بریده‌های کتاب رها و ناهشیار می نویسم: هنر جستارنویسی

بعضی جستارها مثل کارت تبریک‌اند و از شادی و شعفِ آشکار می‌گویند. اما به نظرم سراغ تاریکی رفتن هم کار مثبتی است. چنین کاری ثابت می‌کند که می‌توانی دربارهٔ هر چیز منفور، ناخوشایند و تاریک حرف بزنی و اگر آن چیز را درست بفهمی و خوب مجسمش کنی، دست کم دشواری زیستن را ثابت کرده‌ای. همین اثبات، برای من تسلا‌بخش است.

مهم نیست دست روزگار جسم‌تان را کجا پاگیر کند، «نوشتنْ» جان‌تان را می‌رهاند.

لحظه‌ای مهم و معنادار پیدا کنید و بعد، راهی برای قاب کردن آن لحظه بیابید.

دربارهٔ خودت نوشتن واقعاً به این می‌ماند که رها از هر قید و بندی بگذاری دیگران جای زخم‌های روی تنت را ببینند تا جای زخم‌های روی تن خودشان به وحشت‌شان نیندازد.

نوشتن شبیه ناهشیاری است و کاری می‌کند که واقعاً بخواهی رها شوی؛ واقعاً بخواهی خودت را پیش چشم دیگران بگذاری و از تجربه‌هایت اثری هنری بسازی، با این‌که می‌دانی دیگران نگاهت می‌کنند، با این‌که خجالت می‌کشی و با این‌که دنیا و تردیدهایت درباره‌ی خودت کارت را سخت می‌کنند.

ادراک، اگر کنشی به دنبال نداشته باشد، ادراک حقیقی نیست.

وظیفه نویسنده فهم پذیر کردن جهان و انسان‌های دیگر است و نشان دادن این که تجربه‌های دیگران چگونه ما را درباره رفتار خودمان به بصیرت می‌رساند.

نوشتن درباره‌ی زندگی خودتان گاهی شبیه باز کردن راه‌آبِ گرفته است. آن‌قدر زور می‌زنید و تقلا می‌کنید تا آب راه باریکی باز کند و جاری شود. لحظه‌ای مهم و معنادار پیدا کنید و بعد، راهی برای قاب کردن آن لحظه بیابید.

نقد خوب یعنی نقدی که بعد از خواندنش بذر کوچک و کم جانِ شور و شوق در دل‌تان جوانه بزند، نه اینکه خشک شود

وقت‌هایی که از حرف زدن دربارهٔ خودم خجالت می‌کشیدم، دست به دامنِ این ایدهٔ یونگ می‌شدم که برخلاف انتظارمان، فکرهای آدم هر چه شخصی‌تر و هر چه منحصر‌به‌فردتر باشند، برای دیگران معنادار خواهند بود. به تعبیر یونگ «شخصی‌ترین چیزها عمومی‌ترین چیزها هستند.»