بریده‌های کتاب اقلیت

همچنان صیاد را صحرا به صحرا می کشند آهوان مست، جور چشم او را می کشند زیر بار عشق، قامت راست کردن ساده نیست موج ها باری گران بر دوش دریا می کشند قصه ی انگشتری بی مثلم اما بی نگین دوستان از دست من شرمندگی ها می کشند قامتم هر قدر رعناتر شود، خورشید و ماه سایه ام را بیشتر بر خاک دنیا می کشند شرک موری بود بر سنگ سیاهی در شبی! چشم های ما فقط «رنج» تماشا می کشند...

خودت بخواه که این انتظار سر برسد دعای این همه چشم‌انتظار کافی نیست ...

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی‌بینم بر این تکرارِ در تکرار پایانی نمی‌بینم به دنبال خودم چون گردبادی خسته می‌گردم ولی از خویش جز گردی به دامانی نمی‌بینم چه بر ما رفته است ای عمر؟ ای یاقوت بی‌قیمت! که غیر از مرگ گردن‌بند ارزانی نمی‌بینم زمین از دلبران خالی ست یا من چشم و دل سیرم؟ که می‌گردم ولی زلف پریشانی نمی‌بینم خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می‌خواهد که من می‌میرم از این درد و درمانی نمی‌بینم

مرا بازیچه خود ساخت چون موسی که دریا را فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسی را چه خواهد کرد با ما عشق؟پرسیدیم و خندیدی فقط با پاسخت پیچیده تر کردی معما را

آتش بزن به سینهٔ آتش گرفته ام آتش گرفته را مگر آتش کند خموش

ساقی! همه بخشوده‌ی یک گوشه‌ی چشم‌ایم! آنجا که تو باشی چه حسابی؟ چه کتابی ؟:)

گرچه یک لحظه‌ست از ظاهر به باطن رفتنم چند صد سال است راه از باطنم تا ظاهرم

«صبر» درمان من است، از تلخ و شیرینش چه باک هرچه باشد ناگزیرم، هرچه باشد حاضرم...