بریده‌های کتاب تکثیر تاسف انگیز پدربزرگ

مرگ ‌،تخدیر می‌کند نه زندگی ؛ مخدر خمیرمایه‌ی مرگ است.........آدمی اگر از مخدر نجات یابد به بقا دست یافته است.

آن‌کس که فرصت های منحصر را، به هنگام، تشخیص ندهد و از آنها به درستی بهره نگیرد، تا دم مرگ، در حسرت آن فرصت ها خواهد ماند .

پنبه کردن در گوش نیمی از مردم جهان و بستن چشم‌های ایشان، زمانی که نیمی دیگر از مردم جهان زار می‌زنند و فریاد از جگر می‌کشند، البته کاری‌ست ممکن؛ اما باید دید که این کار تا چه حد می‌تواند دنیا را به سود بی‌خبران یا زارزنندگان تغییر بدهد.

خودکشی فرصتی‌ست که خداوند، در میان همه‌ی جاندارنِ عالم، فقط‌و‌فقط به انسان داده‌است؛ امّا هر فرصتی، یک حق نیست و ایجاد حق نمی‌کند. انسان، فرصت‌های بسیاری در اختیار دارد که هیچ‌یک از آنها، با حق کمترین رابطه‌یی ندارند.

«جهنم خدا را به بهشتِ شیطان ترجیح می‌دهم.»

شاید هر راهی بهتر از راهی باشد که ما رفتیم؛ اما علت رفتن این بود که مرگ ما را ترساند؛ مرگی که تربیت شده بودیم تا از آن نترسیم که یاد گرفته بودیم در هر لحظه به نوعی با آن مخالف باشیم یا نباشیم. مرگ در اولین برخورد ما را وحشت زده کرد نه خود مرگی که بوی مرگ به ناگهان حق انتخاب را از ما گرفت، محدودمان کرد و مسخره کردیم که تکراهی شدیم و تک باوری

تنها شرط اساسی آسایش روح،مرگ‌آشنا بودن است و نهراسیدن از لطافت لبّیک.مارا غالباً وحشت از مرگ اغفال می‌کند نه لذت از زندگی.

هر سقوطی،محصول وحشت از سقوط است.....

کینه‌ی همه‌ی ما نسبت به آمریکایی‌ها، کینه‌ی کور است. دلیل و منطق همراهش نیست. ما نباید آمریکایی‌ها را دست کم بگیریم و این طور با نفرت از آنها و جنایاتی که در سراسر جهان می‌کنند حرف بزنیم. آمریکایی‌ها، واقعاً رسالتی دارند و آرمانی. آنها آمده‌اند تا دنیا را، تمام دنیا را، به گُه بکشند و بروند؛ چرا که این سخن شاعر ما را باور کرده‌اند که خرابی چون که از حد بگذرد آباد می‌گردد . آمریکایی‌های بینوا، نگاه که می‌کنی، می‌بینی همه چیزشان قناس است و غیر آدمیزادی. به زنهاشان نگاه کنید! هنوز پنجاه ساله نشده‌اند که از یک سو پهن و از سوی دیگر دراز می‌شوند، و مردهایشان صددرصد کج و کوله می‌شوند و با وجود این گل‌کاری و چمن‌زنی می‌کنند. در واقع، آمریکایی ها، از جهاتی غیر منطقی کش می‌آیند -آن قدر که می‌بینی در کالیفرنیا روی صندلی‌هایشان چرت می‌زنند اما انگشتشان آن قدر دراز شده که فرورفته در زندگی روزمره ی مردم دردمند ویتنام و کره و مالزی و افغانستان؛ [ ... ]

هرچیز که ذات مثبتی دارد، نتایج مثبتی هم دارد.عشق،درمانده نمی کند؛ چرا که فی حدّذاته برای مقابله با درماندگی‌ها آمده است.شجاعت هم.ایمان هم.امید هم.هر اقدام درست هم،این ترس است که ما را اسیر می‌کند،به خفّت می‌کشد و به تکدّی وا می‌دارد.....

پدربزرگ، احساسِ کامل و سالمِ رَجعت بود؛ رجعت به جهانی ازکف‌رفته_ اما نه از یاد_که یافتنش، اصلی‌ترین شرطِ بقای معنوی انسان به‌حساب می‌آمد.

یادش به خیر آن روزگارانی که زبان، به راستی وسیله ارتباط بود

آمریکایی ها،واقعا رسالتی دارند و آرمانی. آنها آمده اند تا دنیارا ،به گُه بکشند و بروند .

_ نه پدربزرگ. دیگر احتیاجی به مخدّر نیست. این روزها زندگی خودش به‌اندازه‌ی کافی آدم‌ها را تخدیر می‌کند. نمی‌بینید که ما جوان‌ها چقدر کاهل و تن‌پرور شده‌ییم؟

ما به نهایت احتیاج که می‌رسیم به یادِ خدا می‌افتیم، به اوج معصیت که می‌رسیم، به یادِ شیطان؛ و درد آنجاست که در بسیاری اوقات، احتیاج قرین گناه است. آن‌وقت با یک زبانمان شیطان را نفرین می‌کنیم و با زبان دیگرمان خدا را به یاری می‌طلبیم.

ببینید که چه روزگاری شده! پیش از اینها انسان کار می‌کرد به خاطر آنکه بتواند زندگی کند؛ حال، انسان خود را زنده نگه می‌داردفقط برای آنکه بتواند کار کند.

پدربزرگ می‌گفت: علت اساسی سیاهیِ سرنوشتِ روشنفکرانِ عصر ما و تبدیل شدن‌شان به یک مشت ولگردِ بیکاره‌ی مفت‌خورِ نق‌نقوی بهانه‌گیرِ آویزان همین است که پیوسته وِر زدن‌های بی‌سر و ته را جایگزین آفرینش و تولید می‌کنند.

انسان، واقعاً عقلِ درست و حسابی ندارد و یا بیمارِ خودآزار است که طرفِ صاف و نرم و بدونِ‌درز و دوختِ لباس‌ها را می‌اندازد رو به بیرون، طرف پُردرز و دوخت و ناصاف و آزرنده‌ی لباس‌ها را می‌اندازد طرفِ داخل و می‌چسباند به تنِ خودش. آخِر چرا؟ مگر مرض دارد؟

مردم دیگر عطری را که از کوره‌راه کودکی برمی‌خیزدحس نمی‌کنند،صدای نوجوانی را که پژواکی ابدی دارد نمی‌شنوند ،رنگ‌های بال‌های حتی یک پروانه را در تمام طول عمر به دقت نگاه نمی‌کنند ، و حرکت بی‌نهایت کند و بی‌نهایت تند لحظه‌هارا احساس نمی‌کنند.