بریده‌های کتاب جزیره‌ی قلب‌ها

به خاطر اینه که آدم بزرگا، بچه‌ها رو بی عیب و نقص می‌دونن. ما بچه‌ها رو کوچیک، خوب و ساده می‌دونیم اما بچه‌ها پیچیده‌تر و غمگین‌تر از اون چیزی هستن که ما بزرگترها فکر می‌کنیم. افکار اونا هم می‌تونه تیره و تار باشه. اونا هم مثل ما با درد و رنج روبرو می‌شن، با این تفاوت که اونا ابزارهای کمتری برای مقابله با این درد و رنج‌ها دارن‌. ابزار باور نکردنی‌ای که بچه‌ها دارن – بی‌خردی، قدرت تخیل زیاد، توانایی خندیدن به احمقانه‌ترین چیزها و تکرار بی‌نهایت همون شوخی و لطیفه – و می‌تونه واقعاً برای اونا مفید باشه، برای ما آدم بزرگا قابل قبول نیست. به این فکر کن: ما فقط زمانی حرفای بچه‌ها رو جدی می‌گیریم که منطقی باشن و خواسته‌شون رو به خوبی توضیح بدن... در واقع، زمانی که دیگه بچه نیستن.

مادرش به توانایی های او ایمان و باور داشت،حتی زمانی که هیچ نشانی از این لیاقت و شایستگی دیده نمی‌شد.

اگه قراره کاری انجام بدید،باید درست انجامش بدید.

هر چقدر اطرافیانتون زیادتر بشه بدست آوردن خوشبختی سخت تر میشه؛چون غیر از اینکه همه چیز برای شما باید خوب پیش بره برای اونا هم باید خوب پیش بره.

مرد هنوز نمی‌داند که در آن‌سوی تپه چه چیزی در انتظارشان است. تنها شک و گمان دارد و به قطعیت چیزی نمی‌داند. درست مثل زمانی که غرق در زندگی هستیم و از گذر زمان چیزی نمی‌فهمیم. پسرک هم چیزی نمی‌داند، اما او به ندانستن عادت کرده است. برای جبران این ناآگاهی، راحت‌تر عاشق و شیفته‌ی همه چیز می‌شود – عاشق این سفر غیرمنتظره، عاشق حس توجهی که مرد به او دارد، عاشق اینکه صدای تپش قلب آدم‌ها جایگاهی در این جهان دارد – و تمام این‌ها او را خوشحال می‌کند.

اگه معماهای ساختگی باشن، بله، سرگرم کننده ان، اما اگه در مورد زندگیت باشن، اون وقت تیکه های گمشده ان.

تا وقتی کسی نمیره و کسی به دنیا نیاد، یه شهر هیچ تاریخچه‌ای نداره.

کودکی یه روزی دوره‌ش تموم می‌شه و غیبش می‌زنه؛ مغز بچه‌ها دیگه هرگز اینطوری خیال‌پردازی نمی‌کنه، با این شور و اشتیاق اظهار خوشحالی نمی‌کنه یا در مقابل بهترین و بدترین چیزهای دنیا تا این حد از ترس و خوشحالی خشکش نمی‌زنه. ولی دوران کودکی دوران بی‌خبری و ناخودآگاهی نیست. نه نیست! اهمیتش کمتر از دوران بعدی زندگی نیست!

شاید برای اینکه به روزهای زندگی مان معنا ببخشیم باید به دنبال چیزهای کوچکی برویم و شاید همین چیزهای کوچک معنابخش زندگی باشند؛ چیزهایی مثل یافتن کاغذی خاص برای نوشتن، یا هوس خوردن میوه ای نوبرانه. بدون این خواسته ها و نیازها زندگی رنگ می بازد و روزها تا ابد تکرار می شوند.

+به چه زبونی؟ -به تموم زبون هایی که بلدی.

آدم بزرگ‌ها نمی‌تواند کودکان را دلداری بدهند، چرا که آنها از دو دنیای مختلف هستند. کودکان به عشق و محبت بسنده می‌کنند، می‌دانند که این تنها چیزی است که آدم بزرگ‌ها می‌توانند به آن ها ارزانی دهند. کودکان هم نمی‌توانند به آدم بزرگ‌ها دلداری دهند چرا که بزرگترها این قدرت را به کودکان نمی‌دهند. آدم بزرگ‌ها با گفتن اینکه حداقل توانایی دلداری کودکان را دارند، خودشان را دلداری می‌دهند اما سخت در اشتباهند و این باور توهمی بیش نیست.

دوران کودکی دوران بی‌خبری و ناخودآگاهی نیست. نه نیست! اهمیتش کمتر از دوران بعدی زندگی نیست!

چیزهای جدید برایش تهدیدی سخت و طاقت فرسا بود.

درست مانند اجرای رقص، ضربان قلبشان با یکدیگر هماهنگ می‌شود.

درد هرچه را که لمس کند، آن را به مرتبه ی خاطره ای ارتقاء می دهد. درد در ذهن و خاطره مان ردپایی از خود باقی می گذارد، حال آنکه لذت، تجربه ای زودگذر و فانی است.

مرد هنوز نمی داند که در آن سوی تپه چه چیزی در انتظارشان است.تنها شک و گمان دارد و به قطعیت چیزی نمی داند.درست مثل زمانی که غرق در زندگی هستیمو از گذر زمان چیزی نمیفهمیم.

همه ی ما لایق اعتماد کردن نیستیم. اعتماد یه چیز خیلی با ارزشه.

خانواده آنها خانواده دومشان است که عمیقاً به یاد و خاطرات خانواده اول و تمام وابستگی‌هایی که حتی پس از مرگ عزیزان همچنان استوار و پابرجاست، پیوند خورده است. هانا گاهی اوقات می‌گوید مرگ نباید کسی را از شما جدا کند.

شویچی به آب و پسر نگاه کرد می‌خواست مطمئن شود که احساس امنیت می کند؛ میخواست مطمئن شود از شیرجه زدن در تمام چیزهای بی شماری که انسان‌ها آگاهی اندکی نسبت به آنها دارند نمی ترسد. اما چیزی نگفت.

ببین روی کره ی زمین چقدر جاهای زیادی وجود داره! یادت باشه وقتی جایی برات خیلی تنگ و کوچیک بود، همیشه می تونی اونجا رو ترک کنی. رفتن اونقدرها هم بد نیست.