بریده‌های کتاب سر بر دامن ماه

او چون ماه است در این روزگار پر مِه ؛ باشد که شیعیان سر بر دامانش گذارند و راه بیابند...

می‌خواهم خلوت کنم با مزار مولایم و ابن الرضا. شاید دردِ سهمگینِ این سینه سبک شد و آرام گرفتم.

هنوز یک دلِ سیر برای فراقش نگریسته‌ام، چرا که طوفان زودتر از من به سامرا رسیده است. 😔

چقدر آرزو داشتم روزی وارد حیاط این خانه شوم. هربار که گذرم افتاد به این مسیر، برای خودم از شکل و شمایل خانه و اهلش رویاها بافتم و هربار ناکام ماندم از رسیدن به این رویا، که چه ربطی بین یک کنیز و اینجا؟

آگاه باشید که برای فرزندم غیبتی است که همه مردم در آن به شک افتند مگر آنکه خدایش نگاه دارد.

من دیده بودم که این خانه پناه است.

آخرین ذخیره خداوند زمانی آشکار می شود که نه به اصرار، بلکه به اشاره‌ای مردم از او پیروی کنند و شاید این فراق و فاصله، حکمت خداست تا به یاد بیاوریم منزلت ولیمان را نشناخته‌ایم و آن طور که باید عبد و مطیع نبوده ایم... .

رنج ها می‌آیند و می‌روند، انتخاب های ماست که می‌ماند و پروردگار بر همه ما بیناست.

مولایم پاسخ میدهد...جدم رسول الله فرمود: از کسی که بر تو ستم کرده درگذر، و آن کسی را که تو را محروم کرده است، ببخش، و به کسی که به تو بدی کرده است، نیکی و خوبی کن.

جدم رسول الله فرمود: " از کسی که بر تو ستم کرده در گذر، و آن کسی را که تو را محروم کرده است، ببخش، و به کسی که به تو بدی کرده است، نیکی و خوبی کن". چقدر این کلام در داستان بیشتر به جان می‌نشینه من واقعا قلم خانم دولتی رو دوست دارم.

همه حسنم را با لقب جدش می‌شناسند؛ ابن‌الرضا!

مصیبت هایی که به ما میرسد،در قیاس با مصیبت هایی که به زینب کبری رسید،چون ذره ای است مقابل کوه. پس دلت را به عقیله بنی هاشم بسپار

کری گوش و کوری چشم آنها به صلاحشان است. آن‌ها دیندار نیستند، عافیت‌طلب‌اند و خواهان دنیا. وقتی پیشوای مرده را برای اطاعت برمی‌گزینی، از سکوتش بهره می‌بری؛ یعنی نه امر برایت وجود دارد و نه نهی، نه هدایت، نه حتی عتاب و عقوبت. زندگی بی تکلیف، حتم شیرین است

نفس عمیقی میکشم و به خدا می گویم: ( در هر ابتلا و امتحان تو را ناظر میبینم. مولایم همیشه می فرمود شکایت نکنید و سخن نگویید. که از قدر و منزلتتان کم شود... یاریم کن که زبانم دوخته بماند.)