بریده‌های کتاب شرق بنفشه

پدر همیشه می‌گفت شکوه و ناله نکن از زندگی.طوری زندگی کن که مرگ به قصد تو و برای تو بیاید،نه که سر راهش از کنارت بگذرد. چنان برو که از پا افتاده باشد وقتی به تو می‌رسد.

به بهانه‌ی زادروز شهریار مندنی‌پور: دیروز که آمدی از کنار قبر حافظ رد شدی، سایه‌ات افتاد روی پله‌های صفه‌ی قبر. وقتی دور شدی، زانو زدم دست کشیدم به جای سایه‌ات. نترس، کسی شک نمی‌کند. سر قبر حافظ زانو زیاد می‌زنند. هر که دیده باشد خیال می‌کند تربت جمع کرده‌ام.

چه دریاهای آبی زیر آفتاب، چه جنگل‌های یشمی در رگبارهای گرم، چه خسوف ها با خوشیِ جفت بودن با هم که نمی‌بینیم و می‌میریم. چه کودکانی که شاد نمی‌کنیم و می‌میریم. چه ستم‌ها که هست و مرگشان را نعره نمی‌کشیم و می‌میریم.

نمی‌دانی چقدر آرزو دارم که یکبار با آن چشم‌هایت، به خاطر من به من نگاه کنی. یک گلدان گلی می‌شوم که نقش چشم‌هایت روی آن کشیده شده. می‌روم زیر خاک که هزار سال دیگر برسم دست آدمی که بدون ترس بتواند بگوید دوستت دارم.

صدایت روی بوی بهار نارنج می‌لغزد. از جنس همان می‌شود. صدایت در بهار بهار است، صدایت در زمستان بهار است. حرف بزن، من تا ابد به صدایت گوش می‌دهم تا نقطه‌ای شوم در خط کاتبی که تو را می‌نویسد...

آیه‌ای بخوان؛ آیه نیست این که گفته‌اند دو با دو می‌شود چهار. دو دست عاشق با دو دست معشوق می‌شود یک.

چقدر بچه‌ایم برای این دنیا.

من به باورِ عشق دیگران محتاجم. غبار متفرق تنم را بازگردانده، مجموع می‌کند ارواحِ تنم را. اگر مهر نورزید، می‌میرم باز و پراکنده می‌شوم به کوزه‌ها در سردابه های مخفی شراب.

نسیم شامگاهی برای تنهایی می‌وزد. دف در سنگ برای تنهایی می‌کوبد و روح تاک، برلی تنهایی سماع کُندش را به سوی آسمان می‌پیچد. همه‌ی اینها هست و هست،و گلایه‌ای نیست جز اینکه چرا غم و مَلک، با هم، بعضی را برمی‌گزینند، در فراق فراق و وصال مدام...

_همه اینها، این همه نوشتم، چه فایده؟ کجا یه ذره درس شد؟ بدتر می‌شه. رجاله ها می‌فهمن دستشون رو شده، قایم ترش می‌کنن... پیشونیم رو می‌زنم به دیوار که منگ بشم، نشنوم صدای کله‌ها رو، بلندتر می‌شن...