بریده‌های کتاب عروسک خانه: نمایشنامه در سه پرده

کسایی هستن که آدم عاشقشونه، کسایی م هستن که آدم ترجیح میده باهاشون همدم باشه.

_ ... منتها حالا دیگر تمام شده، نورا. مادرم دیگر به آرامش رسیده ... دیگر به من احتیاجی ندارد. برادرانم هم دیگر آن قدر بزرگ شده‌اند که کار کنند و خرج خودشان را دربیاورند. + پس حالا احساس آزادی می‌کنی! _ نه... فقط یک جور خلاء احساس می‌کنم. احساس می‌کنم زندگیم پوچ و تو خالی شده. دیگر کسی را ندارم که به خاطرش زندگی کنم.

می‌دانم، توروالد، بیشترِ مردم عقیده‌ی تو را دارند... تو کتابها هم همین را نوشته‌اند. اما عقیده‌ی اکثریت مردم، یا نوشته‌های کتابها، دیگر مرا ارضا نمی‌کند. من باید خودم فکر کنم و خودم بفهمم.

_ منِ حقوقدان این را از روی تجربه می‌دانم. تقریبا تمام موارد بزهکاری در افرادِ کم سن و سال به نادرست بودنِ مادرانشان برمی‌گردد. + چرا فقط مادرانشان؟ _ برای این‌که عموما از مادر نشئت می‌گیرد. البته از پدر هم می‌تواند نشئت بگیرد. ما وکلا خیلی چیزها در این خصوص می‌دانیم.

من هرگز نمی‌توانم خودم را بشناسم... هرگز یاد نمی‌گیرم که با واقعیت رودررو بشوم... مگر اینکه اول روی پای خودم بایستم.

هلمر: من به عنوان وکیل بارها دیده‌ام، جونم. تقریبا همه اون‌هایی که اوایل زندگی دچار فساد اخلاقی می‌شن، علتش اینه که مادرای دروغگو داشته‌ان. نورا: چرا فقط... مادر؟ هلمر: معمولا تأثیر غالب از طرف مادره؛ ولی البته پدر هم می‌تونه همون تأثیر رو داشته باشه.

آدمی که نادرستی را به وجدانش راه بدهد، زندگیش یک پارچه دروغ و دغلکاری می‌شود. آن‌وقت مدام مجبور است نقابی از ریا و تزویر به چهره‌اش بزند... حتی برای نزدیک‌ترین کسانش... حتی برای زن و بچه‌اش. بخصوص برای بچه‌هاش... این از همه چیز بدتر است، نورا. چون آن‌وقت فضای خانه هم آلوده می‌شود. حتی هوایی که بچه‌ها استنشاق می‌کنند پر از فساد و شرارت می‌شود.