بریده‌های کتاب فارنهایت 451

پدربزرگ می گفت:هر کسی باید وقتی می میره چیزی از خودش باقی بذاره. بچه ای، کتابی، تابلویی، یا خونه یا دیواری که ساخته یا یه جفت کفش که خودش دوخته یا باغچه ای که کاشته چیزی که دستت یه جوری بهش خورده باشه تا روحت بعد از مرگ جایی داشته باشه که بره و هر وقت مردم به اون درخت یا گلی که کاشتی نگاه میکنن تو اونجایی می گفت مهم نیست چکار میکنی فقط باید یه چیزی رو با تماس دستت تغییر بدی میگفت و وقتی از زیر دستت در می آد دیگه همونی نباشه که قبلاً بوده و شبیه تو شده باشه می گفت فرق آدمی که فقط چمنها رو میزنه با باغبون واقعی در همین تماس دسته اونی که چمن ها رو میزنه بود و نبودش فرقی نداره ولی باغبون همیشه اونجاست.

به‌اندازه امکانات و تواناییات‌ دیگران رو نجات بده. اگر هم غرق شدی، حداقلش با علم به این می‌میری که داشتی به ساحل می‌‌رسیدی.

"نویسنده‌های خوب زندگی رو حسابی لمس می‌کنن. نویسنده‌های متوسط دستی به سر و گوشش می‌کشن. نوبسنده‌های بد بهش تجاوز می‌کنن و ولش می‌کنن تا حشره‌ها روش بشینن."

فارنهایت ۴۵۱ درجه‌حرارتی که کاغذ کتاب آتش می‌گیرد و می‌سوزد.

"نمی‌توان گفت دوستی به‌طور دقیق در کدام لحظه شکل می‌گیرد. همچون ظرفی که قطره‌قطره پر می‌شود و سرانجام یک قطره آن را سرریز می‌کند، در مجموعه‌ای از مهربانی‌ها نیز سرانجام یک مهربانی هست که قلب را سرریز می‌کند."

همه باید مثل هم باشیم. همه ی ما ،برخلاف چیزی که توی قانون اساسی امده ، آزاد و برابر به دنیا نمی آییم ؛برابر میشیم ‌.

"زنم می‌گه کتاب‌ها "واقعی" نیستن." "خدا رو شکر که نیستن. می‌تونی کتاب رو ببندی و بگی "یه لحظه صبر کن." اختیارش دست خودته."

شاید حق با اونا باشه و بهتر باشه با خیلی چیزا روبه‌رو نشی و ازشون فرار کنی و خوش بگذرونی.نمیدونم.

«ولی ما که این‌همه وقت آزاد داریم.» «وقت آزاد داریم. ولی وقت فکر کردن چی؟»

هیچ جادویی توی کتاب ها نیست.فقط حرف های توی کتاب هاست که جادوییه.

چیزی که تو دنبالش می‌گردی اصلأ کتاب نیست! هر جا گیرش آوردی برش دار ، تو صفحه‌های گرامافون قدیمی، فیلم های سینمایی قدیمی ، و دوست های قدیمی ؛ تو طبیعت دنبالش بگرد و تو وجود خودت. کتاب‌ها فقط ظرف هایی بودن که ما کلی از چیزهایی رو که می‌ترسیدیم یادمون بره توی اون‌ها ذخیره می‌کردیم. هیچ جادویی توی کتاب ها نیست. فقط حرف های توی کتاب هاست که جادوییه.جادوی کتاب ها اینه که تکه‌های دنیا رو برای ما به هم وصل می‌کردن و یه کل می‌ساختن

"همه باید مثل هم باشیم. همه‌ی ما، برخلاف چیزی که توی قانون اساسی اومده، آزاد و برابر به دنیا نمی‌آییم؛ برابر می‌شیم. هرکسی می‌شه تصویر همه‌ی آدم‌های دیگه؛ اون‌وقت همه خوشحالن، چون دیگه هیچ کوهی نیست که جلوش احساس حقارت کنن و خودشون رو باهاش مقایسه کنن."

همه باید مثل هم باشیم. همه ما ، برخلاف چیزی که توی قانون اساسی اومده، آزاد و برابر به دنیا نمی آییم ؛ برابر می‌شیم. هر کسی میشه تصویر همه‌ی آدم های دیگه؛ اون‌وقت همه خوشحالن، چون دیگه هیچ کوهی نیست که جلوش احساس حقارت کنن و خودشون رو باهاش مقایسه کنن. خب! کتاب مثل تفنگ پر تو خونهی همسایه. بسوزونش. گلوله های تفنگ رو دربیار. به ذهن آدم ها رخنه کن. کی می‌دونه هدف آدم های با مطالعه کیه؟ من؟ من که یه دقیقه هم تحملشون رو ندارم. به این ترتیب ، وقتی خونه ها بالاخره ضد آتش شدن دیگه آتش‌نشان برای مقاصد قدیمی لازم نبود. اون وقت این کار تازه رو بهشون محول کردن، شدن پاسدار آرامش خاطر ما ، کانون وحشت قابل درک و موجه ما از حقیر بودن؛ سانسورچی و قاضی و مأمور اجرای حکم. یعنی تو، مانتگ، یعنی من

کتاب های کلاسیک کوتاه میشن تا تو یه برنامه یه ربعی جا بشن،بعد باز هم کوتاه تر میشن تا یه ستون دو دقیقه ای معرفی کتاب رو پر کنن،آخر سر هم میشن یه چکیده ده دوازده خطی تو فرهنگ لغت...

آنان که اندکی می‌دانند، از همه نادان‌ترند.

مغزشونو از اطلاعات پر کن،این قدر سرتاپاشونو پر از واقعیت کن که احساس خفگی کنن،البته اطلاعات بی خطر! بعد احساس میکنن دارن فکر میکنن. در عین سکون احساس تحرک میکنن و شاد و خوشحال خواهند بود،چون این جور واقعیت ها به کسی آسیب نمیرسونه.

"خوبی مردن همینه؛ وقتی چیزی برای از دست‌دادن نداری، به هر خطری که دلت می‌خواد تن می‌دی."

پدربزرگم میگفت، هر کسی باید وقت مردن یه چیزی پشت سرش باقی بزاره، یه بچه یا یه کتاب یا یه نقاشی یا یه خونه یا یه دیوار یا یه جفت کفش. یا یه باغ سر سبز. یه چیزی که دستات یه جوری لمسش کرده باشه. اینجوری وقتی مردی روحت یه جایی برای رفتن داره و وقتی مردم به اون درخت یا گلی که کاشتی نگاه میکنن، تورو میبینن.