بریده‌ای از کتاب تکثیر تاسف انگیز پدربزرگ اثر نادر ابراهیمی

کینه‌ی همه‌ی ما نسبت به آمریکایی‌ها، کینه‌ی کور است. دلیل و منطق همراهش نیست. ما نباید آمریکایی‌ها را دست کم بگیریم و این طور با نفرت از آنها و جنایاتی که در سراسر جهان می‌کنند حرف بزنیم. آمریکایی‌ها، واقعاً رسالتی دارند و آرمانی. آنها آمده‌اند تا دنیا را، تمام دنیا را، به گُه بکشند و بروند؛ چرا که این سخن شاعر ما را باور کرده‌اند که خرابی چون که از حد بگذرد آباد می‌گردد . آمریکایی‌های بینوا، نگاه که می‌کنی، می‌بینی همه چیزشان قناس است و غیر آدمیزادی. به زنهاشان نگاه کنید! هنوز پنجاه ساله نشده‌اند که از یک سو پهن و از سوی دیگر دراز می‌شوند، و مردهایشان صددرصد کج و کوله می‌شوند و با وجود این گل‌کاری و چمن‌زنی می‌کنند. در واقع، آمریکایی ها، از جهاتی غیر منطقی کش می‌آیند -آن قدر که می‌بینی در کالیفرنیا روی صندلی‌هایشان چرت می‌زنند اما انگشتشان آن قدر دراز شده که فرورفته در زندگی روزمره ی مردم دردمند ویتنام و کره و مالزی و افغانستان؛ توی چالک حمام خانه شان دارند کف بازی میکنند اما شش نفری، با هم، یک دختربچه ی نه ساله ی ژاپنی را...