بریده‌ کتاب‌های خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت

اما مردم فراموشکارند. هم چیز های خوب را فراموش میکندد هم چیز های بد را.

ارزش زندگی هر آدمی ارتباط مستقیم داره با تعهدش برای رسیدن به حد عالی؛ زمینه‌ی فعالیتش هرچی می‌خواد باشه.

من هنوز دنبال کارم. دائم میگن تجربه کافی ندارم. اما وقتی بهم فرصت نمیدن تجربه به دست بیارم، چه جوری می‌تونم تجربه کافی داشته باشم؟

تنها چیزی‌که به شما یاد می‌دن اینه که تسلیم بشین(به سرخ پوست ها) .

خب زندگی مبارزه‌‌ی دائم بین فرد بودن و عضوی از اجتماع بودنه!

توی رده بندی قرارگاه همیشه پایین ترین نفر بودم. کسی از من انتظار خوب بودن نداشت.این بود که من هم خوب نبودم . اما توی ریردان ، مربی و بازیکنان دیگر از من می خواستند خوب باشم . از من توقع خوب بودن داشتند. به خوب بودنم احتیاج داشتند. نتیجه این که خوب شدم. من می خواستم توقع ها را برآورده کنم. فکر کنم مسأله همین است. نیروی توقع ها.

معلم تاریخ ما، آقای شِریدَن به خیال خودش داشت به ما چیزهایی راجع به جنگ داخلی درس می‌داد. اما درس دادنش آن‌قدر یکنواخت و کسل‌کننده بود که فقط بهمان یاد می‌داد چه‌طور با چشم باز بخوابیم.

قبلنا فکر می‌کردم دنیا از رو قبیله‌ها تقسیم می‌‌‌شه. قبیله‌ی سیاها و قبیله‌ی سفیدا. قبیله‌ی سرخ‌پوستا و قبیله‌ی سفیدپوستا. ولی حالا می‌فهمم درست نیس. دنیا فقط به دوتا قبیله تقسیم می‌شه: قبیله‌ی آدمایی که بی‌شعورن و قبیله‌ی آدمایی که بی‌شعور نیستن.

فکر نکنم آدم لازم باشه تموم‌ زندگیش حالی به حالی باشه. اما لازمه برخوردت با کتاب -با زندگی- طوری باشه که در هر لحظه مجازاً حال کنی.

مسخره است که چطور غصه‌دارترین آدم‌ها می‌توانند شاد‌تربن مست‌ها باشند.

وقتی کوچک بودم، ظرف یک هفته سه‌بار جلوی بابام را به‌خاطرِ "رانندگی در حالِ سرخ‌پوست‌بودن" گرفتند.