بریده‌های کتاب تکثیر تاسف انگیز پدربزرگ

دیگر احتیاجی به مخدر نیست . این روزها زندگی خودش خودش به اندازه کافی آدم‌ها را تخدیر می‌کند. نمی‌بینید که ما جوان‌ها چه‌قدر کاهل و تن‌پرور شده‌یمم؟

آهای بچه‌ها! نگذارید که بحث جای تولید را بگیرد. این خواسته‌ی مسلم استعمار است که شما به جای هر ساختنی، به گفت و گوهای مُطوّل درباره ی ساختن یا نساختن مشغول شوید و کلنجارهای لفظی را جانشین کلنجارهای عملی کنید... پدر بزرگ می گفت: علت اساسی سیاهی سرنوشت روشنفکران عصر ما و تبدیل شدنشان به یک مشت ولگردِ بیکاره‌ی مفت‌خورِ نق‌نقوی بهانه‌گیرِ آویزان همین است که پیوسته، ورزدن‌های بی‌سروته را جایگزین آفرینش و تولید می‌کنند.

معیاری معیار است که فراسوی منافع خود معیاردهنده باشد.قضاوتی قضاوت است که سودی برای قاضی نداشته باشد.

انگار که ما، در طولِ این قرن‌ها، به عادتِ دوست‌داشتنِ تصوراتی از پدربزرگ مبتلاشدیم. انگار که پدربزرگ، یک کتابِ بسیار کهنه‌ی خطّی جلدچرمی عتیقه بود که دیگر نمی‌خواندیمش امّا به هیچ‌قیمتی هم حاضرنبودیم از بالای تاقچه بَرش داریم و از دست بدهیمش.

یادش بخیر آن روزگارانی که زبان، به راستی ،وسیله ارتباط بود . اینک، زبان ، وسیله تظاهر به ارتباط است نه چیزی بیشتر ای کاش در سکوت حل مشکل می‌کردیم -همانگونه که در سکوت اشک می‌ریزیم.

تنها شرط اساسی آسایش روح، مرگ آشنا بودن است

آن کس که فرصت‌های منحصر را، به‌هنگام، تشخیص ندهد و از آنها به‌درستی بهره نگیرد، تا دمِ مرگ، در حسرت آن فرصت‌ها خواهد ماند.

اعتقادِ پدربزرگ به روزگارانِ قدیم و خیلی قدیم، شبیه اعتقادی بود که تقریباً همه‌ی پدربزرگ‌ها داشتند و دارند: عجب روزگاری بود! عجب روزگاری بود! همه‌چیز در حایی بود که می‌بایست باشد_حتّی شیطان.

درد، نشانه میل به زیستن است

استبداد همیشه از یک نقطه‌ی هندسی حرکت می‌کند و استبداد می‌شود. زور، در ابتدا، زور نیست شفقت است. شفقت، در حرکت است که زور می‌شود و زورِ سیاه. ... سنگ اول استبداد، مصلحت اندیشی در باب دیگران است_ بی‌آنکه مصلحت اندیش، به واقع، حق انسانی و فرهنگی مصلحت اندیشی را داشته باشد.

به زودی، ماشین‌ها خواهند خندید اما گریستن در میان خنده را هرگز نخواهند آموخت و خواهند گریست بی آنکه بتوانند به‌خاطر نگاه سرشار از شادی یک طفل به گریه بیفتند.

انسان، نابینا، هزار بار بهتر از آنکه چشمانی بی روح، بی گذشته و بی عاطفه اما دقیق و تیزبین داشته باشد. انسان نابينا، روح بلند پروازِ پنهان کاری دارد؛ اما انسان، با چشمانی سرد، روح ندارد؛ و انسان بدون چشم هایی مملو از روح، اصولا انسان نیست...