درد آدم برای خودش همیشه تازه است، اما برای اطرافیان تازگیش را از دست می‌دهد. برای همه عادی می‌شود، الا خودم.

آیا کلمات واقعا به درد می‌خورند؟ اصلا می‌شود با کلمات توضیح داد درد (یا بگیر احساسات) چه بر سر ما می‌آورد؟ کلمات فقط وقتی سر می‌رسند که همه‌چیز تمام شده است _ وقتی دیگر آب‌ها از آسیاب افتاده. دروغی و بی‌جان، کلمات فقط از خاطرات می‌گویند.

زنان، قهرمان رنج کشیدند در جهان، در جامعه، در میدان جنگشان‌.

چشمم به نامه‌ای افتاد که مادر شروع به نوشتنش کرده بود: "پولت عزیزم، در شب اسیر شده‌ام." این جمله را همین یک ماه پیش نوشته بود. اکنون دیگر نمی‌تواند بنویسد؛ پنداری این واژگان از آن زن دیگری است.

چه بر سر تک‌تکمان می‌آمد اگر هیچ توانی برای روی گرداندن از بدی به سوی نیکی نمی‌داشتیم؟