چه دریاهای آبی زیر آفتاب، چه جنگل‌های یشمی در رگبارهای گرم، چه خسوف ها با خوشیِ جفت بودن با هم که نمی‌بینیم و می‌میریم. چه کودکانی که شاد نمی‌کنیم و می‌میریم. چه ستم‌ها که هست و مرگشان را نعره نمی‌کشیم و می‌میریم.

_همه اینها، این همه نوشتم، چه فایده؟ کجا یه ذره درس شد؟ بدتر می‌شه. رجاله ها می‌فهمن دستشون رو شده، قایم ترش می‌کنن... پیشونیم رو می‌زنم به دیوار که منگ بشم، نشنوم صدای کله‌ها رو، بلندتر می‌شن...

صدایت روی بوی بهار نارنج می‌لغزد. از جنس همان می‌شود. صدایت در بهار بهار است، صدایت در زمستان بهار است. حرف بزن، من تا ابد به صدایت گوش می‌دهم تا نقطه‌ای شوم در خط کاتبی که تو را می‌نویسد...