توی این کتاب، خونه پر از روح زندگیه، از زیرزمینهای تاریک و ترسناک گرفته تا بهارخواب و پشت بومی که شهرو زیر پات میزاره.

معماری یک فضا و اتفاقاتی که در اون فضا توسط کاربر میوفته، رابطه‌ی دوسویه‌ای دارن که منجر به خلق تجربه‌های زیسته‌ی متفاوت میشن.

این مسئله چیزیه که نویسند با بازدید از خونه‌های دهه‌ی سی و چهل تهران و صحبت با ساکنین طولانیشون مورد بررسی قرار میده تا به جواب این سوال برسه، "خونه‌" چیه؟


      

        
احتمالا هروقت یاد سمفونی مردگان بیوفتم چنین چیزی تو سرم بچرخه، بغض، بغض، بغض...

و اما خود داستان:

همه میگفتن شاهکار عباس معروفی! و واقعا شاهکار بود.
روایت خانواده ای که به خاطر ناآگاهی های والدین، کوتاهی مادر و تعصب پدر به تباهی کشیده شد.
و داستان تلخ تباهی تک تک ادمهای این خانواده هنرمندانه روایت شد، شخصیت ها عمیق و قابل لمس بودن، داستان تو فصلای اول تو رو با یه عالمه سوال رها میکرد و کم کم گره ها باز میشدن، به موقع و به درستی!
شاهکار عمیقی که به نظرم این جمله پرمعنا ترین جمله اش بود، حداقل برای من...

"پدر، این ارثیه‌ی توست...!" 

من صوتی گوش دادم واجرای فوق العاده ی مهبد قناعت پیشه و آرمان سلطان زاده  داستان رو بسیار اثر گذار تر کرد.