او اشتیاق، یک اشتیاق جنون‌آمیز برای بخشیده شدن در رابطه با کاری داشت که اصلاً اشتباه نبود.

غصه‌ای بود که نه شروعی داشت و نه پایانی. و نه راه چاره‌ای.

دلش می‌خواست تا عمر دارد چشمش به هیچ بنی‌بشری نیفتد. ولی درعین حال طاقت تنها نشستن توی آن اتاق خالی را هم نداشت.

انگار مرد لال نقطه‌ی تلاقی جمع بود، مثل توپیِ چرخ گاری که پره‌ها را به هم متصل می‌کند.