بریده‌های کتاب خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت

می‌دانم که مرگ با مرگ جمع نمی‌شود؛ ضرب می‌شود.

با بدرود گفتن به مادربزرگ به تمام مادربزرگ ها بدرود گفتیم هر تشییع جنازه ایی تشیع جنازه ی همه ی ما بود ما باهم زندگی میکردیم و باهم میمیردیم ..

پدرم رفت دنبال یکی دیگر از آن مشروب‌خوری‌های افسانه‌ایش، مادرم هم روزی نبود که به کلیسا نرود. یکی به الکل پناه برد یکی به یَهُوَه (خدا). همیشه همین بود، یا مشروب یا یَهُوَه!

مادرم گاهی دعوایم می‌کند و گمان کنم بدش نمی‌آید یک سیلی بهم بزند اما پدرم جلوش را می‌گیرد. او به تنبیه بدنی اعتقاد ندارد. در عوض به نگاه سرد اعتقاد دارد، نگاهی که مرا به یک ظرف پر از یخ تبدیل می‌کند.

فقیر بودن چیز خیلی گندی است. این‌هم که آدم احساس کند یک‌جورهایی حقش است فقیر و بیچاره باشد گند است. آدم یواش‌یواش باورش می‌شود به خاطر این زشت و کودن است که سرخ‌پوست است. و حالا که سرخ‌پوست است باید قبول کند سرنوشتش این است که فقیر باشد. دورِ زشت و باطلی است. کاریش هم نمی‌شود کرد. فقر نه به آدم قوت و قدرت می‌دهد، نه درس استقامت. فقر فقط به آدم یاد می‌دهد چه طور فقیر بماند.

باور کنید یک تکه مرغ خوشمزه هر آدمی را به وجود خدا معتقد می‌کند.

وقتی کوچک بودم، ظرف یک هفته سه بار جلوی بابام را به خاطر «رانندگی در حال سرخپوست بودن» گرفتند.

اما مردم فراموشکارند. هم چیز های خوب را فراموش میکندد هم چیز های بد را.

ارزش زندگی هر آدمی ارتباط مستقیم داره با تعهدش برای رسیدن به حد عالی؛ زمینه‌ی فعالیتش هرچی می‌خواد باشه.

من هنوز دنبال کارم. دائم میگن تجربه کافی ندارم. اما وقتی بهم فرصت نمیدن تجربه به دست بیارم، چه جوری می‌تونم تجربه کافی داشته باشم؟

تنها چیزی‌که به شما یاد می‌دن اینه که تسلیم بشین(به سرخ پوست ها) .

گفتم عیبی ندارد ولی عیب داشت،کم نه،تا دلت بخواهد عیب داشت.اگر عیب داشتن را زمین بگیریم،فاصله ی حرف من با آن تا کره ی ماه بود.