طبیعت انسانی مرزهای خود را دارد،شادی و غم و درد را تنها تا میزانی معین بر می‌تابد و این مرزها که شکست،انسان هم از پا در می‌آید.پس بحث در اساس این نیست که آیا فلان آدم قوی است یا ضعیف؟بلکه صرف‌نظر از آن‌که رنج روحی باشد یا جسمانی،می‌پرسیم آیا این آدم در حد توان خود تحمل کرده است؟به گمان من،همچنان که ضعیف خواندن انسانی که از یک تب بدخیم جان باخته،کاری نابه‌جاست،نازیبنده هم خواهد بود آن آدمی که جان خودش را می‌گیرد،ترسو خطابش کنیم.

خیلی بد است که هرگز نمی‌دانیم حال و روز خوش،ما را به کجا می‌کشد،چون اگر می‌دانستیم مطمئنا می‌شد کمی از بار غصه‌هامان کم کنیم

فرض کن تمام عمرت رو صرف پیدا کردن جنایتکارها بکنی و یه دفعه به نظر برسه جنایتکار واقعی همون کسیه که براش کار می‌کنی؛اون‌وقت چی کار می‌کنی؟چی‌کار می‌کنی وقتی همه می‌گن نگران نباش،کاری از دستت برنمی‌آد،که دیگه خیلی از این ماجرا گذشته؟

خدا نکند آدم چیزی یا کسی را گم کند،مثل سوزن می‌شود که اگر تمام خانه را زیر و رو کنی،پیدایش نمی‌کنی،فرش را وجب به وجب دست می‌مالی،اما نیست.فکر می‌کنی خوب،حتما یک جایی گذاشته‌ام که حالا یادم نیست،بعد بی آن‌که یادت باشد از ته دل فریاد جگرخراشی می‌کشی و می‌نشینی.

احساس می‌کردم وقتی آدم تنها می‌شود،تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند.احساس می‌کند آن‌قدر از دیگران دور شده که دیگر هیچ‌وقت نمی‌تواند به آن‌ها نزدیک شود.می‌بیند میان این همه آدم،حسابی تنهاست،یعنی هیچ‌‌کس را ندارد.