن‌ها را به عهده گرفته است.