بریده‌ کتاب‌های قلب شکارچی تنها

وقتی نمی‌شود از حقیقت گفت، همان بهتر که دهانت را بسته نگه داری.

از چشم‌هایش نمی‌شد چیزی فهمید، نه ترس و وحشت و نه تاسف و نفرت. از بین تمام کسانی که از موضوع باخبر شدند، تنها کسی بود که این چیزها در نگاهش نبود. چون او تنها کسی بود که عمق فاجعه را می‌فهمید.

شاید وقتی آدم‌ها آن‌قدر شدید در آرزوی چیزی باشند، تمنایشان باعث شود به هر چیزی که آرزویشان را برآورده می‌کند درآویزند.

اگر می‌دانست که توی زندگی‌اش کلی آدم آمده و رفته و با رفتنش پاره‌ای از او را جدا کرده، آن وقت چه داشت که بگوید؟

ولی اصلا چرا باید ادامه می‌داد؟ چرا در قعر این سیاه‌چاله و در این منتهای بی‌حرمتی و تحقیر نمی‌ماند تا دمی آرام بگیرد؟

ما گنج بی‌پایان ذهن و روحمون رو در اختیارشون می‌ذاریم. اونچه پیشکش می‌کنیم ارزشمندترین چیز زندگیمونه. و اون‌وقت از پیشکشی‌هامون با تنفر و تحقیر استقبال می‌کنن. پیشکش‌های ما به لجن کشیده و بی‌ارج می‌شن.

دلش می‌خواست تا عمر دارد چشمش به هیچ بنی‌بشری نیفتد. ولی درعین حال طاقت تنها نشستن توی آن اتاق خالی را هم نداشت.

شاید وقتی آدم‌ها آن‌قدر شدید در آرزوی چیزی باشند، تمنایشان باعث شود به هر چیزی که آرزویشان را برآورده می‌کند درآویزند.

بعضی از آهنگ‌ها خصوصی بودند و نمی‌شد وسط خانه‌ای که این همه آدم تویش چپیده بودند زمزمه‌شان کرد. در عین حال خنده‌دار بود که آدم وسط این شلوغی احساس تنهایی بکند. میک سعی کرد یک جای دنج و خلوت پیدا کند تا بتواند تنهایی به آهنگی فکر کند که توی سرش بود. مدتی طولانی به ذهنش فشار آورد تا بلکه جایی به ذهنش برسد، ولی از همان اول هم می‌دانست که چنین خلوت دنجی وجود خارجی ندارد.

انگار مرد لال نقطه‌ی تلاقی جمع بود، مثل توپیِ چرخ گاری که پره‌ها را به هم متصل می‌کند.

آی... بادی که از جانب سبزه‌زار و از میان شاخساران سبز و طلایی به سویم آمدی این چه ترانه‌ای‌ست که با خود آورده‌ای؟ حالا که سر سردادن آوازی نیست مرا... حالا در دل تابستان، زندگی زیباست هنوز ولی قلب من، شکارچی تنهایی‌ست که روی تپه‌ای تنها، به شکار رفته...

غصه‌ای بود که نه شروعی داشت و نه پایانی. و نه راه چاره‌ای.

صدا از کسی در نمی‌آمد و کسی با کسی حرف نمی‌زد، انگار همه تنها بودند.